Κάποιος τραγουδούσε...
Τώρα μείναμε βουβοί και άδειοι
σ' ένα καράβι χωρίς καπετάνιο
ρίξαμε στην θάλασσα αυτόν που μας είπες
αυτόν που για αγάπη μελωδικά μιλούσε
μα τουλάχιστον πριν κάποιος τραγουδούσε
Τώρα η σιωπή γεμίζει μόνο το στομάχι
τώρα με τα λάθη σκεπαζόμαστε την νύχτα
σκοτάδι μας διαπερνά απ' των πληγών τις τρύπες
χαμένο για πάντα ότι η καρδιά μας ποθούσε
μα τουλάχιστον πριν κάποιος τραγουδούσε
Καθώς η απόγνωση έντυνε τα σώματα μας
κάποιος φώναξε "βλέπω στεριά"
μα όσο φτάναμε πάλι η ίδια απόσταση υπήρχε
ψάχναμε τον τρόπο να φτάσουμε ως εκεί
κι εσύ γελούσες καθώς ο ένας τον άλλον κοιτούσε
μας είπες τον τρόπο ήξερε μονο αυτός,
ο κάποιος που τραγουδούσε...
πάρα πολύ ωραίο. τώρα αυτό είναι το καλύτερό σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήχμμμ δεν το περίμενα αυτό... Σε ευχαριστώ καλό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα τραγουδάμε αλήθειες κι ας μας ρίχνουν και στη θάλασσα... αν έχουμε μ'αυτά να πουμε κάτι, θα υπάρξει κάποιος να θυμάται "εκείνον που τραγουδούσε"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισε λοιπόν Έρεβε να τραγουδάς, ωραίο το τραγούδι σου...
Αλίκη σε ευχαριστώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι πάντα χάνουμε τον δρόμο κ τον τρόπο να φτάσουμε στην στεριά μας... γιατί "πετάμε όσα αξίζουν...
όμορφο και γλυκόπικρο
ΑπάντησηΔιαγραφήγι'αυτό μου αρέσει
θα μπορούσες ν'αναφέρεσαι στον Αρίωνα...
το είδα ως συμβολισμό
Ο Αρίων, γνωστός για τη λύρα του σ'όλη τη Μεσόγειο, είχε προσληφθεί να παίζει στην αυλή του βασιλιά της Κορίνθου, Περίανδρου. Μια μέρα όπως γύριζε από ένα αρκετά επικερδές ταξίδι από την Ιταλία στη Κόρινθο, το πλήρωμα στράφηκε εναντίον του και τον απείλησε ότι θα τον ρίξει από το πλοίο για να του πάρει τα χρήματα. Εκείνος με τη σειρά του αφού έβλεπε τη ζωή του να κινδυνεύει, ζήτησε σαν τελευταία χάρη να παίξει τη λύρα του. Σαν τέλειωσε και η τελευταία νότα, ο Αρίων πήδηξε στη θάλασσα. Αλλά δεν πνίγηκε. Τη ζωή του έσωσε ένα κοπάδι δελφινιών που το είχε μαγέψει η μουσική και είχε μαζευτεί γύρω από το πλοίο. Τον μετέφεραν στη ράχη τους ως στην ακτή. Γυρνώντας στο παλάτι διηγήθηκε την ιστορία του αλλά ο βασιλιάς δεν την πίστεψε μέχρι που έφτασε το καράβι στο λιμάνι και οι ναύτες του ορκίζονταν ότι άφησαν τον Αρίωνα στην Ιταλία και είναι καλά. Ο Αρίων καβάλα σ'ένα δελφίνι απεικονίζεται σε πολλούς πίνακες κυρίως της Αναγέννησης.
σε φιλώ
καλή Κυριακή
Ήταν πολύ όμορφος ο παραλληλισμός που έκανες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρουσα ιστορία. Τον μύθο αυτόν δεν τον γνώριζα όμως ναι θα μπορούσε να με είχε εμπνεύσει!
Σε ευχαριστώ που είσαι έτσι ιδιαίτερη... κ είσαι εδώ!
Αυτόν που τραγουδούσε το σκοτώσαμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτόν που ξελόγιαζε τις γοργόνες
Αυτός, αφουγκραζότανε τους ήχους της σιωπής
Και σμίλευε φεγγάρια
Πάντα σκοτώνεται αυτός που τραγουδά
Πάντα κάποιο χέρι τον δολοφονεί
Και πάντα άβυσσος παντού!...
Σε φιλώ
Υπέροχο κι αυτό το ποίημά σου!!!
Είναι στο DNA των ανθρώπων να ανάβουν την φωτιά που θα κάψουν μέσα της την ευτυχία τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ γλυκεία μου Λίτσα...! με φιλί
Πάλι τα πράγματα θα κάνουν τον κύκλο τους και αυτοί που για αγάπη μελωδικά τραγουδούν θα πάρουν την εξουσία και την αρμόζουσα θέση .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλουμε να λέμε δηλαδή πως πάμε μπροστά και αληθινά .
Αν τους πετάμε στη θάλασσα αυτούς πάμε ολοταχώς προς τα πίσω,προς τον πίθηκο και με φόρα :)
Να πως πως μ' άρεσε κι αυτό? Περιττό .
Καλό απόγευμα
Πίθηκοι σας ερχόμαστε χεχε
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Να 'σαι καλά φίλε :)
Καλυτερα καράβι διχως καπετάνιο
ΑπάντησηΔιαγραφήπάρα μια θάλασσα ακυβερνητη..
Τα φιλια μου πανεμορφο οπως πάντα!!
Καλημέρα
Το καλύτερο είναι η στεριά... μα σπάνια την βρίσκουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιμή μου να ομορφαίνω τις στιγμές σου που με διαβάζεις...
Καλή σου μέρα!
Καπου ειναι κρυμμένη κ η στεριά καλέ μου ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔική μου η τιμη να διαβάζω
το μεγαλείο της ψυχής σου ..
Σπάνιο πράγμα :)
Τα φιλιά μου
Δεν ξέρω αν γνωρίζεις την ταινία "Η θάλασσα μέσα μου" κάπου μέσα μας είναι κι στεριά... τυχεροί όσοι την ανακαλύψουμε...!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι να πω τώρα για τα λόγια σου... θα μιλήσω με απαλή σιωπή... :)
Η θάλλασσα μέσα μου και η έλλειψη
ΑπάντησηΔιαγραφήβαρύτητας στο νερό,εκέι που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα .
Δύο βουλές ενώνονται για να πραγματοποιήσουν μια ευχή!!
ματιά σου κ η ματιά μου σαν ηχώ που επαναλαμβάνεται δίχως λόγια
όλο και βαθύτερα πέρα απο όλα
μέσα απο το αίμα κ τα κόκκαλα ,πάντα όμως ξυπνώ και έυχομαι να ήμουν νεκρός..να μένω με το στόμα μου μπλεμένο στα μαλλιά σου..
Τώρα σιωπώ εγώ..
Εκεί που ξεφεύγεις από το απρόσμενο... εκεί που ευχή μας ψάχνει για να μας αφεθεί, κι ματιές μας ξεχωρίζουν σαν μαύροι κύκλοι σε άσπρο φόντο... εκεί το νεκρό βρίσκει παλμό, στην σιωπή σε βρίσκω... στης ανάγκης μου τον οίστρο, πως μ'αρέσει από νεκρός να ζωντανεύω στην σιωπή σου, κ όσο σιωπάς... μέσα σου να ζω...
ΑπάντησηΔιαγραφή