Κωνσταντίνος Σύρμος

Σε βλέπω που με ένταση το στόμα ανοιγοκλείνεις και τα χέρια σου κινείς σαν μαέστρος θυμωμένος μα δεν ακούω τι λες, δεν ξέρω αν με βρίζεις σε μια εικόνα της μνήμης υπάρχεις κλεισμένος Σαν ταύρος τυφλός που δεν ξέχασε το κόκκινο ορμούσες σε όλα αψηφώντας τον κίνδυνο δεν ξέρω αν ήταν φτιαχτό ή κάτι ανθρώπινο ή ήσουν κάτι εύθραυστο μαζί και χαλύβδινο Κάτι παράξενες βροχές στα μάτια σου ξεσπούσαν τις σκούπιζε το χέρι σου, δερμάτινο σφουγγάρι ο άγγελος κι ο δαίμονας συγχρόνως σου μιλούσαν το μυαλό σου ήθελε από τους δυο  ένας   να πάρει Σαν θεατρίνος χαιρετώ, που τέλειωσε τον ρόλο σαν θεατής χειροκροτώ την όμορφη ερμηνεία Και στον καθρέφτη μου μπροστά χαμογελώ με δόλο αφού στην αντανάκλαση αξίζει όλη η μνεία

Υπογραμμίζω μόνο πια τα ναι, τα μην, τα δεν την θλίψη μου βάζω σκοπιά να με φυλά απ' το μηδέν Ονειρεύομαι, φοβάμαι, το θαμπό στο διαυγές χαίρομαι όπως λυπάμαι αφήνομαι στις αρπαγές Λύσε την και άφησέ την την σιωπή σου να μιλήσει αφού στα τόσα λόγιά σου δεν βρέθηκε η λύση Σκίσε την και κόλλησέ την την ψυχή που 'χει ραγίσει κι εκεί πάνω στην ένωση την έρημο κάνε την βρύση

Δρομάκι φωτισμένο μονάχος περιμένω Διαφανή ομίχλη κάπου να πάω δείχνει Πυξίδα χωρίς δείχτες ονείρων άδειες νύχτες Δώρο μου σκονισμένο μένεις μισανοιγμένο Τσιγάρο αναμμένο καίγεσαι ξεχασμένο Ζωής μου χρόνε κλέφτη άβροχη μπόρα πέφτει Αλάτι στην πληγή μου ξεράθηκε η γη μου Στιγμή πικρή κι αγνή μου Ήσουν ποτέ δική μου;

Εγώ ο κάποιος φρέσκος και σάπιος διώχνω όσο διώχνομαι σπρώχνω και σπρώχνομαι κορμιά σαν ντόμινο άγγιγμα επώδυνο Σαν πύργος τράπουλας οι άνθρωποι στέκουμε Κυρτός επάνω σου όπως εσύ στον άλλο γλιστράς και πέφτουμε μα φρένο δεν θα βάλω Εγώ ο κάποιος πλήρης και άδειος γάζες στο τραύμα μου όλοι στο διάβα μου ποιος θα μας σώσει ασταμάτητη πτώση

Έτσι απλά μία μέρα η αδειοσύνη μου, το βουητό της, θα πάψει Θα πάω έναν περίπατο στην πόλη θα μου τραβήξουν το βλέμμα τα μάτια της ή τα μαλλιά της Κι όλη αυτή η μοναξιά όλη αυτή η λύπη που την άγγιζα σαν να 'ταν σώμα Θα φύγει και δεν θα ξανάρθει ίσως στην αρχή μου λείψει σαν το αίμα στα χέρια του φονιά Μα θα ξεφύγω έτσι δεν είναι; Δεν θέλω να σκοτώσω ξανά

Κάποιος με κοιτάει ξαπλωμένο το κεφάλι σαν ανοιγμένο μπουκάλι γερμένο στο πλάι Τρέχει, κυλά η ουσία του κινήτρου απουσία μια αποτυχημένη θυσία Χύνονται οι νευρώνες σκέψεις μοβ ανεμώνες αυτοφυείς και μόνες Κάποιος με κοιτάει σαν χώμα είναι γήινος ένας λυγμός πειθήνιος το μάγουλο μ' ακουμπάει Κωφάλαλη επιθυμία δάχτυλα κινείς με βία σχηματίζεις την τρικυμία Το σώμα λουσμένο το μυαλό ξεθυμαίνω κι όλο βρώμικος μένω Κάποιος με κοιτάει το φως μου λέει σβήσε τον ρωτάω ποιος είσαι; εσύ ποιος είσαι; απαντάει

Δαίμονας κρυφός κρυβόταν απ' το φως και σε στιγμές αδύναμες που για αγάπη πείναγες Ερχόταν δοτικός τα χάδια του σαν χίμαιρες για δώρα τα ερμήνευες αποδοχής εθισμός Αδιέξοδο εσωτερικό βαρύ σαν πέτρα αερικό χτυπά το πήλινο μυαλό σου και στον λαβύρινθο εντός σου λάθος δρόμο παίρνεις για σωστό Δαίμονας κρυφός ένας άλλος σου εαυτός μια κόλαση που φύλαγες γι' αυτήν ποτέ δεν μίλαγες μα βάθαινε διαρκώς τα νύχια σου με τρύπησαν τα δάχτυλα όπως γλίστρησαν αόρατος ο γκρεμός