Ένα ψέμα ντυμένο με σμόκιν...

Από -



Ειν' ένα ψέμα ντυμένο με σμόκιν
η αλήθεια που μάταια πιστεύεις
η θάλασσα αυτή δεν ηρεμεί
κι εσύ με χάρτινο καράβι ταξιδεύεις

Ειν' ένα ψέμα ντυμένο με σμόκιν
η ζωή που απεγνωσμένα γυρεύεις
το τραγούδι έχει τελειώσει
κι εσύ ακόμα με πάθος χορεύεις

Είμαι κι εγώ ένα καλοντυμένο ψέμα
ένας πρίγκιπας που με φαντασία έπλασες
πάντα δικός σου, ο ιδανικός σου
που αλήθειες ποτέ να μην λέει τον έφτιαξες

Σχόλια

  1. Eύη Καφούρου Αλιπράντη30 Ιανουαρίου 2009 στις 3:15 π.μ.

    είσαι μι' αλήθεια ντυμένη κουρέλια,
    παραπλανάει λοιπόν τη ματιά μου,
    κι' ειναι σιγουρο θα προσπεράσω,
    κι ας χάσω μετά την καρδιά μου...

    φιλάκια!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κωνσταντίνος Σύρμος30 Ιανουαρίου 2009 στις 3:17 π.μ.

    μην προσπερνάς τις αλήθειες, ότι κι αν φορούν...

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευαγγελία Πατεράκη31 Ιανουαρίου 2009 στις 3:09 π.μ.

    Φίλε μου...

    Υπέροχη η γραφή σου!

    Ρίμες ντυμένες τ' αληθινά!...

    Καλημέρα με φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κωνσταντίνος Σύρμος31 Ιανουαρίου 2009 στις 3:51 π.μ.

    Λίτσα...
    σε ευχαριστώ...
    είναι ξεχωριστό για μένα να επιδοκιμάζεις την γραφή μου...

    είμαι οπαδός της αλήθειας... ανεξαρτήτου εκβάσεως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κωνσταντίνος Κόλιος31 Ιανουαρίου 2009 στις 6:29 π.μ.

    Κάτι σαν τη μυθοποίηση του άλλου στον έρωτα αλλά το ντύνεις με ένα πέπλο αλήθειας που με παραπέμπη να σκεφτώ πως ίσως ο έρωτας να είναι η μόνη αλήθεια η όπως είπε κάποιος σοφός: η φαντασία νικά τη λογική .
    Όπως και νάχει το ποίημα είναι διαμαντάκι.

    Καλό Σ/Κ εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κωνσταντίνος Σύρμος31 Ιανουαρίου 2009 στις 6:56 π.μ.

    Ναι... στην ανάγκη μας να ερωτευθούμε, βλέπουμε στον άλλον όσα θέλαμε να είχε...

    επίσης φίλε...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Earentil Aposperiths31 Ιανουαρίου 2009 στις 7:30 π.μ.

    Φίλε μου
    οι αλήθειες που βγάζεις είναι σκληρές.Ερωτευόμαστε το πλάσμα στην θέληση μας δίνοντάς του την μορφή κάποιου υπαρκτού προσώπου.Σαν να μην έφτανε αυτό στο τέλος ζούμε σε αυτό το ψέμα με περίσσια άνεση.
    Υπέροχο το ποίημα σου.
    Θα σου πρότεινα να δεις το fire within αν δεν το χεις δει ήδη.Θα καταλάβεις τον λόγο.

    Φιλιά από το χθες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κωνσταντίνος Σύρμος31 Ιανουαρίου 2009 στις 7:46 π.μ.

    Δεν το έχω δει αλλά θα το κοιτάξω...
    συμφωνώ με ότι λες.. είναι πικρές οι αλήθειες της ζωής μας...!

    Σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Mina1 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:50 π.μ.

    Το τραγούδι δεν τελειώνει ποτέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κωνσταντίνος Σύρμος1 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:54 π.μ.

    Τότε θα κουραστείς να χορεύεις...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Σχολιάστε με πάθος!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κύκνειο άσμα...

Από -
Εικόνα
Ειν' η ψυχή μου στεγνή σαν χαώδες πηγάδι σταγόνα δεν θα βρεις  στον πυθμένα ν' αγγίξεις Μην ρωτάς το γιατί παντού βλέπω σκοτάδι εγώ μαύρο θα βλέπω  όσο φως κι αν μου δείξεις Ειν' ο χρόνος πολύς  που η ζωή μου βαστάει μην μου δώσεις ελπίδα  να διψώ για να ζήσω απ' το καράβι αυτό  που μακριά σου με πάει για 'σένα μη ζητάς  στη θάλασσα να βουτήξω Πέτρινη έχω καρδιά μια μέδουσα είχε κοιτάξει τότε που είχα φτερά  κι αληθινά γελούσα τώρα ζω σαν σκιά  όσων κάποτε ζούσα φτηνό του πίνακα  αντίγραφο ,  που 'χα κάποτε υπάρξει Είναι αργά για χαρά είν' αργά για αγγέλους δεν ζητάω πολλά μόνο μια ήσυχη τρύπα εσύ φύγε μακριά  ξέχνα όλα όσα είπα ήταν το κύκνειο άσμα  του αναπόφευκτου τέλους
Διαβάστε περισσότερα

