Κωνσταντίνος Σύρμος

Σκίζω την σκέψη μου να μην σε σκέφτεται μα εκείνη αναπλάθεται στεγνός... μέχρι τις στάλες σου να βρω σ' έδαφος σαθρό το βήμα μου πηγαινοέρχεται η ανάσα μου στα σπλάχνα σου κάθεται ριζώνει, του βλέμματος σου σκληρό πρεζόνι κι έχω αιώνες να σε δω Έχω χαθεί μέσα στην νύχτα σαν μαύρο χρώμα φως κεριού πίσω από τους προβολείς κι εσύ για να με βρεις δεν ήρθες ακόμα κι εσύ για να με βρεις ποτέ δεν θα 'ρθεις; Κρύβω τα χνάρια σου να μην σ' ακολουθήσω μα ξανά δημιουργούνται κενός... ώσπου με ψυχή σου γέμισα σε ουρανό απέραντο πέταγμα πως να ζήσω τα φτερά μου στην πλάτη σου κινούνται ύπτασαι, το σώμα μου ποτέ δεν ησύχασε τα φτερά δεν αντικατέστησα

Το φως μου η αχτίδα σου...κι αχτίδα σου το φως μου... κομμάτια η ασπίδα σου, γυμνός ο εαυτός μου Δεν μπορώ να ξεφύγω απ' τον δικό σου μαγνήτη δεν μπορώ να σκοτώσω την ανάγκη που με έλκει εσύ, κόβεις το σχοινί και είμαι εγώ στον καταπέλτη εγώ, τρυπώνοντας στις ρωγμές σου κλέβω ότι σ' ανήκει τα σπλάχνα μου σπίτι ψάχνουνε στο δέρμα σου τα μάτια μου να κοιταχθούν στον καθρέφτη σου όνειρο η ανέμη σου να πλέξει κι όσο αντέξει... βότανο που δε γιάτρεψε, μα την πληγή έχει θρέψει έχω τσιμεντένια φτερα... σε κοιτώ ψηλά εκεί Άστρο μου κι ας πονά δεν θα κάνω ευχή στην γη να μην πέσεις... μέχρι να μάθεις να πετάς κοίτα μόνο να λάμπεις... και να μ' αγαπάς... Το φως μου η αχτίδα σου...κι αχτίδα σου το φως μου... κομματια η ασπίδα σου, γυμνός... ο εαυτός μου...

Τι υπάρχει πιο πέρα από το φως σου σιωπές που δεν βρήκαν ερμηνεία στιγμές που φοβήθηκαν να συμβούν τυφλά τα μάτια κι ας παντού κοιτούν Μα τώρα καλπάζω έχω πετάξει τα ηνία είμαι εδώ απροστάτευτα δικός σου Τι υπάρχει πιο πέρα από το φως σου ένας γκρεμός με μια αόρατη άκρη ρωγμές βαθιές σαν ψυχές κολασμένες ανάσες σε νεκρά πνευμόνια χαμένες Μα τώρα σαλπάρω με 'σένα κατάρτι είμαι εδώ γυμνός εμπρός σου Τι υπάρχει πιο πέρα από το φως σου όλα όσα να ξεφύγω χρόνια πάλεψα όλα όσα με κράτησαν βυθισμένο κράτα με εδώ από ΄σενα φωτισμένο τυχαία δεν με βρήκες ή σε διάλεξα είμαι εδώ ο χαμένος Εαυτός σου

Ποτέ όπως πριν, οι ζωές μας δεν γίνονται τα χάδια κι ματιές, δεν επιστρέφονται όταν τα λουλούδια καρδιά μου μαραίνονται με τ' αγκάθια τους αρχίζουν να αμύνονται  εγώ θα σου ζητώ, για λίγο κράτα με μα τα φτερά που κάποτε μαζί πετάγαμε από τα αγκάθια μας τώρα σκίζονται Σαν την αγκαλιά σου, ήλιος δεν θα με ζεστάνει με το φιλί σου, νεράιδα δεν θα με φιλήσει έχω ξαπλώσει κι απόψε στο ντιβάνι την μυρωδιά σου το κρεβάτι έχει κρατήσει Ποτέ όπως πριν δεν θα χαμογελώ κάτι έκλεψες, κάτι κράτησες δικό μου την αθωότητα, τον αυθορμητισμό μου το ξέρω πως θα με πεις υπερβολικό που ξυπνώ, εσένα περιμένοντας μα δεν έρχεσαι και μόνος μένοντας γράφω κάτι τόσο μελαγχολικό

