Καρναβάλι

Από -


Όλοι έξω γιορτάζουν

χαμόγελα, στολές και μακιγιάζ

ένα πολύχρωμο ανθρώπινο κολάζ

να μπω μέσα του κι εμένα φωνάζουν



μα εγώ μόνο δυο μαύρα δάκρυα έχω

που δεν θυμάμαι πότε τα ζωγράφισα

ίσως από πάντα να ήταν εκεί

και δίχως δύναμη πια να κρυφτώ

να φανούν τα άφησα



κι αν με ρωτήσουν τι έχω ντυθεί

ίσως θλίψη ή πίκρα τους πω

κι ας ξέρω θα χαλάσει την γιορτή

μα δύναμη δεν έχω πια να κρυφτώ



την μέρα που όλοι θα 'ναι κάτι άλλο

εγώ θα διαλέξω να τους φανερωθώ

γιατί έτσι πάλι θα κρυφτώ

όλοι θα νομίζουν πως κάτι ντύθηκα κι εγώ

Σχόλια

  1. Eύη Καφούρου Αλιπράντη27 Ιανουαρίου 2009 στις 2:13 π.μ.

    γιατί είσαι στεναχωρημένος Κωσταντινάκο μου;
    πολύ θλιμμένο το ποιήμα σου. Αλλά τόσο ωραίο...
    τι να κάνουμε να σου διώξουμε την λύπη;
    γλυκειά σοκολατένια καλημέρα!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευαγγελία Πατεράκη27 Ιανουαρίου 2009 στις 2:17 π.μ.

    "την μέρα που όλοι θα 'ναι κάτι άλλο
    εγώ θα διαλέξω να τους φανερωθώ
    γιατί έτσι πάλι θα κρυφτώ
    όλοι θα νομίζουν πως κάτι ντύθηκα κι εγώ..."

    Πώς μ' "έπιασες" φίλε μου...
    Πόσο δικό το νιώθω το ποίημα αυτό...

    Σ' ευχαριστώ μ' ένα φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κωνσταντίνος Σύρμος27 Ιανουαρίου 2009 στις 2:30 π.μ.

    Εύη μου τίποτα δεν έχω...! αλήθεια...! όταν κάποιος μπορεί να γράφει για το σκότος είναι γιατί ζει στο φως!

    Λίτσα αυτό είν το πιο όμορφο που μπορώ να προσφέρω το να εκφράζω γεμάτες ψυχές... εγώ σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φαίδρα Φις27 Ιανουαρίου 2009 στις 2:37 π.μ.

    απ'όσα έχω διαβάσει δικά σου ως τώρα
    αυτό νομίζω είναι το πιο δυνατό
    και το πιο άρτιο τεχνικά
    [μαζί με τη βροχή που μου άρεσε]

    έχει μια εσωτερικότητα
    που αρνείται ωστόσο να "φανερωθεί"
    κι αυτό είναι πολύ γοητευτικό

    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κωνσταντίνος Σύρμος27 Ιανουαρίου 2009 στις 4:12 π.μ.

    Καλημέρα Φαιδρα, είναι πολύ ωραία όσα βρίσκεις στα κείμενα που σ' αρέσουν, δεν ξέρω πως θα ακουστεί αλλά η αλήθεια είναι δεν ξέρω τι είναι ο όρος "τεχνικά" θέλω να πω είναι κάτι που βγαίνει δεν μπορώ κ δεν ξέρω να το προκαλέσω.

    Ναι η αλήθεια είναι η γοητεία κρύβεται σε όσα υπάρχουν μα δεν φαίνονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Earentil Aposperiths27 Ιανουαρίου 2009 στις 9:34 π.μ.

    Φίλε μου και για μένα ισχύει το ίδιο...νιώθω σαν να είναι δικό μου!

    Το ποίημα σου τροφοδότησε την γέννηση ερωτηματικών.
    Τελικά τι είναι χειρότερο;
    Να φοράς ένα χαμόγελο για να κρύψεις το δάκρυ ή το αντίθετο;

    Η φωτογραφία είναι ποίημα από μόνη της…

    Να σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΑΛΙΚΗ27 Ιανουαρίου 2009 στις 11:06 π.μ.

