Κωνσταντίνος Σύρμος

Ο Δαυίδ Ναχμίας είναι μία ιδιαίτερη μορφή στην ελληνική μουσική. Υπηρετεί και ζωντανεύει ξανά και ξανά, μέσα από τις μουσικές του παραστάσεις, τα τραγούδια μιας άλλης εποχής. Αξεπέραστοι καλλιτέχνες όπως ο Αττίκ, δηλώνουν παρών και μας ταξιδεύουν μελαγχολικά, ερωτικά και στοχαστικά, μέσα από το πιάνο και τις ενορχηστρώσεις του Δαυίδ Ναχμία. Στην συνέντευξη που μου παραχώρησε, μιλήσαμε για τις καλλιτεχνικές ποιότητες της εποχής του μεσοπολέμου, την ανιδιοτέλεια των τότε δημιουργών και τις αντιθέσεις με την μουσική του σήμερα. Ήταν τιμή μου η συζήτηση με έναν άνθρωπο υψηλής αισθητικής, που παράλληλα δεν φιλτράρει τα λόγια του. Στα τραγούδια εποχής που ονομάζουμε «ελαφρό» τραγούδι, βρίσκει ο ακροατής βαθιά φιλοσοφημένους στίχους, που ασχολούνται με θέματα όπως ο θάνατος, ο έρωτας και ο χρόνος. Πως «μιλούν» οι στίχοι αυτοί σε εσάς; Θα ξεκινήσω με μία φράση του Καβάφη: «Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν». Ξέρετε, από τότε που η γραμματική θυμάται τον εαυτό της, τα επίθετα επιθέτονται

Η Μαριάννα Κουμαριανού δεν είναι μια συμβατική ποιήτρια. Η αυθόρμητη συμβολικότητα των λέξεών της και η ποικιλία ερμηνειών που γεννιούνται στην ανάγνωση των ποιημάτων της, την κατατάσσουν ως μία ιδιόμορφη – με την συναρπαστική έννοια του επιθέτου – περίπτωση στην ελληνική ποίηση. Γεννήθηκε στο Κάρντιφ της Ουαλίας και έχει σπουδάσει παιδαγωγικά, μουσική και εργάζεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ο «Τόπος στη γαλήνη» εκδ. θράκα, είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και ακολουθεί μετά από τα 4 παιδικά βιβλία που έχει συγγράψει. Με το πρώτο της βιβλίο «Η συντροφιά του λόφου» (εκδ. Παρρησία, 2013) έχει βραβευτεί ως πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (Ibby). Πρόσφατα εκδόθηκε ακόμη ένα βιβλίο της με τίτλο «Η θέση της καρδιάς», εκδ. Πατάκης. Η οπτική μου για την ποιητική συλλογή «Τόπος στη γαλήνη»: Κατά τους Σαμάνους, κάθε άνθρωπος έχει ένα πνεύμα-προστάτη και οδηγητή, το οποίο παρουσιάζεται με την μορφή κάποιου ζώου. Το κοτσύφι σημαίνει γι’ αυτο