Για την Ημέρα των Ανθρώπων

Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος

(Το παρακάτω κείμενο είναι από μία ανάρτησή μου στο facebook, στις 8/3/2018 (ελαφρώς επεξεργασμένο, για την περσινή ημέρα της γυναίκας)

Λόγω της ημέρας θα μπορούσα πολύ εύκολα να γράψω κάτι ωραίο για 'σένα, να σε εκθειάσω, να τσιμπήσω τα likes μου και να κάνω την επικοινωνιακή μου μόστρα. Δεν θα το κάνω όμως γιατί δεν θέλω να ανταποκριθώ στον ρόλο αυτόν και γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχεις εσύ γυναίκα, ούτε εσύ άντρα, ούτε εσύ λευκή, και μαύρε, και ορθόδοξε, παιδί, βιομήχανε, έξυπνη, ψυχασθενή, γριά, εξουσιαστή, ανάπηρε, μάνα, γιε, τρανσέξουαλ, καλλιτέχνιδα.

Με όποια ιδιότητα κι αν ταυτίζεσαι, δεν υπάρχεις. Δεν είσαι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, είσαι μόνο άνθρωπος. Όλα τα παραπάνω είναι ρόλοι και κάθε ρόλος ακολουθεί την δική του προκαθορισμένη πορεία. Αν παρεκκλίνεις, σε χτυπά ο φόβος πως θα παραβιάσεις τα αποδεχτά όρια του κάθε ρόλου, θα πέσεις στην άβυσσο της απροσδιοριστίας. Είσαι φυλακισμένος στους ρόλους σου.

Εγώ δεν είμαι εγώ, ο Κωνσταντίνος Σύρμος δηλαδή, είναι ένας ρόλος, το ξέρω και σιγά σιγά δραπετεύω, ξεγλιστράω από αυτό που πρέπει να είμαι, όχι για να γίνω κάτι άλλο, αλλά για να δρω με το ένστικτο, κάνοντας όσα με ευχαριστούν, με τον τρόπο που με ευχαριστούν κι όχι βάση των ρόλων μου. Όταν το καταφέρνεις αυτό, δεν υπάρχουν εμπόδια ή όρια, ούτε πρέπει. Μπορείς να κάνεις τα πάντα γιατί είσαι τα πάντα, όλοι είμαστε τα πάντα, όλοι είμαστε ενέργεια, μέρος της ίδιας ενέργειας και κανένας ρόλος δεν μπορεί να σε περιορίσει.

Εσύ, είσαι εσύ;