Κωνσταντίνος Σύρμος

Η σιωπηλή μάχη: Ψυχολογικές επιπτώσεις του πολέμου στην εποχή των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης (γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος) Σε έναν κόσμο που ταλανίζεται από συγκρούσεις, οι δυναμικές του πολέμου έχουν εξελιχθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες. Το σύγχρονο πεδίο της μάχης δεν περιορίζεται πλέον σε γεωγραφικά όρια, αλλά έχει μεταβεί στο ψηφιακό πεδίο. Η άνοδος των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης δεν έχει μόνον μετασχηματίσει τον τρόπο που διεξάγονται οι πολέμοι, αλλά και τον τρόπο που τους αντιλαμβανόμαστε, επηρεάζοντας την ψυχολογική ευημερία όσων εμπλέκονται και τους «παγκόσμιους θεατές» που παρακολουθούν. Τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης έχουν αναδραματοποιήσει τον πολεμικό χώρο, επιτρέποντας πραγματικού χρόνου ενημερώσεις και μη φιλτραρισμένες εικόνες από τους τρόμους του πολέμου. Αυτή η συνεχής προσβολή με οπτικοακουστικό υλικό έχει βαθύτατες επιπτώσεις στην ψυχική κατάσταση τόσο των μαχητών όσο και των θεατών. Ο παράγοντας του φόβου Ο φόβος είναι ένας ενσωματωμένος παράγοντας του πο

  Επαναπροσδιορίζοντας την ισορροπία Εργασίας-Ζωής: Απελευθερώνοντας τη δυναμική της τεχνολογίας (γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος) Σε έναν κόσμο όπου η προοπτική της τεχνολογίας ήταν να ανακουφίσει το βάρος της ανθρώπινης ζωής, βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε έναν ατελείωτο κύκλο εργασίας. Έναν κύκλο που γιγαντώνεται, από τη μανίας μιας – υποτιθέμενης – οικονομικής σταθερότητας. Τα χρήματα έχουν γίνει η κινητήρια δύναμη, συγκεντρωμένα στα χέρια πλέον των λίγων. Αφήνοντας τους πολλούς να σκεφτούν ένα απλό, αλλά και βαθιά φιλοσοφημένο ερώτημα ζωής: «Γιατί να μην εργαζόμαστε λιγότερες ώρες την ημέρα και να ζούμε άνετα. Δε γίνεται αλλιώς ή κάποιοι δεν το επιτρέπουν να συμβεί;» Μήπως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τις κοινωνικές αξίες μας και να αγωνιστούμε για μια καλύτερη ισορροπία εργασίας-ζωής, που θα μας επιτρέπει να ευχαριστηθούμε τα αληθινά πολύτιμα στοιχεία της ζωής μας; Η «Απελευθερώτρια» τεχνολογία Η εμφάνιση της τεχνολογίας είχε σκοπό να μας απελευθερώσει από τις αλυσίδες των μο

  Η πρώτη μου ποιητική συλλογή «Εμφάνεια», εκδ. Βακχικών, 2020, έχει ανθολογηθεί στις εξής ανθολογίες: -      «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΏΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ», του Γιώργου Χ. Θεοχάρη: «Ο,ΤΙ ΧΑΡΤΟΚΟΠΤΕΙ ΕΝ ΤΩ ΑΜΑ, ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΕΙ», εκδ. Ρώμη. -     «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 2020», επιμέλεια: Πόπη Αρωνιάδα, Κώστας Λαντάβος. Υπεύθυνος Σειράς: Ντίνος Σιώτης. Εκδ. Κοινωνία των Δεκάτων. Κριτικές για την «Εμφάνεια»: - «Τα Ποιητικά», τεύχος 46, από τον Γιώργο Βέη. - "Culture Book":  Η θεολογία, εκεί έξω/ Κωνσταντίνος Σύρμος, «Εμφάνεια» - Κριτική από τον Απόστολο Θηβαίο - "Culture Book":  Ο αστικός ποιητικός νεονατουραλισμός του Κωνσταντίνου Σύρμου - Κριτική από τον Δήμο Χλωπτσιούδη - "Paspartou", διαβάστε ΕΔΩ , από τον Γιώργο Ρούσκα - «Περί Ου», διαβάστε  ΕΔΩ , από την Ανθούλα Δανιήλ -  "texnesonline", διαβάστε ΕΔΩ

