Κωνσταντίνος Σύρμος

Ζωή γεμάτη άδειες στιγμές και το μυαλό ξεψυχισμένο στον τοίχο που έχω γύρω μου χτισμένο έχω έναν ήλιο ζωγραφισμένο δεν ζεσταίνει, δεν δύει, δεν ανατέλλει ποτέ Ζωή γεμάτη άδειες στιγμές με ένα όνειρο σαλεμένο τον τοίχο που έχω γύρω μου χτισμένο να τον δω γκρεμισμένο μετά ας χαθώ κι ας μην γκρεμίστηκε ποτέ Στο τελευταίο βήμα δεν σε έχω εδώ με έκανες και πήρα δρόμο αδιέξοδο Στο τελευταίο βήμα πριν τον γκρεμό μου όρμισες σαν κύμα κι αφέθηκα στο κενό Ζωή γεμάτη άδειες στιγμές πίσω απ' το γέλιο έχω κρυμμένο τον πόνο και τον κρατώ μασκαρεμένο παιχνίδι όμορφο μα χαλασμένο έμεινε ακίνητο, σπασμένο, δεν το έπαιξαν ποτέ Ζωή γεμάτη άδειες στιγμές κι ένα όνειρο φθαρμένο τον πόνο που κρατώ μασκαρεμένο να νιώσω ελευθερωμένο κι ας χαθώ σαν να μην ελευθερώθηκα ποτέ