Κωνσταντίνος Σύρμος

Δεν απαντά κανείς στα παχιά σπίτια των ανθρώπων  δίχως αντίχειρα

Πηγή: iART , συνέντευξη του Κωνσταντίνου Σύρμου 12/09/2018 Η Νίκη Ξυλούρη, με το απαλό βάδισμά της στον καλλιτεχνικό χώρο, το ήθος, την συνέπεια και τον σεβασμό της προς την μουσική, αποτελεί ένα δυνατό κι αυθύπαρκτο κλαδί στο μεγαλειώδες δέντρο των Ξυλούρηδων. Είναι μια ερμηνεύτρια που σε τρυπά με κάθε λέξη που μελωδικά προφέρει. Αν και προτιμά να “μιλά” με τις ερμηνείες της ή παίζοντας με την ποικιλία μουσικών οργάνων που ασχολείται, με τίμησε λέγοντάς μου δυο λόγια για τα τραγούδια της, την Κρητική μουσική αλλά και για την ίδια. Νίκη, όταν τραγουδάς μαντινάδες που γράψανε μεγάλοι καλλιτέχνες της Κρητικής μουσικής αλλά και άγνωστοι, απλοί άνθρωποι, που χάθηκαν τα ίχνη τους στο βάθος του χρόνου δίχως ποτέ να μαθευτεί το όνομά τους, ποιο είναι το συναίσθημά σου;  Τα τραγούδια, οι στίχοι και τα ποιήματα που επιλέγω, αρχικά θα πρέπει να με συγκινήσουν για να τα τραγουδήσω ή για να βρω την μουσική που τους ταιριάζει -εάν καλούμαι να κάνω αυτό-. Χρειάζεται να ταυτίζεται ο '

Ό,τι ζω όσο υφίσταμαι είναι το εξ ολοκλήρου Ανύπαρκτα αυτά που δεν ανακαλύπτω Τίποτα πριν τίποτα μετά τα Αντικείμενα η Ιστορία η Πατρίδα ο Θεός το Φύλλο ο Διάβολος η Γλώσσα οι Στόχοι τούτο που Είμαι μια φαντασία Ποτέ δεν της ξεφεύγω Ανεξέλεγκτα δημιουργεί άπειρο πίσω από το μικροσκοπικό μου ατσάλινο τσόφλι

Πηγή:  entropiaradio , διήγημα του Κωνσταντίνου Σύρμου Σεπτέμβρης 4.2018 Το μικρό αγόρι έπνιξε τα παιχνίδια του στην γεμάτη μπανιέρα γελώντας. Η μητέρα τα περιμάζεψε και τα έβαλε στην λεκάνη που τοποθετούσε συνήθως τα φρεσκοπλυμένα ρούχα. Ύστερα βγήκε έξω κι αφηρημένα, άπλωσε στο σχοινί από τις πατούσες την φιγούρα της γυναίκας και ακολούθως την φιγούρα του άντρα, το σπιτάκι από την βάση του και τέλος, με τα μανταλάκια να την κρατούν από τα φτερά της, στερέωσε την ψεύτικη νυχτερίδα.  Η καγκελόπορτα της αυλής έτριξε, ο σύζυγος επέστρεψε.  Συνηθισμένος προχώρησε στο πλακόστρωτο δρομάκι, το χορτάρι περικύκλωνε τις πλάκες, σαν να ήθελε να καταπιεί αυτήν την προκαθορισμένη πορεία. Ο αέρας σκούντηξε το καπέλο του και το έριξε χάμω. Έσκυψε, και καθώς το σήκωνε, σηκωνόταν κι αυτός, σαν να ήταν ο ίδιος το καπέλο κάποιου που τώρα το σήκωνε. Κοίταξε την απλώστρα. Παρατήρησε τον κρεμασμένο ανάποδα άντρα, την κρεμασμένη ανάποδα γυναίκα, το κρεμασμένο ανάποδο σπιτάκι και την κρεμασμένη ανά

