Κωνσταντίνος Σύρμος

Αν αναρωτιέσαι γιατί χάθηκαν τα ίχνη γιατί τριγύρω παντού σιωπές και τίποτα όμορφο δεν δείχνει φταίει η ομίχλη που σκεπάζει τις καρδιές Αν αναρωτιέσαι που ο δρόμος καταλήγει μα να τον διαβής δεν θες γιατί μακριά έχουν όλοι φύγει φταίει η ομίχλη που τυλίγει τις ψυχές Αν αναρωτιέσαι αφού σταμάτησε να βρέχει πως νιώθεις μέσα σου παντού βροχές κι ότι 'ναι δίπλα σου αιώνες απέχει η ομίχλη που έχει φταίει που την νύχτα κλαις Αν αναρωτιέσαι εγώ εδώ τι γυρεύω ένα τρένο κι εγώ δίχως ράγες μα το φιλί σου όταν κλέβω την μοίρα για λίγο πλανεύω κι ομίχλη γεμίζει λιακάδες Μα το φιλί σου όταν κλέβω την μοίρα για λίγο πλανεύω κι ομίχλη γεμίζει λιακάδες

Ήρθαν κι νύχτες που εδώ δεν είσαι πια οι στιγμές που πιο πολύ φοβόμουν στο δέρμα μου καίει σαν φωτιά η αφή σου που ακόμη αισθανόμουν Ήρθαν κι νύχτες που δεν με κοιτάς άφησες πίσω σου φάρο σβηστό στα μάτια μου το χρώμα σκοτεινιάς το βλέμμα σου αρκούσε να γιατρευτώ Πλάι σου με ταξίδεψαν οι ανέμοι σ' ένα σώμα που τρέμει ρωγμές γεμάτο και ατελές ζωντανέψαν πόθοι χαμένοι κι ΄έμαθε πάλι να ανασαίνει με τις δικές σου αναπνοές Πλάι σου ήλιος γινόταν το χιόνι Πλάι σου ημέρευαν οι πληγές Πλάι σου σαν χαμόγελα οι πόνοι Πλάι σου, μελωδίες οι σιωπές Ήρθαν κι νύχτες που δεν σ' έχω αγκαλιά και δεν έχω κάπου να κρυφτώ πουλί που του κλέψαν την φωλιά δίχως δύναμη άλλη για να πετώ Ήρθαν κι νύχτες που για 'σένα ξαγρυπνώ στο σκοτάδι προσποιούμαι πως υπάρχεις μα στης μέρας το φως δεν είσαι εδώ να νυχτώσει περιμένω να ξανάρθεις