Κωνσταντίνος Σύρμος

Τι υπάρχει πιο πέρα από το φως σου σιωπές που δεν βρήκαν ερμηνεία στιγμές που φοβήθηκαν να συμβούν τυφλά τα μάτια κι ας παντού κοιτούν Μα τώρα καλπάζω έχω πετάξει τα ηνία είμαι εδώ απροστάτευτα δικός σου Τι υπάρχει πιο πέρα από το φως σου ένας γκρεμός με μια αόρατη άκρη ρωγμές βαθιές σαν ψυχές κολασμένες ανάσες σε νεκρά πνευμόνια χαμένες Μα τώρα σαλπάρω με 'σένα κατάρτι είμαι εδώ γυμνός εμπρός σου Τι υπάρχει πιο πέρα από το φως σου όλα όσα να ξεφύγω χρόνια πάλεψα όλα όσα με κράτησαν βυθισμένο κράτα με εδώ από ΄σενα φωτισμένο τυχαία δεν με βρήκες ή σε διάλεξα είμαι εδώ ο χαμένος Εαυτός σου

Ποτέ όπως πριν, οι ζωές μας δεν γίνονται τα χάδια κι ματιές, δεν επιστρέφονται όταν τα λουλούδια καρδιά μου μαραίνονται με τ' αγκάθια τους αρχίζουν να αμύνονται  εγώ θα σου ζητώ, για λίγο κράτα με μα τα φτερά που κάποτε μαζί πετάγαμε από τα αγκάθια μας τώρα σκίζονται Σαν την αγκαλιά σου, ήλιος δεν θα με ζεστάνει με το φιλί σου, νεράιδα δεν θα με φιλήσει έχω ξαπλώσει κι απόψε στο ντιβάνι την μυρωδιά σου το κρεβάτι έχει κρατήσει Ποτέ όπως πριν δεν θα χαμογελώ κάτι έκλεψες, κάτι κράτησες δικό μου την αθωότητα, τον αυθορμητισμό μου το ξέρω πως θα με πεις υπερβολικό που ξυπνώ, εσένα περιμένοντας μα δεν έρχεσαι και μόνος μένοντας γράφω κάτι τόσο μελαγχολικό