Κωνσταντίνος Σύρμος

Κοιτάζω το ρολόι στον καρπό μου, την χειροπέδα του χρόνου. Ένα απρόθυμο κλειδί ο θάνατος. κάποτε θα χωθεί κι αυτό, κάποτε θα γυρίσει, θα ελευθερωθούμε, κάποτε. Παλάτι ο πόνος, ο μυϊκός, της σάρκας. όταν κλείνουν οι πόρτες τα χρυσά σκουριάζουν τα αγάλματα σκιαχτροποιούνται οι πλάκες βουρκιάζουν κι ο βασιλιάς ζητιανεύει μορφίνη. Δεν θα με σώσει ούτε η ανωνυμία κι αυτή έχει το δικό της όνομα. την όρισαν κι αυτήν. η αγιότητα γυρεύει να πάρει το ένα ρο από το αρρωστημένο. "Άσε και μένα να ζήσω λίγο" του λέω.

Πηγή:  iART , συνέντευξη. του Κωνσταντίνου Σύρμου 27/09/2017 Η Μαρία Χρονιάρη είναι μια ποιήτρια που βουτά βαθιά στα συναισθήματά της για να συλλέξει μία – μία τις λέξεις που απαρτίζουν τα ποιήματά της. Ήδη με τρεις ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό της, ένα βιβλίο με πεζά κείμενα και με μία νέα προ του τυπογραφείου, δείχνει να στέκει γερά στα πόδια της στο χαοτικό πεδίο της ελληνικής λογοτεχνίας. Το iart συνομιλεί μαζί της σε μια γεμάτη από αληθινά νοήματα συζήτηση. Μαρία, αν ένας άνθρωπος θα έπρεπε να γνωρίζει κάποια πράγματα για εσένα πριν να σε συναντήσει, ποια θα ήταν αυτά; Την αγάπη μου για τις λέξεις, τη μουσική και την εικόνα, που είναι και το αντικείμενο των σπουδών μου. Στα ποιήματά σου ο έρωτας, η απώλεια, η ματαιότητα, η αναζήτηση, η ανάγκη, η μοναξιά, είναι έννοιες που κυριαρχούν. Είναι για εσένα επίπονη η διαδικασία περάσματος από την ψυχή στο χαρτί; Στα ποιήματά μου κυριαρχεί πρωτίστως η αγωνία μου να μην ξεχάσω όσα έχουν καταγραφεί στον ψυχικό και

Μάγισσες των ξωτικών εχθροί δυνάμεων σκοτεινών αυτό το άχαρο πρωινό σώστε τον νέο που αγαπώ μέσ' το όνειρό του ελάτε θανατερό ύπνο κοιμάται Βρείτε ξόρκια, φτιάξτε φίλτρα την καταραμένη που 'ρχεται νύχτα τον μανδυοφόρο τον βαρκάρη σταματήστε, μην μου τον πάρει λάθος κάνει πείτε στην Άτροπο φρικτό θα 'ναι να συμβεί και άδικο Νεράιδες των δασών και νάνοι ο θησαυρός μου αν δεν γιάνει να γίνει η μοίρα των πλασμάτων άσκοπη σαν των φαντασμάτων κάθε λιβάδι, νησί βραχώδες άκαφτες να καίνε οι φλόγες πικρό το νερό, να γίνει χολή ομίχλη ο αέρας, πάχνη θολή κι όλες οι όμορφες κοπέλες να γεμίσουν στο δέρμα βδέλλες Ω εσείς σοφοί κι αναγνώστες των άστρων σε άγιο χώμα μου λέτε θάψ' τον κι εγώ κάλεσα με λόγια των δαιμόνων την βοήθεια μαύρων ψυχών και τελώνιων. Τον αγαπημένο μου ξυπνάτε θανατερό ύπνο κοιμάται

