Ο πόλεμος στην τέχνη

 

Το εμπάργκο στους Ρώσους καλλιτέχνες, στις καλλιτεχνικές ομάδες και τα συναφή, δεν πλήττει τους Ρώσους, πλήττει αυτούς που δεν θα έχουν την ευκαιρία να τους ακούσουν και να τους δουν. Εμάς, δηλαδή. Η τέχνη είναι ο αντίθετος πόλος του πολέμου, δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να επιτρέπουμε τέτοιες ενέργειες. Ο αποκλεισμός της τέχνης δεν είναι όπλο, είναι εκπυρσοκρότηση που μας τραυματίζει.

Ακολουθούμε πιστά και αναγκαστικά το ΝΑΤΟ και τις Ευρωπαϊκές αποφάσεις, για μία χώρα που δέχθηκε εισβολή, θα μου πεις. Θα σου πω ότι η Κύπρος, η αδελφή μας χώρα, είναι υπό κατοχή από μία χώρα του ΝΑΤΟ και οι ευρωπαίοι και το ΝΑΤΟ σφυρίζει αδιάφορα. Θα σου πω για την Γιουγκοσλάβα και το Κόσσοβο και πόσες άλλες χώρες, που οι Αμερικάνοι με συμμάχους τους Άγγλους και τους Γερμανούς, ήταν αυτοί οι εισβολείς. Για να μην αναφερθούμε στους Ταλιμπάν, που, αφού όλοι αυτοί τους έθρεψαν και τους όπλισαν, αφού υποχώρησαν με πρωτοφανή δειλία από την χώρα, τώρα πλέον τους αποδέχονται και συνομιλούν μαζί τους.  

Όλα γύρω μας είναι μια φτηνή υποκρισία που την δεχόμαστε και τελικά, ίσως και να τρέφουμε την φαντασίωση ότι ζούμε, ότι έχουμε ευαισθησίες, ότι υπάρχει ένας σκοπός, εξαιτίας της. Αντί να κάνουμε εμπάργκο στην Ρωσική τέχνη, θα έπρεπε να τη διαφυλάττουμε. Αντί όπλων, θα έπρεπε να στέλνουμε φάρμακα και μαζί με τις Ουκρανική σημαία θα έπρεπε να κρατάμε και την Κυπριακή. Οι πολίτες, εμείς, οι Ουκρανοί, οι Ρώσοι, όλοι μας, δεν είμαστε θύματα. Είμαστε αυτοί που εκτρέφουμε και συντηρούμε και εκλέγουμε όλους αυτούς τους παρανοϊκούς πολέμαρχους. Δεν υπάρχουν θύματα, υπάρχουν μόνο αυτοί που ανέχονται και αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτήν την ανοχή.