Ζέτα Φλισκανοπούλου

Το ταξίδι μου στην αρθρογραφία μέσα από εφημερίδες και περιοδικά με δίδαξε ένα πράγμα: το πόσο μοναχικός μπορεί να είναι ο δρόμος όταν επιλέγεις να πορευθείς διατηρώντας τις βασικές αρχές της δημοσιογραφίας, την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και την αξιοπρέπεια. Δεν παρέμεινα ποτέ σιωπηλή και η αναζήτηση της αλήθειας ήταν πάντα καθήκον μου. Η ανάγκη διατήρησης της μνήμης, της αλήθειας και η σημασία της δικαιοσύνης έγινε μέλημά μου, ώστε η κοινωνία να μην παραμένει σιωπηλή. Ενεργοποιώντας την κοινωνική συνείδηση, την πολιτική ευθύνη και την πολιτιστική κληρονομιά, προσπαθούσα πάντα, να προκαλώ σκέψη και δράση.

Η ευαισθησία μου δεν έγινε ποτέ «τροχοπέδη», όπως αρχικά πίστευαν, αρχισυντάκτες και διευθυντές σύνταξης, αντίθετα έγινε η δύναμή μου και συνδέθηκε με την υψηλή δημιουργικότητα και την ικανότητα να βλέπω τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Μέσα από την αρθρογραφία μου, κατανοώ πάντα τα συναισθήματα των άλλων και διακρίνω ανεπαίσθητες λεπτομέρειες σε καταστάσεις που κάποιοι επιδεικτικά αγνοούν. Ο δικός μου δημοσιογραφικός δρόμος αναζητά το ξεχωριστό, το όμορφο, το διαφορετικό. Η ψυχή και η καρδιά του κάθε άρθρου είναι η δύναμη των λέξεων μέσα από μια φωτεινή πράξη αγάπης. Από την εφημερίδα «Αθηναϊκή», την «Εποχή», «τη φωνή των Πειραιωτών» και το «Έθνος», ως τα μουσικά περιοδικά «Πίστα» και «Δίφωνο», από τον ξεχωριστό βηματισμό μου στα «Χανιώτικα Νέα» ως την διαδρομή μου στις Εκδόσεις Λυμπέρη και τα δημοσιογραφικά site, η ουσία παρέμεινε ίδια.

Για μένα, η αρθρογραφία δεν αποτελεί απλό βιοποριστικό μέσο, αλλά ένα ταξίδι ικανοποίησης και νοήματος, το οποίο εκφράζεται μέσα από ουσιαστικές λέξεις και πάθος. Αυτή η διαδρομή χαρακτηρίζεται από βαθιά αφοσίωση, ενθουσιασμό, ορμή και προσήλωση στη δουλειά μου. Είναι ένα ταξίδι γραμμένο με βαθιές και ουσιαστικές λέξεις και αποτελεί «κομμάτι της ψυχής» μου.