Φωτογραφία: Reuters «Μα οι διαδηλώσεις δεν αλλάζουν τα πράγματα. Εσύ θα γίνεις ο ήρωας ή η ηρωίδα; Εσύ θα σώσεις τον κόσμο; Άσε εκεί τα κορόιδα να νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Τίποτα δεν κάνουν, μόνο μας ταλαιπωρούν και μας καθυστερούν από τις δουλείες μας! Άκου που σου λέω, που να τρέχεις τώρα να φωνάζεις, να τρως ξύλο, δακρυγόνα, προσαγωγές, ενδεχομένως και να πεθάνεις. Κάτσε σπίτι, συμμορφώσου, συμβιβάσου, προσαρμόσου. Δες κάποιο σόου στην τηλεόραση να διασκεδάσεις, σχολίασε στο facebook, αγόρασε κάτι online, ξεχάσου λίγο στο tik-tok. Μια ζωή την έχουμε». Υπάρχει όμως κι ένα άλλο τικ-τοκ, αυτό του χρόνου, της διάρκειας που αφιερώνεις για κάθε τι που επιλέγεις να ξοδέψεις τον χρόνο σου. Ο χρόνος προέρχεται από το αιώνιο ερώτημα για την νοηματοδότηση της ζωής, το οποίο είναι μία φιλοσοφική εφεύρεση προωθούμενη από όσους συμφέρει να μην έχει κανείς την απάντηση. Να ξοδεύεσαι από εδώ και από εκεί εξαιτίας αυτής της μάταιας αναζήτησης. Να ακυρώνεις την πίστη σε εσένα χαρίζοντας την σε κάποι

  Το εμπάργκο στους Ρώσους καλλιτέχνες, στις καλλιτεχνικές ομάδες και τα συναφή, δεν πλήττει τους Ρώσους, πλήττει αυτούς που δεν θα έχουν την ευκαιρία να τους ακούσουν και να τους δουν. Εμάς, δηλαδή. Η τέχνη είναι ο αντίθετος πόλος του πολέμου, δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να επιτρέπουμε τέτοιες ενέργειες. Ο αποκλεισμός της τέχνης δεν είναι όπλο, είναι εκπυρσοκρότηση που μας τραυματίζει. Ακολουθούμε πιστά και αναγκαστικά το ΝΑΤΟ και τις Ευρωπαϊκές αποφάσεις, για μία χώρα που δέχθηκε εισβολή, θα μου πεις. Θα σου πω ότι η Κύπρος, η αδελφή μας χώρα, είναι υπό κατοχή από μία χώρα του ΝΑΤΟ και οι ευρωπαίοι και το ΝΑΤΟ σφυρίζει αδιάφορα. Θα σου πω για την Γιουγκοσλάβα και το Κόσσοβο και πόσες άλλες χώρες, που οι Αμερικάνοι με συμμάχους τους Άγγλους και τους Γερμανούς, ήταν αυτοί οι εισβολείς. Για να μην αναφερθούμε στους Ταλιμπάν, που, αφού όλοι αυτοί τους έθρεψαν και τους όπλισαν, αφού υποχώρησαν με πρωτοφανή δειλία από την χώρα, τώρα πλέον τους αποδέχονται και συνομιλούν μαζί τους.   Όλα γύρω μ

