Κωνσταντίνος Σύρμος

Κάποτε οι άνθρωποι, θα ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους την νύχτα θα συνδέουν το σώμα τους στην πρίζα ψηφιακό οξυγόνο να γεμίσουν Τα μάτια θα κρατούνε σκεπασμένα με μια ηλεκτρονική καλύπτρα όνειρα να βλέπουν προγραμματισμένα Κάποτε οι άνθρωποι, Με δάχτυλα τρία θα απομείνουν στα δύο τους μια βιδωμένη οθόνη, το τρίτο για να την πατούν Δεν θα τρών και δεν θα πίνουν δεν θα γελάνε, δεν θα αγαπούν μονάχα θα φορτίζουν μόνοι Την σκέψη θα την καταργήσουν, θα έχουν την πληροφορία, περιττές κι οι αναμνήσεις την θέση τους θα πάρουν τα αρχεία Κάποτε θα 'ναι οι άνθρωποι γυαλιστεροί κι αλουμινένιοι Ούτε άσχημοι θα είναι ούτε ωραίοι αυτόματοι και εξελιγμένοι Την σκουριά θα έχουν σαν κακή υγεία Όλοι λευκοί, λείοι και κρύοι σαν τα τωρινά θα μοιάζουνε ψυγεία Κάποτε οι άνθρωποι δεν θα είναι άνθρωποι.

Έχω μια μεγάλη αυλή στην άκρη της δεσπόζει μια Ελιά στο πιο καλοθρεμμένο της κλαδί Έβαλα απόψε την Θηλιά. Δεν μου αφήσατε περιθώριο Λύση, κάποιου άλλου είδους. Κάθε μέρα τρώω καρκίνους Κάθε μέρα πίνω χλώριο Ανέχομαι το ποδοπάτημα σας τα στερεότυπα σας Την εντεχνίλα, την κουλτούρα σας την κριτική, την μουρμούρα σας Κουράστηκα πια από την ζωή μου την ζωή που μου επιβάλλατε να ζω Έστω κι έτσι θα αντιδράσω Στην Ελιά περιμένει η Θηλιά κι αύριο το πρωί, θα σας κρεμάσω.

Δεν ήθελα να γενώ το κελί σου Ω... να ξέρες πόσο κόπιασα να μην γενώ. Να σε δροσίζω, χωρίς τα μαλλιά σου να διαταράσσω. Από πλαστελίνη έκαμα την καρδιά μου κι έφτιαξα το καλούπι σου. Αναλλοίωτη να μένεις, τις νύχτες που την διαπερνάς, σαν σε ανταμώνω Θρυμμάτισα τον βράχο που λέγετε έρωτας κάπου την φύλαξα την σκόνη. Καμιά φορά, θυμάμαι που. Δεν σε βλέπω και ξεχνώ κλαίγοντας. Σήμερα από τον τοίχο έτρεξε αίμα Ω... δεν ήθελα να γενώ το κελί σου. Σε άφησα να γίνεις το δικό μου. Το ταβάνι κάθε μέρα χαμηλώνει. Σύνθλιψε με, πριν έρθει η ώρα Κι ανήμπορος πια, δεν θα ξαναθυμηθώ το που.

Μια γυναίκα στο λεωφορείο με κοιτούσε όπως εσύ Στην δουλειά κάποια άλλη μίλαγε με την φωνή σου Εκείνη στην αφίσα είχε την κόκκινή σου τσάντα και ντυμένη ήταν στο στυλ σου Γύρισα κουρασμένος σπίτι σου τηλεφώνησα πριν ξαπλώσω κι άφησα μήνυμα να έρθεις. Μετά το σεξ μου μύρισε τσιγάρο άνοιξα τα μάτια, να πάρω από 'σένα μα δεν βρήκα το πακέτο το στόμα σκέτο τα σωθικά δίχως καπνό και το σώμα; Ένα.

Μουρμουρητά μονολογούνε μέσα στην ησυχία βήματα σέρνονται κι αντηχούν με αγωνία Σηκώνομαι, κι απ' το παράθυρο κοιτάζω παιδιά ήταν που παίζουν, τις φωνές τούς βάζω Πέφτω βαρύς στην βαθιά μου πολυθρόνα σκοπό σαν να 'χω να μην σηκωθώ για χρόνια Στο σπίτι ρυθμικός του ρολογιού ο ήχος χτυπά σαν να 'τανε της καρδιάς σου ο χτύπος Επάνω του με στεναγμό βάζω το κεφάλι όπως όταν έσκυβα στο δροσερό σου στήθος Μέταλλο ακουμπάώ κρύο, νιώθω το γυαλί το λείο και ένα άψυχο "τικ τακ" μοναχός ακούω πάλι Κλείνω τα μάτια, ώσπου να σκοτεινιάσει κι η φαντασία μου κοντά μου να σε πλάσει Εσένα πλάϊ μου ζεστή να ξανανιώσω Μέσα στο όνειρο ξεχνώ πως σε έχω χάσει και άθελά μου μπλέκω τα δάχτυλά μου έτσι που λες και τα χέρια σου έχω πιάσει 

Στίχοι: Κωνσταντίνος Σύρμος Μουσική: Γιάννης Απόδιακος Ερμηνεία: Γιάννης Απόδιακος Φυσαρμόνικα: Παναγιώτης Χατζηλεωνίδας Χείλη με αγκάθια διψούνε σαν ελάφια Σώμα έχω κέρινο  αφημένο στην έρημο Χαρές σαν λύπες χάδια σαν γύπες μάχη μου άνιση μέλλον σαν ανάμνηση Πόσο, πόσο ακόμα σε θέλω Σαν του παιδιού έχεις το γέλιο Πόσο, πόσο ακόμα σε θέλω Σαν του παιδιού έχεις το γέλιο Όνειρα από στάχια πετάω στα βράχια Σφιχτό το αγκίστρι τυφλός σαν την πίστη Νίκες σαν ήττες μέρες σαν νύχτες σκέψη μου σκλάβα χειμώνες σαν λάβα

Στίχοι: Κωνσταντίνος Σύρμος Μουσική: Γιάννης Απόδιακος Ερμηνεία: Γιάννης Απόδιακος Φυσαρμόνικα: Παναγιώτης Χατζηλεωνίδας Έχω μες την καρδιά έναν κλόουν που κλαίει την ημέρα φοράει φτερά και την νύχτα τα καίει Έχω μες την καρδιά ένα γελαστό σκιάχτρο για μάτια έχει καρφιά και για στόμα ένα άστρο Βλέμματα ρίχνει φλογερά σαν κοιτώ τον καθρέφτη με κοιτάει παγερά λες και βλέπει έναν κλέφτη Ποτέ του δεν χαμογελά με παιχνίδια δεν παίζει κλόουν, σκιάχτρα και παιδιά χαράζει με τα νύχια στο τραπέζι Έχω μες την καρδιά ένα παιδί που αγναντεύει που φοβάται να αγαπά κι όλο αγάπη γυρεύει Δεν διώχνει τα πουλιά κι ας το θωρούν τρομαγμένα τα παίρνει αυτό αγκαλιά στα χέρια τα αχυρένια (Εις μνήμην του Κωνσταντίνου Τ.)