Κάθησες στην σκουρόχρωμη μοκέτα σε στάση οκλαδόν, έκλεισες τα μάτια άγαλμα ήσουν, μαζί και περίτεχνη πιρουέτα  η ελαφριά σιωπή, σαν γαλήνια σονάτα. Μου έδωσες όρκο ιερό, πως διάβαζες την νύχτα σαν να ήταν τα αστέρια μια τράπουλα ταρώ. Και εγώ σε ρώτησα, πόση ζωή ακόμα είχα, να 'χώ διπλή να σε χορτάσω, μπορώ? Άφησες ένα χαμόγελο κι έγινε πεταλούδα. Μου πες: την βλέπεις; για λίγο μόνο θα ζήσει...  μα για τον έρωτα μας χίλια θα πει τραγούδια. Αγάπα με, όσο μπορείς κι ας ελάχιστα κρατήσει. Και άφησα ένα μου φιλί να γίνει στο λαιμό σου άφθαρτο περιδέραιο , μα κι απαλό σαν βλέμμα παντοτινά να με φοράς, παντοτινά δικός σου... σαν να μην ήρθα στη ζωή γι' άλλον σκοπό κανένα.

Κάποτε μου 'παν αν είναι να 'σαι κάτι άσχημο να 'σαι καλύτερα παράξενος, παρά ξένος μα εγώ σαν παιδί για όλα διψασμένος διάλεξα να 'μαι κ στα δυο παντοτινά δεμένος Ξένος, και για τους φιλόξενους ανθρώπους τόσο ειρωνικό, σαν ένα άγαλμα δρομέα σαν να 'μουν ο πόνος στον θάνατο τους ρωγμή στον γεμάτο νερό της νιότης αμφορέα Παράξενος στα μάτια τους βαπτίστηκα  γιατί κανενός θεού δεν νιώθω πλάσμα από όσα επέλεξα μόνος καθορίστικα δεν είμαι η πληγή, μόνο ένα της θραύσμα  Όσο ερωτεύθηκα κι όσο ταξίδεψα τόσο κράτησε αληθινά η ύπαρξη μου δεν ανέπνευσα με ανάσες, μόνο με στιγμές ξένος... στον τόπο της ζωής μου....

Δεν θα διαλέξω να διαβώ αυτόν τον δρόμο να γίνω άτι κ τροχός της άμαξης σου μπηγμένο μέσα μου το ξύλινο σπαθί σου την νύχτα αυτή αιμορραγώ με άγριο πόνο Μέσα μου οι δαίμονες που έχω περιθάλψει σαν σκύλοι γρύλλιζαν κάθε που σε ζητούσα ίσως σε ζητωκραύγαζαν ίσως με πενθούσαν όταν τον τύμβο σκέπαζα που είχα μόλις σκάψει Κι έμεινα μόνος να αναπνέω υγρό χώμα θαμένος μέσα μου μα κι έξω από μένα έκαιγα μέσα μου μα έξω όλα βρεγμένα μπουκάλι άδειο που του σφράγισαν το πώμα Κι έμεινα θεέ μου να σε κοιτάζω απαθής δεν ανοιγόκλειναν τα χείλη μα μιλούσα δε σ' αντίκρυσα ποτέ, μ' απόψε σε κοιτούσα με μάτια κλειστά με ξύλο σκεπασμένα Γύρω μου φύτρωσαν άγρια χόρτα άνοιξα τα μάτια μα βλέπω μόνο σκοτάδι που είναι το τούνελ, το φως κι μεγάλη πόρτα; δεν βλέπω παράδεισο, δεν βλέπω άδη νιώθω σταγόνες να κυλούν στο πρόσωπο μου  πως γίνεται σκέφτηκα οι νεκροί να ιδρώνουν;  πάγωσα... ούρλιαξα λέγοντας "είμαι ζωντανός!" μα δεν με άκ

Εσύ δεντράκι στην μέση μέση της ερήμου εγώ ένα τρένο που να κυλήσει θέλει στο γρασίδι η μοναξιά σου μόνο σου έχει απομείνει κι ούτε ένα αστέρι δεν ακούει την ευχή μου Εσύ δάκρυ στην κάτω άκρη του προσώπου εγώ ένα αφίλητο βατράχι κάποιου παραμυθιού να σκαρφαλώσεις θες στην άκρη του ματιού κι εγώ ένα φιλί έστω στο μέρος του μετώπου Με την ελπίδα πως δίπλα σου θα φυτρώσω την προσμονή πως θα με γκρεμίσεις απ' τις ράγες ζήσε κρεμασμένη στην άκρη μέχρι να σε σώσω κ θα ζω περιμένοντας, φιλιά σου χιλιάδες...

