Κωνσταντίνος Σύρμος

Κάθησες στην σκουρόχρωμη μοκέτα σε στάση οκλαδόν, έκλεισες τα μάτια άγαλμα ήσουν, μαζί και περίτεχνη πιρουέτα  η ελαφριά σιωπή, σαν γαλήνια σονάτα. Μου έδωσες όρκο ιερό, πως διάβαζες την νύχτα σαν να ήταν τα αστέρια μια τράπουλα ταρώ. Και εγώ σε ρώτησα, πόση ζωή ακόμα είχα, να 'χώ διπλή να σε χορτάσω, μπορώ? Άφησες ένα χαμόγελο κι έγινε πεταλούδα. Μου πες: την βλέπεις; για λίγο μόνο θα ζήσει...  μα για τον έρωτα μας χίλια θα πει τραγούδια. Αγάπα με, όσο μπορείς κι ας ελάχιστα κρατήσει. Και άφησα ένα μου φιλί να γίνει στο λαιμό σου άφθαρτο περιδέραιο , μα κι απαλό σαν βλέμμα παντοτινά να με φοράς, παντοτινά δικός σου... σαν να μην ήρθα στη ζωή γι' άλλον σκοπό κανένα.

Κάποτε μου 'παν αν είναι να 'σαι κάτι άσχημο να 'σαι καλύτερα παράξενος, παρά ξένος μα εγώ σαν παιδί για όλα διψασμένος διάλεξα να 'μαι κ στα δυο παντοτινά δεμένος Ξένος, και για τους φιλόξενους ανθρώπους τόσο ειρωνικό, σαν ένα άγαλμα δρομέα σαν να 'μουν ο πόνος στον θάνατο τους ρωγμή στον γεμάτο νερό της νιότης αμφορέα Παράξενος στα μάτια τους βαπτίστηκα  γιατί κανενός θεού δεν νιώθω πλάσμα από όσα επέλεξα μόνος καθορίστικα δεν είμαι η πληγή, μόνο ένα της θραύσμα  Όσο ερωτεύθηκα κι όσο ταξίδεψα τόσο κράτησε αληθινά η ύπαρξη μου δεν ανέπνευσα με ανάσες, μόνο με στιγμές ξένος... στον τόπο της ζωής μου....

Δεν θα διαλέξω να διαβώ αυτόν τον δρόμο να γίνω άτι κ τροχός της άμαξης σου μπηγμένο μέσα μου το ξύλινο σπαθί σου την νύχτα αυτή αιμορραγώ με άγριο πόνο Μέσα μου οι δαίμονες που έχω περιθάλψει σαν σκύλοι γρύλλιζαν κάθε που σε ζητούσα ίσως σε ζητωκραύγαζαν ίσως με πενθούσαν όταν τον τύμβο σκέπαζα που είχα μόλις σκάψει Κι έμεινα μόνος να αναπνέω υγρό χώμα θαμένος μέσα μου μα κι έξω από μένα έκαιγα μέσα μου μα έξω όλα βρεγμένα μπουκάλι άδειο που του σφράγισαν το πώμα Κι έμεινα θεέ μου να σε κοιτάζω απαθής δεν ανοιγόκλειναν τα χείλη μα μιλούσα δε σ' αντίκρυσα ποτέ, μ' απόψε σε κοιτούσα με μάτια κλειστά με ξύλο σκεπασμένα Γύρω μου φύτρωσαν άγρια χόρτα άνοιξα τα μάτια μα βλέπω μόνο σκοτάδι που είναι το τούνελ, το φως κι μεγάλη πόρτα; δεν βλέπω παράδεισο, δεν βλέπω άδη νιώθω σταγόνες να κυλούν στο πρόσωπο μου  πως γίνεται σκέφτηκα οι νεκροί να ιδρώνουν;  πάγωσα... ούρλιαξα λέγοντας "είμαι ζωντανός!" μα δεν με άκ

Εσύ δεντράκι στην μέση μέση της ερήμου εγώ ένα τρένο που να κυλήσει θέλει στο γρασίδι η μοναξιά σου μόνο σου έχει απομείνει κι ούτε ένα αστέρι δεν ακούει την ευχή μου Εσύ δάκρυ στην κάτω άκρη του προσώπου εγώ ένα αφίλητο βατράχι κάποιου παραμυθιού να σκαρφαλώσεις θες στην άκρη του ματιού κι εγώ ένα φιλί έστω στο μέρος του μετώπου Με την ελπίδα πως δίπλα σου θα φυτρώσω την προσμονή πως θα με γκρεμίσεις απ' τις ράγες ζήσε κρεμασμένη στην άκρη μέχρι να σε σώσω κ θα ζω περιμένοντας, φιλιά σου χιλιάδες...