Κωνσταντίνος Σύρμος

Αναφέρει ο Σεφέρης για τον Δημήτρη Αντωνίου: «Τους στίχους του τους σημείωνε πάνω στο κουτί των σιγαρέτων του. Τους ξαναδούλευε άπειρες φορές μες στο μυαλό του. Κι έπειτα, πολύ αργότερα, όταν έφτανε στο λιμάνι, τους αντέγραφε. Θυμάμαι την πρώτη φόρα που μου έδειξε την καμπίνα του. Σε μια γωνία ήταν στοιβαγμένα άπειρα αδειανά κουτιά σιγαρέτων, ήταν τα χειρόγραφά του, που τα ονόμαζε «οι μποτίλιες μου στο πέλαγος». Κυκλωμένος από την απεραντοσύνη της θάλασσας, ο καπετάνιος-ποιητής Δημήτρης Αντωνίου, δημιουργούσε τα εξομολογητικά ποιήματά του. Tα λόγια γίνονταν η στεριά και όλα τα χρώματα, εκείνα που επισκίαζε το υγρό γαλάζιο όσο βρισκόταν εν πλω. Ίσως γι’ αυτό κάθε που έδενε σε λιμάνι ήταν λιγομίλητος και σιωπηλά στοχαστικός, σαν οι άνθρωποι, τα σπίτια κι ό,τι άλλο συναντούσε, να φάνταζαν ως κάτι άγνωστο και ξένο. Μιαν άλλου είδους θάλασσα, επικίνδυνη και πονηρή έτοιμη να τον κατασπαράξει έτσι όπως ήταν γυμνός, δίχως καράβι κάτω από τα πόδια του. Ταξίδευε για σαράντα χρόνια κι η τόση ...

Μπορούμε απλώς να καθίσουμε αντίκρυ δίχως να βγάλουμε μιλιά να στάξουνε οι ενοχές, οι οίκτοι και να αφεθούν για κάπου να πετάξουν αιχμαλωτισμένα σαν να 'τανε πουλιά Μπορούμε απλώς να μείνουμε ακίνητοι να μην αγγιχτούμε καν σαν φρουροί που στέκονται ακοίμητοι ξεχάσανε συνθηματικά και σύνορα μοναχικά, ο ένας τον άλλο φυλάν  Τίποτα δεν χρειάζεται να γίνει Η ώρα κι ας μοιάζει μακρινή σαν δυο ερωτευμένοι αχινοί που αγκάθι δεν τους έχει απομείνει

Πηγή:  entropiaradio , διήγημα του Κωνσταντίνου Σύρμου Οκτώβρης 16.2018 Απόψε θα έπρεπε να γιορτάζει, να πίνει στο μικρό του διαμέρισμα παρέα με τους φίλους του, εκείνους που του έλεγαν από καιρό να τα παρατήσει και τον πλήγωναν τόσο, που φοβόταν μήπως ξέρουν πόσο πληγώνεται και το κάνουν επίτηδες. Μα δεν πήρε κανέναν τηλέφωνο για να ανακοινώσει τα υπέροχα νέα, να κομπάσει για τον θρίαμβό του. Καθόταν στο τραπέζι μόνος, σκεπτικός κι αμίλητος. Δίπλα στο σταχτοδοχείο βρισκόταν ακουμπισμένο ένα πιστόλι, το σήκωσε, το ακούμπησε στον κρόταφό του κι έδωσε ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία, πατώντας την σκανδάλη.  Το πρωί είχε μάθει πως ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος της χώρας, ένα οικονομικό θηρίο,  είχε δεχτεί το μυθιστόρημά του· θεωρούσαν μάλιστα πως θα γίνει παγκόσμια επιτυχία. Το βρήκαν τόσο άρτια γραμμένο, που δεν θα χρειαζόταν καν να το επιμεληθούν. Συζήτησαν κι άλλα σε εκείνο το τηλεφώνημα, για τα ποσοστά, τις παρουσιάσεις και το εξώφυλλο. Από όσα είπαν, δεν θυμόταν τ...

Πηγή:  iART , συνέντευξη του Κωνσταντίνου Σύρμου 13/10/2018 Ο διεθνούς φήμης ζωγράφος Γιάννης Νίκου, επιστρέφει την τέχνη της ζωγραφικής στη βάση της, παίρνοντας την σκυτάλη από τους Bosch, Van der Heyden, Breughel, Goya και εκφράζοντας το δικό του ύφος μέσα από τον συμβολικό ρεαλισμό και την φαντασία. Επιβάλλεται στον θεατή μέσω της άρτιας τεχνικής του και της έμφασης που δίνει, ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια του σχεδίου. Την πρώτη στιγμή που κοιτάζεις τα έργα του αισθάνεσαι δέος, λόγω των μεγάλων διαστάσεων και των ζωντανών χρωμάτων του κάθε πίνακα. Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα παρατήρησης, για να κατανοήσεις πως αντικρίζεις τους πίνακες ενός – εν ζωή- κλασσικού ζωγράφου. Πίνακές του βρίσκονται  σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Σπουδαίοι κριτικοί της τέχνης έχουν εντρυφήσει με εκτενείς αναλύσεις στο έργο του. Είναι ξεχωριστή στιγμή για ‘μένα να συνομιλώ μαζί του για την προσωπικότητα, την πορεία του, αλλά και για την τέχνη της ζ...

