Κωνσταντίνος Σύρμος

Πέταξα την στάχτη σου στην θάλασσα, τις λέξεις που όλη την νύχτα σου γράφω, την μέρα τις σβήνω με την γόμα μα στο μυαλό μου υπάρχουν ακόμα κρατάνε για μέρες καμιά φορά και αιώνες σαν τις λεχώνες που δεν άκουσαν το πρώτο κλάμα, τόσο πονάει αυτό το τραύμα που μόνος μου προκάλεσα ή μου προκάλεσαν.. δεν θυμάμαι η μνήμη έχει κρυφτεί πίσω από την φαντασία δεν γυρεύω πια την ουσία ξόδεψα όλη την αγάπη μου σε εσένα δεν έμεινε σταλιά για να με αγαπήσω είμαι ένα κερί που γρήγορα λιώνει φύσα με, με την ανάσα σου δυνατά πριν μόνος μου άσκοπα να σβήσω

Βροχή μην, βροχή μην πέφτεις.. δεν θέλω απόψε να ξεπλύνω καμι΄σ ντροπή δεν θέλω την σιωπή να γκρεμίσω με ήχους πες μου για μύθους που κάποτε είχαν ακουστει για λίθους που γίνανε βούνα για όνειρα που βούτηξαν στην θάλασσα κι όταν στην επιφάνεια βγήκαν.. ήταν αληθινά.. αέρα.. μην, αέρα μην φυσάς... δεν θέλω απόψε να σκορπίσει η οσμή της δεν θέλω η φωνή της να πάψει να βουίζει πες μου αν οι ευχές έχουν δύναμη, μπορούν να σκαρφαλώσουν απ' το στόμα μου ως τ' άστρα γιατί ευχήθηκα όσα τόσο λίγο διαρκούν το φιλί, ο έρωτας κ το χαμόγελο της να κρατήσουν για πάντα..