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 24/09/2017 Τις τελευταίες μέρες όλοι μάθαμε για τη μικρή Νεφέλη και τον «έρανο» μέσω των social media για να μαζευτεί το ποσό που χρειαζόταν ώστε να έχει την κατάλληλη ιατρική φροντίδα. Κάτι που ευτυχώς είχε αίσιο τέλος ως προς τη συγκέντρωση του χρηματικού ποσού. Δεν θα αναφερθώ σε περισσότερες -ιατρικού ενδιαφέροντος λεπτομέρειες- γιατί δεν θέλω να πατήσω στη συγκίνησή σας, ούτε να αγγίξω την ευαίσθητη καρδιά σας. Δεν θέλω να ενεργοποιηθεί αυτό το εγωκεντρικό συναίσθημα λύπης που διαθέτετε και με κάνει να αναρωτιέμαι, πόσους από όσους «άγγιξε» η ιστορία της Νεφέλης και προσέφεραν, το έκαναν γιατί το ένιωσαν αληθινά και όχι για να καθησυχάσουν την ενοχή για όλα εκείνα που μπορούν να πράξουν για τους συνανθρώπους τους  αλλά δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι. Το θλιβερό σε όλο αυτό είναι πως με έναν μαγικό τρόπο μας πιάνει αυτή η μεγαλοκαρδία κι η φιλευσπλαχνία, αν ο όποιος έρανος ή, η όποια έκκληση για ιατρική βοήθεια αφορά –α

Τι λογική το μυαλό του να 'χει; Πάνε τρία μερόνυχτα με άδειο στομάχι Έτσι ξερνάνε κάθε μη χρήσιμο σκλάβο το βλέμμα του κόλλησε στον πράσινο κάδο Δεν τα έχασε, του τα κλέψανε όλα, τον κοιτά σαν αχνιστή κατσαρόλα λέει "δεν μπορεί, μέσα κάτι θα υπάρχει". Πέρασαν από τότε πολλά σαλεμένα βράδια έμαθε να χορταίνει με αλλωνών τ' αποφάγια Λάμπουνε στα φώτα των καταστημάτων τα κενά του μάτια, άνευ πια συναισθημάτων Έκανε σπίτι,  του πεζοδρομίου τις πλάκες γίνανε οι περαστικοί, επίδοξοι πελάτες Ανοίγει την παλάμη του σε θέση ύπτια είναι ένας κι αυτός απ' τα κινούμενα ερείπια Την μέρα ανυπομονεί να βραδιάσει μ' όσα έχει μαζέψει πιοτό ν' αγοράσει όταν μεθά όλα γύρω λες και γυαλίζουν νεράιδες με χρυσόσκονη τον κόσμο πασπαλίζουν την ακίνητη ζωή του λιγάκι στροβιλίζουν

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 12/09/2017 Θρανία σε σειρά, καθίσματα για δύο άτομα. Οι μαθητές στοιχισμένοι.  Μπροστά τους, ένας πίνακας που θυμίζει γιγαντοοθόνη. Ο δάσκαλος στην έδρα, αντικριστά, συχνά τοποθετημένη σε υψηλότερη των θρανίων θέση. Οι άτακτοι πίσω, στις τελευταίες θέσεις, στην ουρά. Οι καλοί, οι μελετηροί μαθητές αντιθέτως, κάθονται στις πρώτες σειρές, ως επιβράβευση. Όλα αυτά, στην ίσως σημαντικότερη ηλικιακή περίοδο του ανθρώπου -αυτήν της μετάβασης από την παιδικότητα στην εφηβεία-, στο ταξίδι από το ξέγνοιαστο παιχνίδι και την ανυπαρξία των ευθυνών, ως την αναγκαιότητα να παρθούν αποφάσεις σημαντικές, αποφάσεις ζωής. Εκεί που το γλυκό ερώτημα: «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις»; μετατρέπεται στην διαταγή «Αυτό που σου λέμε εμείς πρέπει να γίνεις». Οι καινούριοι άνθρωποι εκπαιδεύονται σε παρωχημένη γνώση, σε προσδιορισμένο τρόπο εκμάθησης, με απαραίτητη προϋπόθεση την πλήρη υπακοή στον δάσκαλο, στον ανώτερο, στην εξουσία του. Μια ιδιότυπη «σ

