Κωνσταντίνος Σύρμος

Φωτογραφία: Reuters «Μα οι διαδηλώσεις δεν αλλάζουν τα πράγματα. Εσύ θα γίνεις ο ήρωας ή η ηρωίδα; Εσύ θα σώσεις τον κόσμο; Άσε εκεί τα κορόιδα να νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Τίποτα δεν κάνουν, μόνο μας ταλαιπωρούν και μας καθυστερούν από τις δουλείες μας! Άκου που σου λέω, που να τρέχεις τώρα να φωνάζεις, να τρως ξύλο, δακρυγόνα, προσαγωγές, ενδεχομένως και να πεθάνεις. Κάτσε σπίτι, συμμορφώσου, συμβιβάσου, προσαρμόσου. Δες κάποιο σόου στην τηλεόραση να διασκεδάσεις, σχολίασε στο facebook, αγόρασε κάτι online, ξεχάσου λίγο στο tik-tok. Μια ζωή την έχουμε». Υπάρχει όμως κι ένα άλλο τικ-τοκ, αυτό του χρόνου, της διάρκειας που αφιερώνεις για κάθε τι που επιλέγεις να ξοδέψεις τον χρόνο σου. Ο χρόνος προέρχεται από το αιώνιο ερώτημα για την νοηματοδότηση της ζωής, το οποίο είναι μία φιλοσοφική εφεύρεση προωθούμενη από όσους συμφέρει να μην έχει κανείς την απάντηση. Να ξοδεύεσαι από εδώ και από εκεί εξαιτίας αυτής της μάταιας αναζήτησης. Να ακυρώνεις την πίστη σε εσένα χαρίζοντας την σε κάποι

  Το εμπάργκο στους Ρώσους καλλιτέχνες, στις καλλιτεχνικές ομάδες και τα συναφή, δεν πλήττει τους Ρώσους, πλήττει αυτούς που δεν θα έχουν την ευκαιρία να τους ακούσουν και να τους δουν. Εμάς, δηλαδή. Η τέχνη είναι ο αντίθετος πόλος του πολέμου, δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να επιτρέπουμε τέτοιες ενέργειες. Ο αποκλεισμός της τέχνης δεν είναι όπλο, είναι εκπυρσοκρότηση που μας τραυματίζει. Ακολουθούμε πιστά και αναγκαστικά το ΝΑΤΟ και τις Ευρωπαϊκές αποφάσεις, για μία χώρα που δέχθηκε εισβολή, θα μου πεις. Θα σου πω ότι η Κύπρος, η αδελφή μας χώρα, είναι υπό κατοχή από μία χώρα του ΝΑΤΟ και οι ευρωπαίοι και το ΝΑΤΟ σφυρίζει αδιάφορα. Θα σου πω για την Γιουγκοσλάβα και το Κόσσοβο και πόσες άλλες χώρες, που οι Αμερικάνοι με συμμάχους τους Άγγλους και τους Γερμανούς, ήταν αυτοί οι εισβολείς. Για να μην αναφερθούμε στους Ταλιμπάν, που, αφού όλοι αυτοί τους έθρεψαν και τους όπλισαν, αφού υποχώρησαν με πρωτοφανή δειλία από την χώρα, τώρα πλέον τους αποδέχονται και συνομιλούν μαζί τους.   Όλα γύρω μ