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 18/05/2018 Μετά την ανάγκη της αναπνοής, η αμέσως επόμενη και απαραίτητη συνθήκη για τη ζωή ενός ανθρώπου είναι η ελευθερία του. Σε κάθε ανθρώπινο ον έρχεται η στιγμή που θέλει να ζήσει μόνο του, να θέτει το ίδιο τους όρους της καθημερινότητάς του, να είναι το ίδιο ο κυρίαρχος της ζωής του, να επιλέγει εκείνο, τις επιλογές του. Να είναι ένα αυτόνομο και ενεργό άτομο, να κάνει πράξη την σκέψη του και να ευθύνεται αυτός και μόνο αυτός. Στην Ελλάδα του 2018 για τους ανθρώπους με αναπηρία αυτό φαντάζει αδύνατον. Τα αναφαίρετα δικαιώματα που έχει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, ο ανάπηρος πολίτης της δεν τα έχει τα στερείται. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί ο πολίτης είναι ανάπηρος, αλλά γιατί δεν του παρέχονται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να συνυπάρχει ισότιμα με το σύνολο των ανθρώπων. Η Ανεξάρτητη Διαβίωση μέσω των Προσωπικών Βοηθών, συμβάλλει στην πλήρη εξάλειψη της αναπηρίας. H αναπηρία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανημπόρια στο να κά

Πηγή:  ologramma.art , αφιέρωμα. του Κωνσταντίνου Σύρμου Σεπτέμβρης 04.2018 Η Άνοιξη (Ε. Χ. Γονατάς) «Ανέβηκα τα σκαλοπάτια τα λαξεμένα σε ψηλούς βράχους και βγήκα στο οροπέδιο που απλωνόταν μπροστά μου σαν τεράστιο αυτί. Πέρα οι λόφοι κολυμπούσαν στο φως κι είχαν το χρώμα που παίρνουν τα σφαχτάρια στο τσιγκέλι. Όπου κι αν γυρνούσα τα μάτια έβλεπα ξερή λάσπη, σκασμένη. Ούτε πράσινο φύλλο, ούτε λουλούδι, ούτε μια μέλισσα. Κι ο αέρας μύριζε βαριά σαν να ‘βγαινε από άδειο πιθάρι. Καθώς περπατούσα μου φάνηκε πως άκουγα να τρέχουνε νερά, βαθιά σε υπόγεια λούκια. Κόλλησα χάμω τ’ αυτί μου κι άκουσα καθαρά μαζί με τα νερά που γλουγλουκίζανε κι ένα ανάλαφρο θρόισμα. Βγάζω από την τσέπη το μαχαίρι μου, το μπήγω στη γη —το ‘νιωσα να χώνεται όπως στο κρέας ενός μεγάλου ψαριού— κι αρχίζω να τη χαράζω, να τη σκίζω φέτες φέτες, τραβώντας με δύναμη τη σκληρή κρούστα που τη σκέπαζε. Και τότε, τι θαύμα! Χιλιάδες μπουμπούκια και λουλούδια με τσαλακωμένα πέταλα, άσπρες, ρόδινες και μαβιές

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 01/03/2018 Μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, της κοινωνικής αποδοχής, στην καταπίεση της αναγνώρισης και της δημοτικότητας, ξεχάσαμε την ίδια την ζωή και την μοναδικότητά της. Ξεχάσαμε την αξία της ζωής και του θανάτου που, όπως το φως με το σκοτάδι, η έλλειψη του ενός δίνει ουσία στο άλλο. Παντού βλέπεις τον θάνατο, φωτογραφίες νεκρών παιδιών, ζώων σε γκρο πλαν, τίποτα όμως δεν αλλάζει. Αλήθεια, γνωρίζετε κανέναν που να έκοψε το κάπνισμα επειδή έβλεπε καθημερινά φωτογραφίες από σάπιους πνεύμονες στο πακέτο των τσιγάρων του; Εγώ όχι, γνωρίζω όμως πως όσοι νόσησαν από τον καρκίνο το έκοψαν. Είμαστε τόσο εγωκεντρικοί που θέλουμε τα πάντα δικά μας, για πάντα δικά μας. Χρειάστηκε να εφεύρουμε Θεούς, πρώτα για να νικήσουμε τον προσωπικό μας θάνατο και ύστερα για να ναρκώσουμε την συνείδησή μας για τους θανάτους που, είτε ανεχόμαστε, είτε προκαλούμε. Γιατί «όταν πεθαίνει ένα παιδί γίνεται αγγελούδι», ή «ένας αθώος πάει στον παράδεισο», «π

