Κωνσταντίνος Σύρμος

Είμαι απλά άνθρωπος παράδεισος δεν με περιμένει κόλαση για μένα δεν διψα σε όνειρα κατοικώ λειψα με την ανάσα στα χείλη κρεμασμένη είμαι απλά άνθρωπος την μέρα άσκοπα ξοδεύω και φοβάμαι όταν νυχτώνει είμαι στην σκακιέρα ένα πιόνι στρατιώτης ή και βασιλιάς στο ένα χέρι κλαδί ελιάς και στο άλλο πλάκα χρυσού σας χαρίζω τον Ιησού σας χαρίζω τους δαίμονες σας χαρίζω την ηθική σας χαρίζω την Ιθάκη η ζωή δεν είναι παραμυθάκι η ζωή είναι σκληρή οι μισοί παριστάνουν το ποντίκι οι άλλοι μισοί παριστάνουν το τυρί είμαι απλά άνθρωπος ανοίγω την ομπρέλα όταν βρέχει μην τυχόν κι ψυχή μου πνιγεί μια ανίατη στην καρδιά πληγή με πονά με χαρά, με πεινά και με τρέφει δημιουργώντας με συγχρόνως με καταστρέφει μου δίνει εστία δείχνοντας μου την φυγή είμαι απλά άνθρωπος σε έναν τοίχο γραμμές χαράζω μέρες μετράω ως την αποφυλάκιση την λύτρωση, τον θάνατο την ανάσταση δίχως να βγάζω μιλιά ουρλιάζω σε όσα γράφω σε όσα καταγράφω σαν έναν δίχως χέρια ζωγράφο που ο πίνακας