Κωνσταντίνος Σύρμος

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 31/08/2017 Η παρακάτω αληθινή ιστορία, έρχεται να μας διδάξει πως αυτό που μισούμε τελικά, είναι αυτό που δεν γνωρίζουμε. Ο φόβος μας για τον αλλόχρωμο άνθρωπο, τον αλλόθρησκο, τον αντί-συμβατικό, αυτόν με μια αναπηρία, αυτόν που δεν μας μοιάζει, είναι σαν ένα αυτοάνοσο νόσημα που γεννά τον ρατσισμό. Αν δεν τον πατάξει ο κάθε ένας από εμάς,  εντός του πρώτα, σύντομα ίσως βρεθούμε κάπου που, εμείς οι ίδιοι θα είμαστε οι άλλοχρωμοι, οι αλλόθρησκοι, οι διαφορετικοί. Η Angela King ως φανατική νεό-Ναζί μισούσε θανάσιμα τους μαύρους, τους εβραίους, τους ομοφυλόφιλους. Tους τελευταίους μάλιστα ακόμη πιο φανατικά, μιας και αυτή η στάση της ήταν η τέλεια κάλυψη για το κρυφό ερωτικό πάθος που αισθανόταν για τους ανθρώπους του ίδιου φύλλου. Ένα πάθος που το θεωρούσε κατάρα και δεν επέτρεπε ποτέ να εκδηλωθεί. Εντάχθηκε στον ακροδεξιό χώρο, έφυγε από το σπίτι της, γέμισε το σώμα της με τατουάζ συμβόλων όπως ο αγκυλωτός σταυρός και φράσ...

Αυτό το σκοτάδι των λέξεων του διαβασμένου βιβλίου, της πληγής όταν τα φάρμακα επιδρούν, τ' ακουμπισμένου στηv γη φορτίου, τα τρυπημένα σωσίβια από τα νύχια όσων πνίγουν. Αυτή η απόγνωση του αέρα μέσα στο κλειστό κουτί του ακοίταχτου για χρόνια καθρέφτη, τ' αγοριού που ένα αγόρι ποθεί, της βόμβας όσο πέτα και πάνω στους αμάχους πέφτει. Αυτός ο πόνος της πέτρας σαν κάποιος την σηκώσει, ενός φονιά που το θύμα του του λείπει, της εξομολόγησης που δεν θα λυτρώσει, του φαντάσματος που του γκρέμισαν το σπίτι. Οι σύντροφοι της προσωπικής μας κόλασης

(αν και ήδη υπάρχει η μετάφραση της Σώτης Τριανταφύλλου, είπα να φτιάξω μια δική μου μετάφραση του ποιήματος). Αν δεν βγαίνει σαν έκρηξη από μέσα σου αδιαφορώντας για όλα, μην το κάνεις. αν δεν έρχεται αυθόρμητα μέσα από την καρδιά και το μυαλό σου και το στόμα σου και τα σωθικά σου, μην το κάνεις. αν χρειάζεται να μείνεις για ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου ή καμπουριασμένος πάνω απ' την γραφομηχανή αναζητώντας τις λέξεις, μην το κάνεις. αν το κάνεις για τα λεφτά ή για ν' αποκτήσεις φήμη, μην το κάνεις. αν το κάνεις γιατί θες να ρίξεις γκόμενες στο κρεβάτι σου, μην το κάνεις. αν χρειάζεται να κάθεσαι και να διορθώνεις ό,τι έγραψες ξανά και ξανά, μην το κάνεις. αν σε κουράζει και μόνο που το σκέφτεσαι, μην το κάνεις. αν προσπαθείς να γράψεις όμοια με κάποιον άλλον, παράτα το καλύτερα αν πρέπει να περιμένεις να βγει σαν κραυγή από μέσα σου, τότε κάνε υπομονή. κι αν ποτέ δεν ακούσεις την κραυγή, ασχολή...

Κίτρινος δύτης Σκηνοθέτης των σκιών Στύβει το δέρμα σου Βασιλιάς αρχαίων φυλών Παρόν όλος στο μισό της ζωής σκοτεινός απών στο άλλο μισό Τυφλός που τυφλώνει Παθητικός πολεμιστής των λευκογκρί, αλλόκοτων σχημάτων.

του Κωνσταντίνου Σύρμου Αύγουστος 9.2017) Δεν πάσχει από κατάθλιψη, έχει μια ικανοποιητική δουλειά, εργάζεται ως υπάλληλος σε κατάστημα ρούχων. Ο άντρας της δείχνει να την αγαπά ακόμη, την φιλά το πρωί που ξυπνά.  Τα παιδιά της είναι δυο καλά παιδιά, ετεροφυλόφιλα ευτυχώς, πάντα είχε αυτήν την αγωνία. Οι γονείς της ζουν. Την φοβίζει η σκέψη για το τι θα κάνει όταν πεθάνουν, πώς θα το αντέξει; Τα πεθερικά της την αγαπούν. Τους αποκαλεί «Μαμά» και «Μπαμπά». Έστω μια φορά στις δεκαπέντε μέρες θα βγει για καφέ με την κολλητή της φίλη, ίσως πάνε και για ψώνια αν και σπανίως θα αγοράσουν κάτι,  απλώς κοιτάζουν τις βιτρίνες, σαν τα παιδιά σε έναν ζωολογικό κήπο. Κάθε δεύτερο καλοκαίρι θα πάνε διακοπές σε κάποιο νησί με τον σύζυγό της. Σεξ δεν κάνουν πια συχνά και όταν το κάνουν, εκείνη δεν  έχει οργασμό, αλλά δεν την πειράζει, συνήθισε. Σαν τα παλιά, ασπρόμαυρα φιλμ που δεν σε ενδιαφέρει να τα δεις στην έγχρωμη έκδοσή τους και τα παρακολουθείς σε κάθε τους επανάληψη...

Μοιάζεις τόσο με 'μένα Σιωπή με λόγια στοιβαγμένα Τρελό κλειδί, όταν σε τοίχο σπρώχνεσαι Ψέμα, ανακουφιστικά απλώνεσαι βαμβάκι στης αλήθειας το αίμα Μοιάζεις τόσο με 'μένα Σκιάχτρο με τα χέρια γερμένα Αγγελία που ποτέ δεν κυκλώθηκες Ταξίδι που ολοκληρώθηκες χωρίς επιβάτη κανένα Άθλιο πλάσμα και αδηφάγο χοροπηδάς στον εύθραυστο πάγο τινάζεται η σκόνη, σχήμα παίρνει αετών βράχια φύτρωσαν στην θέση των φτερών Για να μην φύγεις πάνω μου σε ράβω Μοιάζεις τόσο με 'μένα Δρόμε χαραγμένε απ' τα φρένα Μαριονέτα με αλλεργία στις κλωστές Τυλιγμένο το σώμα στις φωτιές τρέχουν τα όνειρα, ελάφια τρομαγμένα