Κωνσταντίνος Σύρμος

Αναφέρει ο Σεφέρης για τον Δημήτρη Αντωνίου: «Τους στίχους του τους σημείωνε πάνω στο κουτί των σιγαρέτων του. Τους ξαναδούλευε άπειρες φορές μες στο μυαλό του. Κι έπειτα, πολύ αργότερα, όταν έφτανε στο λιμάνι, τους αντέγραφε. Θυμάμαι την πρώτη φόρα που μου έδειξε την καμπίνα του. Σε μια γωνία ήταν στοιβαγμένα άπειρα αδειανά κουτιά σιγαρέτων, ήταν τα χειρόγραφά του, που τα ονόμαζε «οι μποτίλιες μου στο πέλαγος». Κυκλωμένος από την απεραντοσύνη της θάλασσας, ο καπετάνιος-ποιητής Δημήτρης Αντωνίου, δημιουργούσε τα εξομολογητικά ποιήματά του. Tα λόγια γίνονταν η στεριά και όλα τα χρώματα, εκείνα που επισκίαζε το υγρό γαλάζιο όσο βρισκόταν εν πλω. Ίσως γι’ αυτό κάθε που έδενε σε λιμάνι ήταν λιγομίλητος και σιωπηλά στοχαστικός, σαν οι άνθρωποι, τα σπίτια κι ό,τι άλλο συναντούσε, να φάνταζαν ως κάτι άγνωστο και ξένο. Μιαν άλλου είδους θάλασσα, επικίνδυνη και πονηρή έτοιμη να τον κατασπαράξει έτσι όπως ήταν γυμνός, δίχως καράβι κάτω από τα πόδια του. Ταξίδευε για σαράντα χρόνια κι η τόση

Μπορούμε απλώς να καθίσουμε αντίκρυ δίχως να βγάλουμε μιλιά να στάξουνε οι ενοχές, οι οίκτοι και να αφεθούν για κάπου να πετάξουν αιχμαλωτισμένα σαν να 'τανε πουλιά Μπορούμε απλώς να μείνουμε ακίνητοι να μην αγγιχτούμε καν σαν φρουροί που στέκονται ακοίμητοι ξεχάσανε συνθηματικά και σύνορα μοναχικά, ο ένας τον άλλο φυλάν  Τίποτα δεν χρειάζεται να γίνει Η ώρα κι ας μοιάζει μακρινή σαν δυο ερωτευμένοι αχινοί που αγκάθι δεν τους έχει απομείνει

Πηγή:  entropiaradio , διήγημα του Κωνσταντίνου Σύρμου Οκτώβρης 16.2018 Απόψε θα έπρεπε να γιορτάζει, να πίνει στο μικρό του διαμέρισμα παρέα με τους φίλους του, εκείνους που του έλεγαν από καιρό να τα παρατήσει και τον πλήγωναν τόσο, που φοβόταν μήπως ξέρουν πόσο πληγώνεται και το κάνουν επίτηδες. Μα δεν πήρε κανέναν τηλέφωνο για να ανακοινώσει τα υπέροχα νέα, να κομπάσει για τον θρίαμβό του. Καθόταν στο τραπέζι μόνος, σκεπτικός κι αμίλητος. Δίπλα στο σταχτοδοχείο βρισκόταν ακουμπισμένο ένα πιστόλι, το σήκωσε, το ακούμπησε στον κρόταφό του κι έδωσε ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία, πατώντας την σκανδάλη.  Το πρωί είχε μάθει πως ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος της χώρας, ένα οικονομικό θηρίο,  είχε δεχτεί το μυθιστόρημά του· θεωρούσαν μάλιστα πως θα γίνει παγκόσμια επιτυχία. Το βρήκαν τόσο άρτια γραμμένο, που δεν θα χρειαζόταν καν να το επιμεληθούν. Συζήτησαν κι άλλα σε εκείνο το τηλεφώνημα, για τα ποσοστά, τις παρουσιάσεις και το εξώφυλλο. Από όσα είπαν, δεν θυμόταν τίποτα λίγο αργ

Πηγή:  iART , συνέντευξη του Κωνσταντίνου Σύρμου 13/10/2018 Ο διεθνούς φήμης ζωγράφος Γιάννης Νίκου, επιστρέφει την τέχνη της ζωγραφικής στη βάση της, παίρνοντας την σκυτάλη από τους Bosch, Van der Heyden, Breughel, Goya και εκφράζοντας το δικό του ύφος μέσα από τον συμβολικό ρεαλισμό και την φαντασία. Επιβάλλεται στον θεατή μέσω της άρτιας τεχνικής του και της έμφασης που δίνει, ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια του σχεδίου. Την πρώτη στιγμή που κοιτάζεις τα έργα του αισθάνεσαι δέος, λόγω των μεγάλων διαστάσεων και των ζωντανών χρωμάτων του κάθε πίνακα. Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα παρατήρησης, για να κατανοήσεις πως αντικρίζεις τους πίνακες ενός – εν ζωή- κλασσικού ζωγράφου. Πίνακές του βρίσκονται  σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Σπουδαίοι κριτικοί της τέχνης έχουν εντρυφήσει με εκτενείς αναλύσεις στο έργο του. Είναι ξεχωριστή στιγμή για ‘μένα να συνομιλώ μαζί του για την προσωπικότητα, την πορεία του, αλλά και για την τέχνη της ζωγραφικής

Πηγή:  ologramma.art , αφιέρωμα του Κωνσταντίνου Σύρμου Οκτώβριος 6.2018 Ψυχή παράδοξη και μπερδεμένη, ο καθηγητής ψυχολογίας Θανάσης Τζούλης, ήταν από τους δύσκολους ποιητές μίας πολύπλοκης εποχής. Ακροβατούσε στο ασυνείδητο και την βίωση της πραγματικότητας, γράφοντας υπερρεαλιστική ποίηση και αντλώντας τα θέματά του από την κοινωνία, την οικογένεια, τον θάνατο, τον τόπο. Στον χώρο της εκπαίδευσης και των τεχνών, υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος για την Αλεξανδρούπολη και ολόκληρη την Θράκη. Ο ακάματος ηπειρώτης, υπηρέτησε με ζήλο τον χώρο των γραμμάτων, καθώς το διάστημα το οποίο είχε αναλάβει την διεύθυνση του ιστορικού περιοδικού «Εξώπολις»,  άνοιξε  τον δρόμο σε πολλούς νέους ντόπιους λογοτέχνες και καλλιτέχνες και τους βοήθησε να αναδειχθούν. Τα γραπτά του Τζούλη, μιλούν με ένα είδος απαράμιλλης, συμβολικής ευγλωττίας. Ενσταλάζουν κωδικοποιημένα στιγμιότυπα της ζωής και της αντίληψής του. Τα ποιήματά του έχουν έναν ρόλο διττό: είναι ο ψυχολόγος του ποιητή κι η ποίηση του ψυχολό