Το πρωί όταν άνοιξα τα μάτια μου οι κουρτίνες είχαν πετρώσει έμοιαζαν με τσιμεντένιο ακορντεόν Ο καθρέφτης είχε πέσει κάτω, σπασμένος. Ανοιγμένα τα φύλλα της ντουλάπας σαν μισοσκισμένες σελίδες βιβλίου κρέμονταν Κι όλα τα ρούχα τσαλακωμένα, φορεμένα. Όπως ένα ανοιχτό στόμα έχασκε το συρτάρι του κομοδίνου Η φωτογραφία είχε βγει απ' την κορνίζα μα το τζάμι άθικτο Βρήκα το σεντόνι στρωμένο κάτω από το κρεβάτι Οι παντόφλες πλάι - πλάι στην πόρτα πιεσμένες σαν ακόμη να κουβαλούν ένα σώμα Το φως ανοικτό είχα ξεχάσει να το σβήσω πριν κοιμηθώ κι η νύχτα εξαγριωμένη δεν βρήκε που να κρυφτεί

Αν κάθε νύχτα που κοιμάσαι ζεις σε άλλες ζωές και το πρωί όταν ξυπνάς τίποτα από αυτές, τίποτα δεν θυμάσαι; Και σε μια άλλη γλώσσα μιλάς ή του ίδιου σου του φύλλου κάποιον άνθρωπο ερωτεύτηκες ή ενός άλλου θεού, την εικόνα φιλάς Αν τρέχεις από πολέμους να ξεφύγεις Αν βρώμικο νερό από την δίψα πίνεις Αν τρέμεις από πυρετό σ' έρημο νοσοκομείο Αν ένας άλλος άστεγος σου 'κλεψε το σημείο Αν κάθε νύχτα που κοιμάσαι ζεις σε άλλες ζωές κι όλα αυτά που μισείς γίνονται εσύ, κι είσαι 'συ όσα φοβάσαι;

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 07/09/2017 Αφορμή γι’ αυτά τα λίγα μα και απαραίτητα θεωρώ λόγια, έγινε η σύλληψη του εξηντάχρονου παιδόφιλου (ομολόγησε ήδη ο ίδιος την ενοχή του) καθηγητή μουσικής/ φλαουτίστα και, τα σχόλια-απόψεις που την ακολουθούν. Σχόλια των απλών ανθρώπων στα social media αλλά και την θέση των περισσοτέρων ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και μη, επί του θέματος. Πέραν της –κάθε φόρα, σαν να ήταν η πρώτη φορά- αντίδρασης της σοκαρισμένης… κοινωνίας, που θεωρεί πως τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν κάπου αλλού, κάπου στο υπερπέραν ίσως κι όχι μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Διαβάζω λοιπόν παντού την λέξη «άρρωστος», για τον εξηντάχρονο μουσικό, μια λέξη που όταν συνοδεύει ως χαρακτηρισμός δράστες παιδοφιλίας και παιδεραστίας, συμπληρώνεται στο μυαλό όλων με την έννοια της «ψυχικής ασθένειας». Αυτή η τάση απλώνεται βέβαια και σε κάθε έγκλημα που η κοινωνία θα θεωρήσει αποτρόπαιο ή ειδεχθές. Η πρώτη ερμηνεία –καραμέλα- που δίνεται από όλους ως αίτιο, είναι αυτή των

