Κωνσταντίνος Σύρμος

Σκίζω την σκέψη μου να μην σε σκέφτεται μα εκείνη αναπλάθεται στεγνός... μέχρι τις στάλες σου να βρω σ' έδαφος σαθρό το βήμα μου πηγαινοέρχεται η ανάσα μου στα σπλάχνα σου κάθεται ριζώνει, του βλέμματος σου σκληρό πρεζόνι κι έχω αιώνες να σε δω Έχω χαθεί μέσα στην νύχτα σαν μαύρο χρώμα φως κεριού πίσω από τους προβολείς κι εσύ για να με βρεις δεν ήρθες ακόμα κι εσύ για να με βρεις ποτέ δεν θα 'ρθεις; Κρύβω τα χνάρια σου να μην σ' ακολουθήσω μα ξανά δημιουργούνται κενός... ώσπου με ψυχή σου γέμισα σε ουρανό απέραντο πέταγμα πως να ζήσω τα φτερά μου στην πλάτη σου κινούνται ύπτασαι, το σώμα μου ποτέ δεν ησύχασε τα φτερά δεν αντικατέστησα

Το φως μου η αχτίδα σου...κι αχτίδα σου το φως μου... κομμάτια η ασπίδα σου, γυμνός ο εαυτός μου Δεν μπορώ να ξεφύγω απ' τον δικό σου μαγνήτη δεν μπορώ να σκοτώσω την ανάγκη που με έλκει εσύ, κόβεις το σχοινί και είμαι εγώ στον καταπέλτη εγώ, τρυπώνοντας στις ρωγμές σου κλέβω ότι σ' ανήκει τα σπλάχνα μου σπίτι ψάχνουνε στο δέρμα σου τα μάτια μου να κοιταχθούν στον καθρέφτη σου όνειρο η ανέμη σου να πλέξει κι όσο αντέξει... βότανο που δε γιάτρεψε, μα την πληγή έχει θρέψει έχω τσιμεντένια φτερα... σε κοιτώ ψηλά εκεί Άστρο μου κι ας πονά δεν θα κάνω ευχή στην γη να μην πέσεις... μέχρι να μάθεις να πετάς κοίτα μόνο να λάμπεις... και να μ' αγαπάς... Το φως μου η αχτίδα σου...κι αχτίδα σου το φως μου... κομματια η ασπίδα σου, γυμνός... ο εαυτός μου...