Φανταστείτε ένα δέντρο, τον κορμό, τα φύλλα, τους καρπούς του και όλα τα κλαδιά του. Τώρα σκεφτείτε αυτό το δέντρο κομμένο κατά μήκος, από πάνω ως κάτω βαθιά μέχρι τις ρίζες του, ακριβώς στη μέση. Ας κρατήσουμε αυτή την εικόνα κι ας την αναλύσουμε, προσπαθώντας να ενώσουμε και να εξαφανίσουμε το σχίσμα αυτού του δέντρου πλησιάζοντας ο ένας τον άλλος, όχι παραγεμίζοντας με μίσος και μένος το κενό ανάμεσά μας. ΠΛΕΥΡΕΣ Στη δεξιά πλευρά του δέντρου βρίσκουμε την εξής θέση: «Ο κορονοϊος είναι μία επικίνδυνη και θανατηφόρα ασθένεια. Βρισκόμαστε σε μια πανδημική έξαρση που μπορεί να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και ήδη το έχει κάνει. Ο τρόπος να καταπολεμηθεί αυτή η πανδημία είναι η «επιστήμη» και η επιστήμη λέει: “μάσκες για όλον τον πληθυσμό, κλείσιμο σχολείων και λοκντάουν με τη μορφή αναγκαίας επιβολής. Δηλαδή, το κράτος είναι υποχρεωμένο να επιβάλλει αυτά τα μέτρα αυτά τα μέτρα για το κοινό καλό. Επίσης: “εμβόλια για όλον τον πληθυσμό ως μέσο πρόληψης και διαβατήρια εμβολί

Στην φωτογραφία που παραθέτω, είναι η δήλωση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, κορυφαίου χορευτή, χορογράφου και σκηνοθέτη, σε συνέντευξή του στον ιστότοπο iefimerida. Έσπευσαν ανάπηροι ακτιβιστές, καλλιτέχνες, άλλοι, πολέμαρχοι των δικαιωμάτων και λοιποί, να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν για την χρησιμοποίηση με μειονεκτική έννοια της λέξης «ανάπηρο». Ως άνθρωπος με κινητικά προβλήματα κι εγώ, ως ανάπηρος, να πω ότι πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε τι είμαστε. Λέγοντας ανάπηρη την κοινωνία χρησιμοποιούμε τον όρο οι ίδιοι οι ανάπηροι με αρνητικό πρόσημο ως προς την κοινωνία και τα μέλη της, για τη μη ισότιμή μας συμπερίληψη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αυτοαποκαλούμαστε ανάπηροι για να προσδώσουμε ακριβώς την αρνητική θέση που έχουμε τεθεί από το ιατρικό μοντέλο και την εκάστοτε κοινωνικοπολιτική θέασή μας. Αν ψάχνουμε αφορμές για να αναδείξουμε τη μαχητικότητά μας και την αδικία που υφιστάμεθα, τότε θα βρούμε αμέτρητες και ουσιαστικές. Έχω αρχίσει να απεχθάνομαι αυτή την αστυνόμευση των

“«Μην κάνετε άλλα παιδιά, ας σβήσουμε. Εμείς που πατούμε τώρα τη γη, οι τελευταίοι μπορούμε να γίνουμε, οι εκλεκτοί να βρεθούμε του είδους. Η όρασή μας να δει το τελευταίο χυμένο αίμα. Να χτίσουμε για μας κι όχι για τον επόμενο. Να είμαστε κάποτε όλοι μεγάλοι μα κι όλοι μικροί, να είμαστε εμείς τα παιδιά που δεν θα γεννάμε. Να μείνει ο πολιτισμός, τα έργα, τα κτήρια μας, να γίνουν η νέα φύση που θα υποδεχτεί το μετά-τον-άνθρωπο. Ας σταματήσουν εδώ οι εφευρέτες τις ανακαλύψεις, ανακαλύπτοντας τη μη ανακάλυψη. Ας σταματήσουν εδώ οι ποιητές να γράφουν, ας περπατούν, ας τρώνε, ας κοιμούνται απαγγέλοντας ποιήματα. Μην γνωρίσετε άλλους πλανήτες και βαθύτερους βυθούς, μη μάθετε τη γρηγοράδα της γλώσσας ενός βατράχου ή τον ακριβή βαθμό ευφυΐας του χιμπαντζή. Μην εξηγήσετε το κάθε όνειρο, μην αντιστοιχήσετε άλλους συμβολισμούς. Μην θεραπεύεστε. Γεράστε, πονέστε, κλάψτε, ουρλιάξτε. Πείτε την αλήθεια. Απολαύστε το υπαρκτό. Το προσεχώς τωρινό. Βγάλτε τα μάτια του Θεού, αντιστρέψτε τους ρόλους, α