Πηγή:  iART , συνέντευξη. του Κωνσταντίνου Σύρμου 03/09/2017 Η Αγγελική Σαββάογλου, γνωστή και ως «Angie Insomniac», με όχημα το σταθμό  EntropiaRadio που ίδρυσε η ίδια, κάνει μια ξεχωριστή προσπάθεια στήριξης κάθε μορφής τέχνης και την προβολή όσων το αξίζουν. Μίλησε στο iart.gr για τη σημασία της μουσικής και της επικοινωνίας με το πάθος και το πείσμα που τη χαρακτηρίζουν. Αγγελική, δώσε μας το στίγμα σου. Θα μπορούσα να το κάνω χρησιμοποιώντας ένα μουσικό κομμάτι, έναν πίνακα, ένα ποίημα. Με τη μουσική να υπερισχύει λίγο, αφού στο μυαλό και στην ψυχή μου, υπάρχει μόνιμα, συνδυαστικά. Δε θα το κάνω, επειδή όταν θα ξαναδιαβάζω την συνέντευξη, ίσως το στίγμα αυτό να έχει μετατοπιστεί και κάποιο άλλο κομμάτι να παίζει στην playlist της ζωής και της σκέψης μου. Θα πω λοιπόν πως ζω, πιστεύω, τοποθετούμαι, ρυθμίζομαι, υπάρχω, μέσα από την έννοια των λέξεων: Μουσική– Τέχνη, Αναζήτηση – Αμφισβήτηση, πάντα σε συνδυασμό με κάθε γεγονός και κατάσταση της ζωής μου, από την πρώτη

Να ήμασταν τα βράχια Να ήμασταν τα νερά κι η ορμή κι οι αφροί ο παρασυρμός, η πτώση, το αναπόφευκτο, η αντίσταση το γράπωμα, ο παφλασμός. Ούτε θάλασσα, ούτε λίμνη ούτε ωκεανός Να 'μάσταν καταρράκτες και με πλαστές στιγμές να ξεγελάμε την ζωή, στυγνοί παραχαράκτες.

σε ακούμπησα σε φίλησα σε φόρεσα Ταξίδεψα σε χόρεψα σε ίδρωσα σε πήρα Αρρώστησα σε νίκησα σε φυλάκισα σε σκότωσα Αφέθηκα Και πριν από το κάθε "σε", κάθε που άλλαζα σειρά, έσβηνα την φράση "Με την φαντασία μου"

Πηγή:  entropiaradio του Κωνσταντίνου Σύρμου Σεπτέμβρης 22.2017 Μετά που το μόνιτορ ξέμεινε να δείχνει μόνο μια ευθεία γραμμή για πολλή ώρα. Μετά που οι χτύποι της καρδιάς σίγησαν και μαζί κάθε πόνος. Πήρε την πρώτη του ανάσα σε έναν καινούριο κόσμο. Ξαλαφρωμένος από το άγχος που είχε όσο ζούσε μήπως και πεθάνει, ελεύθερος από το βάρος των συνεπειών της κάθε πράξης του, από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας και των πεποιθήσεών του. Έφυγε. Διαπέρασε περπατώντας με το άυλο σώμα του τοίχους, δέντρα, σταθμευμένα αυτοκίνητα, τζαμαρίες, ώσπου έφτασε σπίτι του, ήταν άδειο, μετά πήγε στην δουλειά του, έλειπαν και από εκεί όλοι, λες και όλοι να εξαφανίστηκαν μετά τον χαμό του. Τέλος, ανέβηκε στην ταράτσα του υψηλότερου κτιρίου να δει τον κόσμο από ψηλά, απαλλαγμένος πλέον κι από την υψοφοβία του. Κάθισε στο στηθαίο, δεν κοίταξε χαμηλά αν και για αυτό είχε ανέβει όλα εκείνα τα σκαλοπάτια. Θα έπαιρνε το ασανσέρ μα το δάχτυλό του –όσο κι αν προσπαθούσε- βυθιζόταν μέσα στο κουμπί χ