Εμφάνεια - Ποιητική Συλλογή (ανθολογήσεις, κριτικές)

Από -
Εικόνα
  Η πρώτη μου ποιητική συλλογή «Εμφάνεια», εκδ. Βακχικών, 2020, έχει ανθολογηθεί στις εξής ανθολογίες: -      «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΏΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ», του Γιώργου Χ. Θεοχάρη: «Ο,ΤΙ ΧΑΡΤΟΚΟΠΤΕΙ ΕΝ ΤΩ ΑΜΑ, ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΕΙ», εκδ. Ρώμη. -     «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 2020», επιμέλεια: Πόπη Αρωνιάδα, Κώστας Λαντάβος. Υπεύθυνος Σειράς: Ντίνος Σιώτης. Εκδ. Κοινωνία των Δεκάτων. Κριτικές για την «Εμφάνεια»: - «Τα Ποιητικά», τεύχος 46, από τον Γιώργο Βέη. - "Culture Book":  Η θεολογία, εκεί έξω/ Κωνσταντίνος Σύρμος, «Εμφάνεια» - Κριτική από τον Απόστολο Θηβαίο - "Culture Book":  Ο αστικός ποιητικός νεονατουραλισμός του Κωνσταντίνου Σύρμου - Κριτική από τον Δήμο Χλωπτσιούδη - "Paspartou", διαβάστε ΕΔΩ , από τον Γιώργο Ρούσκα - «Περί Ου», διαβάστε  ΕΔΩ , από την Ανθούλα Δανιήλ -  "texnesonline", διαβάστε ΕΔΩ
Διαβάστε περισσότερα

Ζωντανος..

Από -
Εικόνα
Δεν θα διαλέξω να διαβώ αυτόν τον δρόμο να γίνω άτι κ τροχός της άμαξης σου μπηγμένο μέσα μου το ξύλινο σπαθί σου την νύχτα αυτή αιμορραγώ με άγριο πόνο Μέσα μου οι δαίμονες που έχω περιθάλψει σαν σκύλοι γρύλλιζαν κάθε που σε ζητούσα ίσως σε ζητωκραύγαζαν ίσως με πενθούσαν όταν τον τύμβο σκέπαζα που είχα μόλις σκάψει Κι έμεινα μόνος να αναπνέω υγρό χώμα θαμένος μέσα μου μα κι έξω από μένα έκαιγα μέσα μου μα έξω όλα βρεγμένα μπουκάλι άδειο που του σφράγισαν το πώμα Κι έμεινα θεέ μου να σε κοιτάζω απαθής δεν ανοιγόκλειναν τα χείλη μα μιλούσα δε σ' αντίκρυσα ποτέ, μ' απόψε σε κοιτούσα με μάτια κλειστά με ξύλο σκεπασμένα Γύρω μου φύτρωσαν άγρια χόρτα άνοιξα τα μάτια μα βλέπω μόνο σκοτάδι που είναι το τούνελ, το φως κι μεγάλη πόρτα; δεν βλέπω παράδεισο, δεν βλέπω άδη νιώθω σταγόνες να κυλούν στο πρόσωπο μου  πως γίνεται σκέφτηκα οι νεκροί να ιδρώνουν;  πάγωσα... ούρλιαξα λέγοντας "είμαι ζωντανός!" μα δεν με άκ...
Διαβάστε περισσότερα

Θέλω...

Από -
Εικόνα
Θέλω σαν τρελός να με αγκαλιάσεις μα μην το κάνεις μην το κάνεις αν φύγεις μετά στην αγκαλιά σου θα βρω το σπιτικό μου έναν πλανήτη όλον δικό μου μα ότι ψάχνω μακριά μου πάντα πετά Κι όταν φύγεις σκέψου πως θα 'μαι σαν πέτρα στο κέντρο μιας αμμουδιάς θα σε ζητώ, θα σε θυμάμαι μόνο καπνός σβησμένης φωτιάς Θέλω σαν τρελός να με αγκαλιάσεις μα μην το κάνεις μην το κάνεις γιατί θα θέλω ξανά στο σώμα σου η καρδιά μου θ' αποροφηθεί σε δικιά σου θα μεταμορφωθεί και δεν θα έχω δικό μου τίποτα πια Κι όταν φύγεις σκέψου πως θα 'μαι σαν πέτρα στο κέντρο μιας αμμουδιάς θα σε αναζητώ, θα σε θυμάμαι μόνο καπνός σβησμένης φωτιάς
Διαβάστε περισσότερα

Εσύ... Εγώ...

Από -
Εικόνα
Εσύ δεντράκι στην μέση μέση της ερήμου εγώ ένα τρένο που να κυλήσει θέλει στο γρασίδι η μοναξιά σου μόνο σου έχει απομείνει κι ούτε ένα αστέρι δεν ακούει την ευχή μου Εσύ δάκρυ στην κάτω άκρη του προσώπου εγώ ένα αφίλητο βατράχι κάποιου παραμυθιού να σκαρφαλώσεις θες στην άκρη του ματιού κι εγώ ένα φιλί έστω στο μέρος του μετώπου Με την ελπίδα πως δίπλα σου θα φυτρώσω την προσμονή πως θα με γκρεμίσεις απ' τις ράγες ζήσε κρεμασμένη στην άκρη μέχρι να σε σώσω κ θα ζω περιμένοντας, φιλιά σου χιλιάδες...
Διαβάστε περισσότερα