Πηγή:  ologramma.art , αφιέρωμα του Κωνσταντίνου Σύρμου Οκτώβριος 6.2018 Ψυχή παράδοξη και μπερδεμένη, ο καθηγητής ψυχολογίας Θανάσης Τζούλης, ήταν από τους δύσκολους ποιητές μίας πολύπλοκης εποχής. Ακροβατούσε στο ασυνείδητο και την βίωση της πραγματικότητας, γράφοντας υπερρεαλιστική ποίηση και αντλώντας τα θέματά του από την κοινωνία, την οικογένεια, τον θάνατο, τον τόπο. Στον χώρο της εκπαίδευσης και των τεχνών, υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος για την Αλεξανδρούπολη και ολόκληρη την Θράκη. Ο ακάματος ηπειρώτης, υπηρέτησε με ζήλο τον χώρο των γραμμάτων, καθώς το διάστημα το οποίο είχε αναλάβει την διεύθυνση του ιστορικού περιοδικού «Εξώπολις»,  άνοιξε  τον δρόμο σε πολλούς νέους ντόπιους λογοτέχνες και καλλιτέχνες και τους βοήθησε να αναδειχθούν. Τα γραπτά του Τζούλη, μιλούν με ένα είδος απαράμιλλης, συμβολικής ευγλωττίας. Ενσταλάζουν κωδικοποιημένα στιγμιότυπα της ζωής και της αντίληψής του. Τα ποιήματά του έχουν έναν ρόλο διττό: είναι ο ψυχολόγος του ποιητή κι η ποί...

Δεν απαντά κανείς στα παχιά σπίτια των ανθρώπων  δίχως αντίχειρα

Πηγή: iART , συνέντευξη του Κωνσταντίνου Σύρμου 12/09/2018 Η Νίκη Ξυλούρη, με το απαλό βάδισμά της στον καλλιτεχνικό χώρο, το ήθος, την συνέπεια και τον σεβασμό της προς την μουσική, αποτελεί ένα δυνατό κι αυθύπαρκτο κλαδί στο μεγαλειώδες δέντρο των Ξυλούρηδων. Είναι μια ερμηνεύτρια που σε τρυπά με κάθε λέξη που μελωδικά προφέρει. Αν και προτιμά να “μιλά” με τις ερμηνείες της ή παίζοντας με την ποικιλία μουσικών οργάνων που ασχολείται, με τίμησε λέγοντάς μου δυο λόγια για τα τραγούδια της, την Κρητική μουσική αλλά και για την ίδια. Νίκη, όταν τραγουδάς μαντινάδες που γράψανε μεγάλοι καλλιτέχνες της Κρητικής μουσικής αλλά και άγνωστοι, απλοί άνθρωποι, που χάθηκαν τα ίχνη τους στο βάθος του χρόνου δίχως ποτέ να μαθευτεί το όνομά τους, ποιο είναι το συναίσθημά σου;  Τα τραγούδια, οι στίχοι και τα ποιήματα που επιλέγω, αρχικά θα πρέπει να με συγκινήσουν για να τα τραγουδήσω ή για να βρω την μουσική που τους ταιριάζει -εάν καλούμαι να κάνω αυτό-. Χρειάζεται να ταυτίζεται ο ...

Ό,τι ζω όσο υφίσταμαι είναι το εξ ολοκλήρου Ανύπαρκτα αυτά που δεν ανακαλύπτω Τίποτα πριν τίποτα μετά τα Αντικείμενα η Ιστορία η Πατρίδα ο Θεός το Φύλλο ο Διάβολος η Γλώσσα οι Στόχοι τούτο που Είμαι μια φαντασία Ποτέ δεν της ξεφεύγω Ανεξέλεγκτα δημιουργεί άπειρο πίσω από το μικροσκοπικό μου ατσάλινο τσόφλι

Πηγή:  entropiaradio , διήγημα του Κωνσταντίνου Σύρμου Σεπτέμβρης 4.2018 Το μικρό αγόρι έπνιξε τα παιχνίδια του στην γεμάτη μπανιέρα γελώντας. Η μητέρα τα περιμάζεψε και τα έβαλε στην λεκάνη που τοποθετούσε συνήθως τα φρεσκοπλυμένα ρούχα. Ύστερα βγήκε έξω κι αφηρημένα, άπλωσε στο σχοινί από τις πατούσες την φιγούρα της γυναίκας και ακολούθως την φιγούρα του άντρα, το σπιτάκι από την βάση του και τέλος, με τα μανταλάκια να την κρατούν από τα φτερά της, στερέωσε την ψεύτικη νυχτερίδα.  Η καγκελόπορτα της αυλής έτριξε, ο σύζυγος επέστρεψε.  Συνηθισμένος προχώρησε στο πλακόστρωτο δρομάκι, το χορτάρι περικύκλωνε τις πλάκες, σαν να ήθελε να καταπιεί αυτήν την προκαθορισμένη πορεία. Ο αέρας σκούντηξε το καπέλο του και το έριξε χάμω. Έσκυψε, και καθώς το σήκωνε, σηκωνόταν κι αυτός, σαν να ήταν ο ίδιος το καπέλο κάποιου που τώρα το σήκωνε. Κοίταξε την απλώστρα. Παρατήρησε τον κρεμασμένο ανάποδα άντρα, την κρεμασμένη ανάποδα γυναίκα, το κρεμασμένο ανάποδο σπιτάκι και την ...

