Κωνσταντίνος Σύρμος

Είδα έναν μεγάλο, κόκκινο σκύλο που ήταν μελαγχολικός Προχωρούσε προς το βουνό με ένα παιδί Ήταν λαχανιασμένος κι έτρεμε, μα έμοιαζε μερικές φορές σαν να χαμογελά Γεννιόμαστε σε αυτήν την ζωή κενοί κι ανέκφραστοι Φεύγουμε από αυτήν την ζωή ραγισμένοι κι ετοιμόρροποι Τα λουλούδια ανθίζουν κάθε Άνοιξη τα βουνά και τα ποτάμια είναι μεγαλοπρεπή μα εγώ θέλω μόνο να πυροβολήσω τον εαυτό μου στην μικρή και γεμάτη σκιές καρδιά μου Όλα τα πράγματα πρέπει να ξεπεραστούν, ακόμη κι αυτός ο κόσμος Μελαγχολικό σκυλί, ο ουρανός είναι καταγάλανος και οι σκέψεις σου μόνο, είναι στο πλήρες σκοτάδι Αμύνομαι και επιτίθεμαι Χωρίς ένα όνειρο για να κρατηθώ Μα μόνο αυτή η διαδικασία με αφήνει να εκφραστώ Γεννιόμαστε σε αυτήν την ζωή κενοί κι ανέκφραστοι Φεύγουμε από αυτήν την ζωή ραγισμένοι κι ετοιμόρροποι Μην μου λες ότι παρασύρεσαι, άσε με να δω πως κάτι κάνεις Απλά στέκεσαι εγκεφαλικά νεκρός, σαν σκουριασμένο εξάρτημα Όλα τα πράγματα πρέπει να ξεπεραστούν, ακόμη κι αυτός ο κόσ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος (Το παρακάτω κείμενο είναι από μία ανάρτησή μου στο facebook, στις 8/3/2018 (ελαφρώς επεξεργασμένο, για την περσινή ημέρα της γυναίκας) Λόγω της ημέρας θα μπορούσα πολύ εύκολα να γράψω κάτι ωραίο για 'σένα, να σε εκθειάσω, να τσιμπήσω τα likes μου και να κάνω την επικοινωνιακή μου μόστρα. Δεν θα το κάνω όμως γιατί δεν θέλω να ανταποκριθώ στον ρόλο αυτόν και γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχεις εσύ γυναίκα, ούτε εσύ άντρα, ούτε εσύ λευκή, και μαύρε, και ορθόδοξε, παιδί, βιομήχανε, έξυπνη, ψυχασθενή, γριά, εξουσιαστή, ανάπηρε, μάνα, γιε, τρανσέξουαλ, καλλιτέχνιδα. Με όποια ιδιότητα κι αν ταυτίζεσαι, δεν υπάρχεις. Δεν είσαι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, είσαι μόνο άνθρωπος. Όλα τα παραπάνω είναι ρόλοι και κάθε ρόλος ακολουθεί την δική του προκαθορισμένη πορεία. Αν παρεκκλίνεις, σε χτυπά ο φόβος πως θα παραβιάσεις τα αποδεχτά όρια του κάθε ρόλου, θα πέσεις στην άβυσσο της απροσδιοριστίας. Είσαι φυλακισμένος στους ρόλους σου. Εγώ δεν είμαι εγώ, ο Κωνσταντί