    Ουσιαστικά δεν μπορούμε να κρυφτούμε... ακόμη και μάσκα να φορέσουμε εκείνες οι τρύπες στα μάτια μπορούν να τα πουν όλα σε ένα κοίταγμα...

    Η τελευταία στροφή ιδιαίτερα υπέροχη, πολύ όμορφο ποιήμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κωνσταντίνος Σύρμος27 Ιανουαρίου 2009 στις 1:15 μ.μ.

    Earentil Aposperiths ουσιαστικά το ερώτημα είναι, να κρύβεσαι ή να σε κοιτούν λυπώντας σε...

    πόσο χαίρομαι που λες για την φωτογραφία... είναι αυτό ακριβώς που είπες... περιγράφει ουσιαστικά την ψυχή των ανθρώπων, την χαρά, την κακία, κ την λύπη...

    Σε ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κωνσταντίνος Σύρμος27 Ιανουαρίου 2009 στις 1:24 μ.μ.

    Αλίκη το θέμα είναι νοιάζεται κανείς αληθινά? ...

    Να 'σαι καλά... γενικά στο τέλος πάντα μου βγαίνει η ψυχή του κειμένου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Σχολιάστε με πάθος!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κύκνειο άσμα...

Από -
Εικόνα
Ειν' η ψυχή μου στεγνή σαν χαώδες πηγάδι σταγόνα δεν θα βρεις  στον πυθμένα ν' αγγίξεις Μην ρωτάς το γιατί παντού βλέπω σκοτάδι εγώ μαύρο θα βλέπω  όσο φως κι αν μου δείξεις Ειν' ο χρόνος πολύς  που η ζωή μου βαστάει μην μου δώσεις ελπίδα  να διψώ για να ζήσω απ' το καράβι αυτό  που μακριά σου με πάει για 'σένα μη ζητάς  στη θάλασσα να βουτήξω Πέτρινη έχω καρδιά μια μέδουσα είχε κοιτάξει τότε που είχα φτερά  κι αληθινά γελούσα τώρα ζω σαν σκιά  όσων κάποτε ζούσα φτηνό του πίνακα  αντίγραφο ,  που 'χα κάποτε υπάρξει Είναι αργά για χαρά είν' αργά για αγγέλους δεν ζητάω πολλά μόνο μια ήσυχη τρύπα εσύ φύγε μακριά  ξέχνα όλα όσα είπα ήταν το κύκνειο άσμα  του αναπόφευκτου τέλους
Διαβάστε περισσότερα

Εμφάνεια - Ποιητική Συλλογή (ανθολογήσεις, κριτικές)

Από -
Εικόνα
  Η πρώτη μου ποιητική συλλογή «Εμφάνεια», εκδ. Βακχικών, 2020, έχει ανθολογηθεί στις εξής ανθολογίες: -      «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΏΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ», του Γιώργου Χ. Θεοχάρη: «Ο,ΤΙ ΧΑΡΤΟΚΟΠΤΕΙ ΕΝ ΤΩ ΑΜΑ, ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΕΙ», εκδ. Ρώμη. -     «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 2020», επιμέλεια: Πόπη Αρωνιάδα, Κώστας Λαντάβος. Υπεύθυνος Σειράς: Ντίνος Σιώτης. Εκδ. Κοινωνία των Δεκάτων. Κριτικές για την «Εμφάνεια»: - «Τα Ποιητικά», τεύχος 46, από τον Γιώργο Βέη. - "Culture Book":  Η θεολογία, εκεί έξω/ Κωνσταντίνος Σύρμος, «Εμφάνεια» - Κριτική από τον Απόστολο Θηβαίο - "Culture Book":  Ο αστικός ποιητικός νεονατουραλισμός του Κωνσταντίνου Σύρμου - Κριτική από τον Δήμο Χλωπτσιούδη - "Paspartou", διαβάστε ΕΔΩ , από τον Γιώργο Ρούσκα - «Περί Ου», διαβάστε  ΕΔΩ , από την Ανθούλα Δανιήλ -  "texnesonline", διαβάστε ΕΔΩ
Διαβάστε περισσότερα

Ζωντανος..