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 18/05/2018 Μετά την ανάγκη της αναπνοής, η αμέσως επόμενη και απαραίτητη συνθήκη για τη ζωή ενός ανθρώπου είναι η ελευθερία του. Σε κάθε ανθρώπινο ον έρχεται η στιγμή που θέλει να ζήσει μόνο του, να θέτει το ίδιο τους όρους της καθημερινότητάς του, να είναι το ίδιο ο κυρίαρχος της ζωής του, να επιλέγει εκείνο, τις επιλογές του. Να είναι ένα αυτόνομο και ενεργό άτομο, να κάνει πράξη την σκέψη του και να ευθύνεται αυτός και μόνο αυτός. Στην Ελλάδα του 2018 για τους ανθρώπους με αναπηρία αυτό φαντάζει αδύνατον. Τα αναφαίρετα δικαιώματα που έχει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, ο ανάπηρος πολίτης της δεν τα έχει τα στερείται. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί ο πολίτης είναι ανάπηρος, αλλά γιατί δεν του παρέχονται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να συνυπάρχει ισότιμα με το σύνολο των ανθρώπων. Η Ανεξάρτητη Διαβίωση μέσω των Προσωπικών Βοηθών, συμβάλλει στην πλήρη εξάλειψη της αναπηρίας. H αναπηρία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανημπόρια στο ν...

Πηγή:  ologramma.art , αφιέρωμα. του Κωνσταντίνου Σύρμου Σεπτέμβρης 04.2018 Η Άνοιξη (Ε. Χ. Γονατάς) «Ανέβηκα τα σκαλοπάτια τα λαξεμένα σε ψηλούς βράχους και βγήκα στο οροπέδιο που απλωνόταν μπροστά μου σαν τεράστιο αυτί. Πέρα οι λόφοι κολυμπούσαν στο φως κι είχαν το χρώμα που παίρνουν τα σφαχτάρια στο τσιγκέλι. Όπου κι αν γυρνούσα τα μάτια έβλεπα ξερή λάσπη, σκασμένη. Ούτε πράσινο φύλλο, ούτε λουλούδι, ούτε μια μέλισσα. Κι ο αέρας μύριζε βαριά σαν να ‘βγαινε από άδειο πιθάρι. Καθώς περπατούσα μου φάνηκε πως άκουγα να τρέχουνε νερά, βαθιά σε υπόγεια λούκια. Κόλλησα χάμω τ’ αυτί μου κι άκουσα καθαρά μαζί με τα νερά που γλουγλουκίζανε κι ένα ανάλαφρο θρόισμα. Βγάζω από την τσέπη το μαχαίρι μου, το μπήγω στη γη —το ‘νιωσα να χώνεται όπως στο κρέας ενός μεγάλου ψαριού— κι αρχίζω να τη χαράζω, να τη σκίζω φέτες φέτες, τραβώντας με δύναμη τη σκληρή κρούστα που τη σκέπαζε. Και τότε, τι θαύμα! Χιλιάδες μπουμπούκια και λουλούδια με τσαλακωμένα πέταλα, άσπρες, ρόδινες και μαβ...

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 01/03/2018 Μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, της κοινωνικής αποδοχής, στην καταπίεση της αναγνώρισης και της δημοτικότητας, ξεχάσαμε την ίδια την ζωή και την μοναδικότητά της. Ξεχάσαμε την αξία της ζωής και του θανάτου που, όπως το φως με το σκοτάδι, η έλλειψη του ενός δίνει ουσία στο άλλο. Παντού βλέπεις τον θάνατο, φωτογραφίες νεκρών παιδιών, ζώων σε γκρο πλαν, τίποτα όμως δεν αλλάζει. Αλήθεια, γνωρίζετε κανέναν που να έκοψε το κάπνισμα επειδή έβλεπε καθημερινά φωτογραφίες από σάπιους πνεύμονες στο πακέτο των τσιγάρων του; Εγώ όχι, γνωρίζω όμως πως όσοι νόσησαν από τον καρκίνο το έκοψαν. Είμαστε τόσο εγωκεντρικοί που θέλουμε τα πάντα δικά μας, για πάντα δικά μας. Χρειάστηκε να εφεύρουμε Θεούς, πρώτα για να νικήσουμε τον προσωπικό μας θάνατο και ύστερα για να ναρκώσουμε την συνείδησή μας για τους θανάτους που, είτε ανεχόμαστε, είτε προκαλούμε. Γιατί «όταν πεθαίνει ένα παιδί γίνεται αγγελούδι», ή «ένας αθώος πάει στον παράδεισο»...