Η ιστορία μιας σύγχρονης Ελλάδας

Αφού περάσαμε από παγκόσμιους πολέμους, χούντα, εμφύλιο. Αφού πέθαναν άνθρωποι από πείνα, από ανέχεια κι άλλοι από βασανιστήρια και ξύλο για τα ιδανικά τους. Έφυγαν κάποτε οι εχθροί και οι φασίστες κι ήρθαν οι εκλεπτυσμένοι σωτήρες, με γραβάτες και ζιβάγκο.

Μας έβαλαν στην Ευρώπη. Εδώ θα καλοπεράσετε, μας είπαν, θα είστε ασφαλής, μας είπαν και μας έταξαν πως θα έχουμε όλα όσα στερηθήκαμε και κανείς πια φασίστας και εχθρός δεν θα μας πειράξει.

Ήρθαν λοιπόν τα χιλιάρικα, τα μπουζούκια, τα αυτοκίνητα, οι θέσεις στο δημόσιο, οι επιδοτήσεις στα χωράφια. Φάγαμε, ντυθήκαμε, χτίσαμε σπίτια, αγοράσαμε στο χρηματιστήριο μετοχές και είπαμε κι εμείς: τι ωραία η ζωή! 

Κι όσο εμείς ξοδεύαμε το 1, οι πολιτικοί σωτήρες τσέπωναν τα 1000. Τσέπωναν χωρίς τελειωμό, μα τα χρήματα κάποτε θα τέλειωναν κι εμείς οι κουτοπόνηροι ξεγελασμένοι δεν το καταλάβαμε, ή δεν θελήσαμε ποτέ να το πιστέψουμε.

Και ήρθε η ώρα του λογαριασμού στο τραπέζι μας κι ο λαός, που τσίμπησε από δύο-τρία πιάτα, άκουσε από τον πολιτικό, που είχε μπροστά του δεκάδες πιατέλες, να του λέει: ¨Μαζί τα φάγαμε, στο ίδιο τραπέζι καθόσουν μαζί μου".

Μετά ήρθε ο λογαριασμός και βρέθηκε μόνος κι αποσβολωμένος ο λαός στο τραπέζι και ήταν αυτός που έπρεπε να πληρώσει, μα δεν τον έφταναν πια, ούτε όσα είχε πάνω του, ούτε όσα είχε αποκτήσει μέχρι τότε. 

Πήγε στον πολιτικό ο λαός να διαμαρτυρηθεί κι εκείνος του 'πε: "Άκου λαέ, ή θα βγάλεις το σκασμό και δεν θα αντιδράς, δεν θα αντιστέκεσαι, δεν θα αντιμιλάς και θα πληρώνεις να ξεχρεώσουμε, ή θα πας πίσω στους πολέμους και τις χούντες και την ανέχεια και την πείνα".

Κι ο λαός, από τότε πληρώνει, δεν βλέπει την νέα ετούτη χούντα, δεν κάθεται πια καν στα καινούρια, αμέτρητα φαγοπότια. Δεν βλέπει τους νέους καλογυαλισμένους φασίστες γύρω του, μήτε πόσο έχει αρχίσει ο ίδιος να τους μοιάζει. 

Και για να μην ξαναγυρίσει στην διχόνοια μαλώνει με τον διπλανό του, για το ποιος από τους πολιτικούς θα τον βοηθήσει να ξεχρεώσει και πεινώντας πια εκλεπτυσμένα, σε ουρές συσσιτίων ή σε ρυθμίσεις δανείων, θαρρεί πως αποφεύγει την πείνα.

Μόνο φωνάζει ο λαός  και μόνο κλαίει, σαν ένα βρέφος μακριά από την μαμά του, σαν ένας εξαρτημένος λαός, που φοβάται μην χάσει τον πολιτικό του.