Κωνσταντίνος Σύρμος

Έχω μια μεγάλη αυλή στην άκρη της δεσπόζει μια Ελιά στο πιο καλοθρεμμένο της κλαδί Έβαλα απόψε την Θηλιά. Δεν μου αφήσατε περιθώριο Λύση, κάποιου άλλου είδους. Κάθε μέρα τρώω καρκίνους Κάθε μέρα πίνω χλώριο Ανέχομαι το ποδοπάτημα σας τα στερεότυπα σας Την εντεχνίλα, την κουλτούρα σας την κριτική, την μουρμούρα σας Κουράστηκα πια από την ζωή μου την ζωή που μου επιβάλλατε να ζω Έστω κι έτσι θα αντιδράσω Στην Ελιά περιμένει η Θηλιά κι αύριο το πρωί, θα σας κρεμάσω.

Δεν ήθελα να γενώ το κελί σου Ω... να ξέρες πόσο κόπιασα να μην γενώ. Να σε δροσίζω, χωρίς τα μαλλιά σου να διαταράσσω. Από πλαστελίνη έκαμα την καρδιά μου κι έφτιαξα το καλούπι σου. Αναλλοίωτη να μένεις, τις νύχτες που την διαπερνάς, σαν σε ανταμώνω Θρυμμάτισα τον βράχο που λέγετε έρωτας κάπου την φύλαξα την σκόνη. Καμιά φορά, θυμάμαι που. Δεν σε βλέπω και ξεχνώ κλαίγοντας. Σήμερα από τον τοίχο έτρεξε αίμα Ω... δεν ήθελα να γενώ το κελί σου. Σε άφησα να γίνεις το δικό μου. Το ταβάνι κάθε μέρα χαμηλώνει. Σύνθλιψε με, πριν έρθει η ώρα Κι ανήμπορος πια, δεν θα ξαναθυμηθώ το που.