Χ. Λάσκαρης Ο "κρυμμένος" Ποιητής

Ο Χρίστος Λάσκαρης με την σιωπή, τον έρωτα, την μοναξιά, τον θάνατο, τα όνειρα, την θλίψη, δημιουργούσε τα ποιήματα του. Χωρίς πολλά επίθετα, με λέξεις απλές, γεννούσε νοήματα κατανοητά και ουσιώδη. Μακριά από τα φώτα και την πολυκοσμία, ήταν ένας ποιητής κρυμμένος στις λέξεις του.

"Σε ξέρω καλά σιωπή του τοίχου,
σ’ έχω γνωρίσει τα κρύα απογεύματα
όταν η μέρα γύριζε
κι ο ίσκιος σου
άρχιζε να δουλεύει
μέσα στην κάμαρα και την καρδιά.
Ήθελα κάποιον κοντά μου,
κάποιον ζωντανό, που να μπορώ να μιλήσω,
καθισμένον εκεί, στο κρεβάτι μου.
Μα δεν υπήρχε κανένας στο σπίτι.
Όλοι είχαν βγει
να σεργιανήσουν στη λιακάδα."

Γεννήθηκε το 1931 και πέθανε το 2008. Πολλά ποιήματα του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Πολωνικά, Πορτογαλικά και άλλες γλώσσες. Το 2007 βραβεύτηκε με το διεθνές Βραβείο ποίησης Καβάφη. Στο έργο του συγκαταλέγονται και τα βιβλία: Απόγευμα προς βράδυ, Δωμάτιο για έναν, Ποιήματα (1978), Να εμποδίσεις τις σκιές (1982), Να τελειώνουμε (1986), Σύντομο βιογραφικό (1991), Ποιήματα (1995), Τέλος προγράμματος (1997).

"Δεν ξέρει τίποτα η αυγή
όταν χαράζει ευτυχισμένη
και δυναμώνει
και σε ημέρα ξετυλίγεται∙

τίποτα
απ’ το σκοτάδι που ζυγώνει."

Η γραφή του αποτυπώνει την υπαρξιακή αγωνία του καθενός μας. Όσα θάβουμε από φόβο μέσα μας, ο Χρίστος Λάσκαρης μας τα επιδεικνύει, πότε γυμνά, πότε υπονοώντας μας. Κλείνω το μικρό αυτό "αφιέρωμα" με μερικά ακόμη ποιήματα του.

"Αγώνα δίνω φίλε αναγνώστη,
αγώνα τρομερό.
Έρχομαι σώμα με σώμα.
Αν νικήσω
θα ωφεληθείς και συ.
Προσευχήσου λοιπόν για μένα."

"Ας δούμε το δέντρο.
Τι κάνει σε καιρό ανθοφορίας.
Κανόνας:
δεν κρατάει ποτέ
όλα τα άνθη του.

πολλά τα ρίχνει."

"Τη νύχτα όχι
δεν θα μας την πάρουν,
δεν θα μας την πάρουνε,
αγαπημένη.
Με τα κορμιά τους,
όλο και πιο πολλοί
θα την υπερασπίζουν εραστές."

"Φοβήθηκα πολύ
όταν αντίκρισα πρώτη φορά το θάνατο:
Ήταν θυμάμαι στον υπόγειο
στις πέντε το πρωί
καθώς με κοίταξε με τα σβηστά του μάτια.
Ύστερα,
την επόμενη φορά που τον συνάντησα
- μου διαφεύγει πού –
μου φάνηκε ηπιότερος,
για να μού γίνει με το πέρασμα του χρόνου
οικείος.
Τώρα μπορώ να τον καλημερίζω στο ανέκφραστο πρόσωπο
του θυρωρού,
στη στάση να τον συναντώ περιμένοντας το λεωφορείο,
να τον κοιτάζω στο εστιατόριο αδιάφορα."

"Τη ρίζα σκέφτομαι,
που όπως και η καρδιά
θαμμένη είναι
μα δεν παραπονιέται
δουλεύοντας για τα κλαδιά,
τα φλύαρα φύλλα."

(Μια προσεγμένη μουσική επένδυση ακολουθεί που, μέσα από αυτήν, όταν μου την συνέστησε μια φίλη,  γνώρισα τον αθόρυβα εκκωφαντικό σαματά που προκαλεί στην ψυχή η ποίησή του Χρίστου Λάσκαρη).