Κωνσταντίνος Σύρμος

Μην με κρατάς είμαι χαμένη σκιά μια στιγμή που πονά, παγωμένη στον χρόνο Μην μου ζητάς δεν έχω τίποτα πια σαν ζώο που πεινά, ν' αρπάξω θέλω μόνο Έχει χάσει η ψυχή μου την φωτιά έχω μόνο μίσος μέσα στην καρδία να μην με βρεις θα κρυφτώ στο πουθενά Μην μου δώσεις τα φτερά σου να πετάξω θα φτάσω ψηλά και θα στα κάψω απ'τις πνοές σου μην δώσεις ν' αναπνεύσω δεν θα αντισταθώ κι όλες θα στις κλέψω Μην με κοιτάς θα δεις το κενό ήλιο φωτεινό, άλλο πια δεν έχω Μην με φιλάς θα σου κάνω κακό ζω στον βυθό, εκεί μόνο αντέχω Έχει χάσει η ψυχή μου την φωτιά έχω μόνο μίσος μέσα στην καρδία να μην με βρεις θα κρυφτώ στο πουθενά Μην μου δώσεις τα φτερά σου να πετάξω θα φτάσω ψηλά και θα στα κάψω απ'τις πνοές σου μην δώσεις ν' αναπνεύσω δεν θα αντισταθώ κι όλες θα στις κλέψω

Δεν μπορείς να με σώσεις έχει χαθεί σου λέω η ψυχή μου την άφησα κάπου πριν χρόνια τώρα ψυχή μου είναι η βελόνα κι ένα τρύπιο σκεύος το κορμί μου κάνε με να κοιμηθώ για πάντα οι φλέβες μου όλες πονάνε τον εφιάλτη μου όνειρο κάνε δεν αντέχω όπως με κοιτάνε κάνε με να κοιμηθώ για πάντα μόνο σ'αυτο πια ελπίζω διάλεξα έναν δρόμο γκρίζο να καταστρέφω ότι αγγίζω Δεν μπορείς να το νιώσεις έχει μόνο βροχή στην ζωή μου δεν θέλω όσο εγώ να πονέσεις σκόνη, κουταλάκι κ ενέσεις δεν αξίζουν σε κανένα ψυχή μου