- Βελούδινος κόσμος -

Γυάλινοι δρόμοι
δυο μάτια διάφανα
Οργισμένο τα χτυπά κριάρι
ένα ζώο που δεν έχει τι να φάει
κάποιος που δεν έχει που να πάει
που ό,τι σου μοιάζει το χτυπάει
και την ευθεία των βράχων
και το απαλό των κάκτων
και την υγειά όσων πάσχουν
Όλα θα τα έκανε να υπάρχουν

Σε ταίριασμα η ανομοιότητα
Σε ένωση το ρήγμα
Σε ξέσπασμα η ησυχία
Σε ολότητα το δείγμα
Μια κόλαση η ευτυχία
Όλα ανάποδα, ή πανομοιότυπα

Σταυρωμένη στέκεις σαν σωτήρας,
στο καρφί σου τρίφτηκα,
ξηλώθηκε η ύπαρξή μου
και ξεφλουδίζεται
Το φεγγάρι είναι αβέβαιο,
ο χρόνος έπαυσε
αποκοιμήθηκε στο τραπέζι
Η μέρα καθυστέρησε,
το υπνωτικό στο ποτήρι,
το άρρωστο βήξιμο
πριν την κατάρρευσή του

Πέτρες αιχμηρές,
η ανάσα ψελλίζει
και γυμνά τα θέλω,
ο ουρανός τα ψιχαλίζει,
το παντζούρι χτυπά ο αέρας
σαν δουλικό του,
δεν με αφήνει να κοιμηθώ
κι η όρεξη του ακόμη ατάιστη

Βελούδινος και μανιακός
ο κόσμος της αγκαλιάς μας
Εμμονικός και ανέφικτος