  Τα παιδικά μου χρόνια… Ήταν ξέγνοιαστα, ήρεμα, όμορφα. Δεν ένιωσα μειονεκτικά ή την αίσθηση ότι ντρέπεται κανείς από την οικογένειά μου για εμένα (όντας γεννημένος με κινητική αναπηρία), ούτε ότι υστερώ σε κάτι από τα δύο μεγαλύτερά μου αδέλφια και κατ’ επέκταση από οποιονδήποτε άλλον. Συμπεριλαμβανόμουν σε όλες τις οικογενειακές δραστηριότητες και γι’ αυτό – επειδή μεγάλωσα με αυτή την ισότιμη όσο και αυτονόητη συμπερίληψη – οτιδήποτε απέχει από αυτή την αντίληψη στη σημερινή κοινωνία, με βρίσκει κάθετα και πάντοτε εναντίον.   Το πρόσωπο στη ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα… Δεν υπάρχει ένα πρόσωπο, υπάρχει κάθε πρόσωπο που συνυπήρξα μαζί του με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και με επηρέασαν ως εκείνο το σημείο, που όλους αυτούς τους επηρεασμούς ξεκίνησα να τους αναλύω και να τους αξιολογώ.     Μου αρέσει να περνώ ώρες… Γράφοντας, διαβάζοντας. Μαθαίνοντας μία ευρεία γκάμα πληροφοριών: από νέες τεχνολογίες, τέχνες, κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, διεθνή πολιτική κ.α. Επίσης, αναζητώ

  Ο Κωνσταντίνος Σύρμος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης όπου και ζει. Ασχολείται με τη συγγραφή και την αρθρογραφία. Το 2012 συμμετείχε στιχουργικά στον δίσκο Σε τόπους που δεν ξέρω ενώ το 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Το μπλε τετράδιο. Η Εμφάνεια είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε; Άλλοτε μπορεί να με ωθούν βιωματικές εμπειρίες, άλλοτε κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, όμως, αυτό ποτέ δεν συμβαίνει συνειδητά. Η στιγμή, δηλαδή, που θα ξεκινήσω να γράφω ένα κείμενο ή ένα ποίημα, έχει ως αφετηρία όλα αυτά που στοιβάζονται από την καθημερινότητα στο υποσυνείδητό μου, χωρίς χρονικούς ή άλλους περιορισμούς. Σε αντίθεση με ό,τι λέγεται συνήθως από τους συγγραφείς, δεν λυτρώνομαι από την γραφή, δεν βρίσκω διέξοδο σε αυτήν. Η γραφή είναι ο τρόπος να εκφράσω τον εαυτό μου, σε ένα επίπεδο όπου οι καθημερινές μας κουβέντες και οι παντός είδους συνδιαλλαγές μας, δεν μπορούν να ακουμπήσουν. Έτσι, κάπως, νιώθω ν

  “Δεν έγραψα ποτέ ποιήματα. / Ότι διαβάζετε, / είναι ο τρόμος της ψυχής μου. / Δοσμένος σε παραλλαγές.” Αυτό βλέπουμε με το που ανοίξουμε την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Σύρμου (το απόσπασμα ανήκει στον Χ.Λάσκαρη, από τη ποιητική του με τίτλο “Ποιήματα”, εκδ.Μπιλιέτο, 1997). Και πράγματι, δεν θα μπορούσε να βρει πιστεύω καλύτερη εισαγωγή για το βιβλίο του. Όλος αυτός ο τρόμος λοιπόν, όλη αυτή η θλίψη διατρέχει αυτή τη ποιητική από την αρχή μέχρι και το τέλος της, με μικρά διαλείμματα ευδιάθετου στίχου ανάμεσα, που όμως δεν μπορούν να ισοσκελίσουν το μεγάλο ποσοστό της αρνητικότητας. Είναι θα έλεγα οι μικρές δόσεις χαράς που χρειάζεται ο καθένας μας για να αντέξει στο μαύρο που του επιφυλάσσει η συνέχεια. Αλλά είναι πραγματικά μαύρο αυτό που έρχεται; Ή μήπως εμείς το χρωματίζουμε; Εννοώ, μήπως εμείς είμαστε αυτοί που αρνούμαστε να δούμε ότι υπάρχει και η φωτεινή πλευρά και επιμένουμε να χρωματίζουμε την ίριδα μαύρη; Θα μου πείτε βέβαια, θ’ αλλάξει τίποτα αν εγώ το δω αλλιώς; Φυσι