Κωνσταντίνος Σύρμος

Πηγή:  artic , αφιέρωμα. του Κωνσταντίνου Σύρμου Ιούλιος 25, 2017 Ο Ανδρέας Κάλβος γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1792 και πέθανε στο Λονδίνο το 1869. Μελετώντας το έργο του αναπλάθεται μέσα μας η εποχή που έζησε, η  προσωπικότητά του αλλά κι η ίδια η όψη του. Μια όψη διαφορετική στον καθένα μας -μιας και δεν υπάρχει διασωζόμενη προσωπογραφία του-,  μα πάντοτε αινιγματική. Ο Κάλβος δεν ήταν ένας πολύγραφος ποιητής, χαρακτηριστικό είναι πως από το 1826 και μετά δεν ξανάγραψε ποίηση.  Συνέχισε να εργάζεται ως οικοδιδάσκαλος ενώ διετέλεσε καθηγητής της «Θεωρητικής φιλοσοφίας» στην Ιόνιο Ακαδημία. Απόψεις του δημοσιεύονταν στην «Επίσημο Εφημερίδα» της Ιονίου Πολιτείας. Το 1888, δεκαεννιά χρόνια μετά τον θάνατό του, ήταν ο Κωστής Παλαμάς που στην διάλεξή του με τίτλο «Κάλβος ο Ζακύνθιος», θα κάνει γνωστό το έργο του. Έτσι θα τον εδραιώσει ανάμεσα στους σπουδαίους ποιητές της Ελλάδας. Μετέπειτα, ο Οδυσσέας Ελύτης αλλά και άλλοι άνθρωποι των γραμμάτων της Ελλάδας του...

Ένας ψίθυρος, της σιωπής ζάρωμα. Του χώρου μια φτιαχτή ατέλεια συνεπιβάτης του αέρα, το δικό σου άρωμα έξω από της μυρωδιάς σου την εμβέλεια Μια τιμωρία, της μνήμης σάρωμα σαν ντροπή του αλώβητου στρατιώτη που μόνο του πολέμου κουβαλά το άρωμα και την αόρατη μέσα του νεκρή νιότη Ένα φως, του σκοταδιού το μαρμάρωμα. Σκιές πίσω από τους λοβούς πεθαίνουν μαζί με τον ξερό λαιμό, πριν πέσει τ' άρωμα σαν αίθουσες αναμονής σε περιμένουν

Οι εισαγγελείς κροταλίζουν: "Άγγιξες; Πήγες; Είπες; Σκέφτηκες; Νόμιζες; Γούσταρες; Τότε ένοχη! Τότε ένοχος! Τότε Ένοχοι"! Εσένα σε σπάνε στα δυο εσύ τους σπας τις τζαμαρίες Μια σαρωτική ισοπαλία υπέρ τους Βαπτισμένα σπίρτα, σκυφτόμενοι άνθρωποι μελετητές των άκρων βιδωμένοι στην μέση Κι ένα αεροπλάνο να ψεκάζει την επίπεδη γη. Αρρωστόμορφες μορφές και πόλεις τις θερίζει ο καρκίνος της σκέψης προκαλείται από την αδράνεια, η θεραπεία τιμωρείται με καρκινοποίησή σου.

Σε περιμένω, όπως το άδειο μπαλκόνι την στιγμή για το τσιγάρο Με λέξεις πάνω από άλλες λέξεις το μυαλό όσα κρύβει πλακώνει κι όσα σου αρέσει να ακούς προβάρω Σε περιμένω, με ξεκλείδωτη την πόρτα τρέξε και ίσως να προλάβεις Οι πελώριοι δρόμοι μικρά βήματα τρώνε Το αντίο μου σου γράφω πρώτα στα γράμματά μου που δεν θα λάβεις Σε περιμένω, πνίγομαι στους συνειρμούς αναγκαίοι σαν την αναπνοή Διάλεξα την αναμονή, τρόπος ζωής η παύση Κάτι παχύρρευστο γεμίζει τους αρμούς στάζει η ύλη μου απ' την διαρροή

Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι με σωματική αναπηρία εκεί έξω που ΔΕΝ επιθυμούν να είχαν μία άλλη ζωή. Που ΔΕΝ είναι δυστυχισμένοι με την αναπηρία τους, που ΔΕΝ λυπούνται τον εαυτό τους, που ΔΕΝ έχουν σούπερ δυνάμεις, που ΔΕΝ έχουν την ανάγκη του χειροκροτήματος των άλλων για να παρηγορηθούν/δικαιωθούν. Ακολουθεί όμως, ένας από εκείνους τους ανάπηρους που θεωρώ πως και αναπηρία να μην είχε, ανάπηρος θα παρέμενε. Στην φωτογράφιση  και στην δήλωσή του ο Χανιώτης παρά-ολυμπιονίκης Αντώνης Τσαπατάκης, δίνει ένα σωρό λανθασμένους συμβολισμούς. Του ανάπηρου με τις ''ειδικές ικανότητες'', του ανάπηρου που θυμάται και αναπολεί την ευτυχία του να μην είσαι ανάπηρος -άρα είναι μέγιστη δυστυχία το να είσαι-. Κοιτά την αναπηρική του καρέκλα υποτιμητικά, με μίσος κι ύστερα με ανοιχτά τα χέρια πανηγυρίζει ΟΡΘΙΟΣ πλάι στο αναποδογυρισμένο, αναπηρικό καροτσάκι. ------------------------------------------------------------------------------------------------------ Ο Αντώνης Τσαπατάκης...

Στο Αμβούργο συνεδριάζουν οι G20, οι εκπρόσωποι του καπιταλισμού, αυτοί που διαχειρίζονται τον πλούτο, το χρήμα, που στήνουν πολέμους, πτωχεύουν χώρες, όλα για τα συμφέροντά τους. Τους εφευρέτες της εικονικής μας ευτυχίας. Τους δημιουργούς της αποξένωσης, του υπνωτισμού, της μαζοποίησής μας, της ιδέας πως ο μόνος τρόπος για να ζούμε είναι η ζωή που μας επιβάλουν. Στην συγκλονιστικότερη διαμαρτυρία που έχω δει, οι πολίτες δείχνουν πως δεν είναι ζόμπι, πως ξυπνούν.  Προσέξτε τους άλλους πολίτες που παρακολουθούν την διαμαρτυρία, πως άθελα τους, τρώγοντας αμέριμνοι, πίνοντας, μιλώντας στο κινητό ή τραβώντας βίντεο,  γίνονται μέρος της διαμαρτυρίας που τονίζει ακριβώς αυτόν τον απαθεισμό τους στα εγκλήματα γύρω τους.

Ιστορία είναι η καταγεγραμμένη άποψη της πλειοψηφίας / Ελευθερία είναι η πτέρυγα επισήμων των φυλακών / Δικαιώματα είναι τα επιδόρπια με εσένα κύριο γεύμα / Αγάπη είναι η αποτυχημένη προσπάθεια να αποδεχθείς τον εαυτό σου / Χρόνος είναι εκείνο το παιχνίδι που μωρό σου έλεγαν: "Έλα φτάνει, αρκετά έπαιξες" και σου το έπαιρναν / Ψυχή είναι τα καλά σου ρούχα, αυτά που ποτέ δεν φοράς μην και λερώσεις / Πίστη είναι η άγνοια αυτού που είσαι / Σεξ είναι το τρέιλερ της ταινίας με τίτλο "Δεν ξέρετε τίποτα για 'μένα" / Υποσυνείδητο είναι η ταινία ολόκληρη, που την βλέπουμε με τα δάχτυλά μας μισάνοιχτα μπροστά από τα μάτια.

Γέμισα με οξύ δυο νεροπίστολα ήρθα και σας έβρεξα ασύστολα κι όλοι γίνατε άμορφη μάζα σε γυάλινα σας έκλεισα βάζα Μες την οδύνη αυτού του μαρτυρίου σαν τα ποντίκια του εργαστηρίου σε δεκάδες σας υπέβαλα πειράματα θεραπεία να σας βρω άμοιρα πλάσματα Αν είν' οι πράξεις μας, ο ψυχισμός μας κι όσα μας καίνε ο φετιχισμός μας Διάλεξα κι εγώ μια βολική μεριά Μια αναίμακτη, βαθιά μαχαιριά Κατάλαβα το ομολογώ κάτι ανήσυχο λύπη δεν νιώθω ή κάτι αντίστοιχο πόνο να προκαλείς μοιάζει με όπιο κοιτώντας σας από το μικροσκόπιο Μετατράπηκα σε αυτά που εκδικήθηκα πως έγινε αυτό δεν αντιλήφθηκα τους βασανιστές μου έκανα είδωλα έλα μην αργείς, με γεμάτα νεροπίστολα.