Πηγή:  ologramma.art , αφιέρωμα. του Κωνσταντίνου Σύρμου Aύγουστος 06.2018 Έγραφε για τους νικημένους στρατιώτες, για την σιωπή και την θλίψη της απεραντοσύνης που έχουν. Κι εσύ διαβάζοντάς τον, νιώθεις το φυλάκισμα από τις αρβύλες στα πόδια σου και το άγγιγμα του μανικιού στο μέτωπο του πολεμιστή, που δεν καταφέρνει να του στεγνώσει την ματαιότητα που ‘χει λιμνάσει.  Έγραφε πως …τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι, τα παράθυρα είναι τυφλά, φυσάει, μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού, και κυλά επάνω σου ο ιδρώτας του ποδοβολητού, σε αποκαρδιώνει η κατάμαυρη θέα, σε εκτινάσσει η αδικία. Κάθε ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, είναι σαν να σκαρφαλώνεις στην ανοικτή παλάμη του κι εκείνη να σε πηγαίνει σε μια άλλη πόλη, που δεν υπήρχε παρά μόνο ένας γέρος, που ονειρευόταν κάποτε να γίνει μουσικός. Ή, μένεις μαρμαρωμένος  …ενώ απ’ το διπλανό δωμάτιο ακουγόταν μουσική, σαν κάποιος να θεραπευόταν απ’ την προσωρινότητα. Μέσα από τις φράσεις του, ζεις σε μια άλλη εποχή ενός ίδιου με τον γύ

Πηγή:  artic , αφιέρωμα. του Κωνσταντίνου Σύρμου Σεπτέμβρης 1, 2017 Ο Χρίστος Λάσκαρης ήταν ένας κυριολεκτικά ποιητής και ένας κυριολεκτικός ποιητής. Η γραφή του σκληρή, άφραχτη, σε τραβά στον βυθό της σαν κάποιος που πνίγεται και αγκιστρώνεται επάνω σου. Πνίγοντάς σε επιβιώνει κι εσύ αφήνεσαι συνεπαρμένος στις άγριες και ωμές περιγραφές του. Οι εικόνες που δημιουργεί σε μαγνητίζουν, σε μεταφέρουν στο σώμα του ίδιου του δημιουργού σαν να βιώνεις την ποιηματοποίηση των στιγμών που έζησε. Ο Λάσκαρης δεν ήταν ο άνθρωπος των φώτων και της προβολής, των λογοτεχνικών κύκλων και των δημοσίων σχέσεων, γι’ αυτό και δεν έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό. Αν όμως η ποίηση είναι ένας μαραθώνιος με τερματισμό ένα ακαθόριστο βάθος χρόνου, τότε εκείνος -όσο περνά ο καιρός- θα γίνεται όλο και πιο εμφανής. Θα εδραιώνεται ως ένας από τους σπουδαιότερους λογοτέχνες που έχουμε διαβάσει. «Μέρες πάνω στις μέρες, κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη μια ζωή». Για την ζωή του Το 1931 στο Χαβά

Πηγή:  iART , συνέντευξη. του Κωνσταντίνου Σύρμου 27/08/2018 Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, είναι ένας ευαίσθητος μα και τολμηρός ποιητής. Η πρώτη του ποιητική συλλογή: «Βαβέλ», (εκδόσεις Anima, 2017), έρχεται να μας αποκαλύψει τις ανησυχίες, τις σκέψεις και τον εσωτερικό του κόσμο. Ο Κωνσταντίνος, ανήκει σε μια νέα, ξεχωριστή γενιά ποιητών, που αξίζουν την προσοχή μας. Γεννήθηκε στο Καρπενήσι, το 1989. Ασχολείται επίσης, με την κριτική λογοτεχνίας και ποίησης καθώς και με τη δημοσιογραφία. Μέσα από τις ειλικρινείς και αφιλτράριστες απαντήσεις του, στη συνέντευξή μας για το iART, τον γνωρίζουμε εις βάθος. Κωνσταντίνε, πως επηρεάζει η ποίηση που γεννάς, την ιδιότητά του κριτικού λογοτεχνίας και ποίησης, που κατέχεις; Και πως η κριτική ματιά σου, επιδρά στην ποιητική έκφρασή σου; Είναι, πραγματικά, πολύ δύσκολη η συνύπαρξή τους. Όσο κι αν προσπαθώ να αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί και να πειραματιστεί… υπάρχει πάντα μια φωνή η οποία με επηρεάζει. Τις περισσότερε