Από -
Εικόνα
Δεν θα διαλέξω να διαβώ αυτόν τον δρόμο να γίνω άτι κ τροχός της άμαξης σου μπηγμένο μέσα μου το ξύλινο σπαθί σου την νύχτα αυτή αιμορραγώ με άγριο πόνο Μέσα μου οι δαίμονες που έχω περιθάλψει σαν σκύλοι γρύλλιζαν κάθε που σε ζητούσα ίσως σε ζητωκραύγαζαν ίσως με πενθούσαν όταν τον τύμβο σκέπαζα που είχα μόλις σκάψει Κι έμεινα μόνος να αναπνέω υγρό χώμα θαμένος μέσα μου μα κι έξω από μένα έκαιγα μέσα μου μα έξω όλα βρεγμένα μπουκάλι άδειο που του σφράγισαν το πώμα Κι έμεινα θεέ μου να σε κοιτάζω απαθής δεν ανοιγόκλειναν τα χείλη μα μιλούσα δε σ' αντίκρυσα ποτέ, μ' απόψε σε κοιτούσα με μάτια κλειστά με ξύλο σκεπασμένα Γύρω μου φύτρωσαν άγρια χόρτα άνοιξα τα μάτια μα βλέπω μόνο σκοτάδι που είναι το τούνελ, το φως κι μεγάλη πόρτα; δεν βλέπω παράδεισο, δεν βλέπω άδη νιώθω σταγόνες να κυλούν στο πρόσωπο μου  πως γίνεται σκέφτηκα οι νεκροί να ιδρώνουν;  πάγωσα... ούρλιαξα λέγοντας "είμαι ζωντανός!" μα δεν με άκ...
Διαβάστε περισσότερα

Θέλω...

Από -
Εικόνα
Θέλω σαν τρελός να με αγκαλιάσεις μα μην το κάνεις μην το κάνεις αν φύγεις μετά στην αγκαλιά σου θα βρω το σπιτικό μου έναν πλανήτη όλον δικό μου μα ότι ψάχνω μακριά μου πάντα πετά Κι όταν φύγεις σκέψου πως θα 'μαι σαν πέτρα στο κέντρο μιας αμμουδιάς θα σε ζητώ, θα σε θυμάμαι μόνο καπνός σβησμένης φωτιάς Θέλω σαν τρελός να με αγκαλιάσεις μα μην το κάνεις μην το κάνεις γιατί θα θέλω ξανά στο σώμα σου η καρδιά μου θ' αποροφηθεί σε δικιά σου θα μεταμορφωθεί και δεν θα έχω δικό μου τίποτα πια Κι όταν φύγεις σκέψου πως θα 'μαι σαν πέτρα στο κέντρο μιας αμμουδιάς θα σε αναζητώ, θα σε θυμάμαι μόνο καπνός σβησμένης φωτιάς
Διαβάστε περισσότερα

Εσύ... Εγώ...

Από -
Εικόνα
Εσύ δεντράκι στην μέση μέση της ερήμου εγώ ένα τρένο που να κυλήσει θέλει στο γρασίδι η μοναξιά σου μόνο σου έχει απομείνει κι ούτε ένα αστέρι δεν ακούει την ευχή μου Εσύ δάκρυ στην κάτω άκρη του προσώπου εγώ ένα αφίλητο βατράχι κάποιου παραμυθιού να σκαρφαλώσεις θες στην άκρη του ματιού κι εγώ ένα φιλί έστω στο μέρος του μετώπου Με την ελπίδα πως δίπλα σου θα φυτρώσω την προσμονή πως θα με γκρεμίσεις απ' τις ράγες ζήσε κρεμασμένη στην άκρη μέχρι να σε σώσω κ θα ζω περιμένοντας, φιλιά σου χιλιάδες...
Διαβάστε περισσότερα