Κωνσταντίνος Σύρμος

Πηγή:  iART , συνέντευξη. του Κωνσταντίνου Σύρμου 21/11/2017 Το συγκρότημα των Magic de Spell, είναι σταθερή αξία στον χώρο της ελληνικής ροκ μουσικής, μοιάζοντας πλέον ως ο ζωντανός ορισμός της. Τολμούν ακόμη και σήμερα -όπως άλλωστε έκαναν δεκαετίες τώρα-, να μιλούν ανοιχτά για όλα τα κοινωνικά θέματα και να δείχνουν πως, αληθινοί καλλιτέχνες είναι αυτοί που διάγουν τον βίο τους όπως βιώνουν την τέχνη τους, αυθεντικά και ασυμβίβαστα. Είναι ιδιαίτερη χαρά που μου εμπιστεύτηκαν την παρακάτω συνέντευξη μαζί με το φωτογραφικό υλικό και σας τα παρουσιάζουμε στο iart. Οι Magic de Spell είναι η μοναδική ελληνική μπάντα με τόσο έντονη και συχνή την έννοια της κοινωνικής παρέμβασης στον στίχο της. Σας έχει ‘’στοιχίσει’’ αυτό; Γιατί δεν ακολουθούν και άλλοι αυτό σας το μονοπάτι; Ολόκληρη η εποχή των ‘90ς στην ελληνική σκηνή των συγκροτημάτων στηρίχθηκε στον έντονα κοινωνικό στίχο.  Δεν κάναμε τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι νιώθαμε. Θέλαμε να εκφράσουμε τα πραγματικά συναισθήματά μ

Πηγή:  iART , άρθρο. του Κωνσταντίνου Σύρμου 09/11/2017 Εγώ δεν φοβήθηκα, εσύ δεν φοβήθηκες, το 99% των ελλήνων πολιτών δεν φοβήθηκε στην είδηση ότι πήρε την πρώτη του νόμιμη άδεια -δύο ημερών- ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Mετά από 17 χρόνια στις φυλακές για την καταδίκη του, η οποία ύστερα από την εφετειακή απόφαση είναι 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξης για την συμμετοχή του σε 11 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και γενικότερα την όλη του εμπλοκή στις ενέργειες της 17Ν ως ενεργό μέλος της. Το επαναλαμβάνω, μετά από 17 χρόνια. Περίπου 6.200 ημέρες εγκλεισμού. Μια άδεια που νομίμως εδικαιούτο εδώ και 8 χρόνια αλλά ποτέ δεν του είχε χορηγηθεί ως σήμερα. «Ήρεμα, ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης» λέει ένα παλιό τραγουδάκι. Ναι, δεν είμαι τρομοκράτης, ούτε επικροτώ την τρομοκρατία γιατί σίγουρα δεν λύνει τίποτα και ποτέ δεν έλυσε. Όμως… Χειρότερη της τρομοκρατίας -και κατ’ επέκταση η μήτρα αυτής-, είναι η υποκριτική Δημοκρατία. Η Δημοκρατία των ρουσφετιών, των υποκλοπών, των off shore

του Κωνσταντίνου Σύρμου Νοέμβρης 2.2017 Έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι, τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά. Αν και αραιά, τα φώτα των δρόμων και των καταστημάτων σχημάτιζαν μια συνεχής γραμμή λάμψης, παράλληλη με την φρενήρης πορεία τους. Αυτήν την λάμψη είχε εκείνη στο κέντρο των ματιών της κι αυτός εκείνη την ίδια λάμψη στην αριστερή άκρη του βλέμματός του. Είπαν τόσο σκληρά λόγια ο ένας στον άλλον που έμοιαζαν ασυγχώρητα. Ήταν φανερό πως δεν πήγαινε άλλο πια. «Θα κρατήσω τα παιδιά φυσικά. Ας τολμήσει να μου φέρει αντίρρηση»! «Επιτέλους! Θα γλυτώσω από την γκρίνια και την μουρμούρα της». Όλα εκείνο το βράδυ είχαν ειπωθεί δίχως λέξεις. Τα παιδιά βρισκόντουσαν στο πίσω κάθισμα. γι’ αυτό και θα τα κουβέντιαζαν στο σπίτι, ουρλιάζοντας ψιθυριστά. Γύρισε το κεφάλι της μπροστά, ήθελε να του πει «Τρέχεις», μα δεν το ‘πε γιατί η ξεχειλισμένη από σύννεφα νύχτα της τράβηξε την προσοχή. Ειδικά το ευδιάκριτο χρώμα της, ένα παράξενο ξεφτισμένο μαύρο