Κωνσταντίνος Σύρμος

Τυφλή η πλώρη, παράταιρα τα χέρια μακιγιαρισμένη θλίψη με νευρικά γέλια Σιγουριές που μεθοδικά αντιφάσκουν Οι αλήθειες θολές, τα ψέματα πάσχουν Τα μαύρα του χέρια το ρολόι κουνάει κρατώ σημειώσεις της ζωή που περνάει Μιλά ο αντίλαλος όλων όσων δεν είπα του λέω "χτύπα", κι  απαντάει "χτύπα" Μόνο αυτό που τ' άδεια μου ρούχα γεμίζει να 'μαι άραγε; η σκέψη αυτή με τσακίζει Ρωτώ σαν σε καθρέφτη, εμπρός μου τον τοίχο Γιατί δεν λερώνεσαι με λάσπη όταν βήχω; Αφού είμαι από χώμα, αφού είμαι από νερό Αν αυτά ζουν αιώνια, γιατί τον θάνατο εγώ καρτερώ.

Κάτι ψέλλισα πίσω από τα δόντια μου δίχως να το 'χω σκεφτεί εγώ σε μια γέφυρα με πήγαν τα πόδια μου μα δεν θυμάμαι να τα καθοδηγώ Το μυαλό παίζει μονίμως την τυφλόμυγα παντού βλέπω μα δε ξέρω τι κοιτώ κάποτε μου έταξα ν' ανοίξω μια διώρυγα να φτάσω κάπου τον μικρό μου εαυτό Το απαραίτητο περνά απαρατήρητο όπως πυρετικά στην ζωή μου υπηρετώ ακίνητος να κυνηγώ τ' ακατανίκητο ειρωνευόμενος πως μπορώ να ονειρευτώ