Εσύ που ψάχνεις στα μάτια την αλήθεια κατάματα μην με κοιτάς, εκεί θα βρεις μονάχα παραμύθια που ξεγελούν τον συγγραφέα τους από τα πρώτα λόγια ως τα τελευταία τους κι από αυτοσκοπός μου γίνανε συνήθεια Θες να χωρέσει η θάλασσα σ' ένα ποτήρι για να την πιεις κι εγώ να κολυμπάω στα βαθιά να βρει παρέα το ξεχασμένο σου ακρωτήρι σε ένα καράβι καρφωμένο στη στεριά Μην ψάχνεις σε μένα όσα αλλού δεν βρίσκεις αν σ' αγαπήσω μην με ρωτάς έχω ξεχάσει πως είναι κάπου να ανήκεις ουράνιο τόξο ήμουν μα μίσησα τα χρώματα μου τώρα αγαπάω μόνο το μαύρο απ' τη σκιά μου κρέμομαι σαν ετοιμός να πέσει σταλακτίτης...

Θέλω σαν τρελός να με αγκαλιάσεις μα μην το κάνεις μην το κάνεις αν φύγεις μετά στην αγκαλιά σου θα βρω το σπιτικό μου έναν πλανήτη όλον δικό μου μα ότι ψάχνω μακριά μου πάντα πετά Κι όταν φύγεις σκέψου πως θα 'μαι σαν πέτρα στο κέντρο μιας αμμουδιάς θα σε ζητώ, θα σε θυμάμαι μόνο καπνός σβησμένης φωτιάς Θέλω σαν τρελός να με αγκαλιάσεις μα μην το κάνεις μην το κάνεις γιατί θα θέλω ξανά στο σώμα σου η καρδιά μου θ' αποροφηθεί σε δικιά σου θα μεταμορφωθεί και δεν θα έχω δικό μου τίποτα πια Κι όταν φύγεις σκέψου πως θα 'μαι σαν πέτρα στο κέντρο μιας αμμουδιάς θα σε αναζητώ, θα σε θυμάμαι μόνο καπνός σβησμένης φωτιάς

Της λίμνης όμορφη νύμφη τον άρχοντα σου άδικα μην ψάχνεις για πάντα εκοιμήθει στην αγκαλιά μοναχικής αράχνης Μην θρηνήσεις την σιωπή του με την σιωπή σου στο νερό κοιμήσου που τα όνειρα βυθίζονται τα σώματα σας πια δεν θα αγγίζονται μα η ψυχή του θα χαϊδεύει την ψυχή σου Γείρε επάνω του όμορφη νύμφη το κορμί σου κάνε ένδυμα του η ευωδιά  απ' τα μητρικά σου στήθη την μυρωδιά να σκεπάσει του θανάτου...

Οι σιωπές μετά τα σ' αγαπώ σου Είναι σαν μπαλαρίνες που ποτέ δεν χάνουν βήμα είναι σαν κύμα τόσο αργό που κοιμήθηκε στην αμμουδιά είναι σαν λουλουδιού ευωδιά που ως τα σύννεφα έχει φτάσει σαν πουλί με κομμένα φτερά που κατάφερε ξανά να πετάξει Στις σιωπές μετά τα σ' αγαπώ σου κρύβονται χιλιάδες φωναχτά σ' αγαπώ κρύβονται μάγοι που το σκοτάδι κάνουν φως κι εγώ ένας θνητός που πάνω τους ταξιδεύει και μες' την ησυχία τους γίνεται θεός Οι σιωπές μετά τα σ' αγαπώ σου Είναι σαν άψυχα αντικείμενα  που νότες άρχισαν να ακούν είναι σαν αλλόκοτα παλάτια που οι βασιλιάδες, τους υπηρέτες υπακούν είναι σαν παλιό κρασί που έφτασε η γιορτή για να τ’ ανοίξουν κ το ποτήρι που το είχε ερωτευθεί περιμένει με το κρασί να το γεμίσουν...

Τώρα μείναμε βουβοί και άδειοι σ' ένα καράβι χωρίς καπετάνιο ρίξαμε στην θάλασσα αυτόν που μας είπες αυτόν που για αγάπη μελωδικά μιλούσε μα τουλάχιστον πριν κάποιος τραγουδούσε Τώρα η σιωπή γεμίζει μόνο το στομάχι τώρα με τα λάθη σκεπαζόμαστε την νύχτα σκοτάδι μας διαπερνά απ' των πληγών τις τρύπες χαμένο για πάντα ότι η καρδιά μας ποθούσε μα τουλάχιστον πριν κάποιος τραγουδούσε Καθώς η απόγνωση έντυνε τα σώματα μας κάποιος φώναξε "βλέπω στεριά" μα όσο φτάναμε πάλι η ίδια απόσταση υπήρχε ψάχναμε τον τρόπο να φτάσουμε ως εκεί κι εσύ γελούσες καθώς ο ένας τον άλλον κοιτούσε μας είπες τον τρόπο ήξερε μονο αυτός,  ο κάποιος που τραγουδούσε...

Πίσω απ’ τα μάτια μου ζει ένα τέρας Τις νύχτες σηκώνεται  στους τοίχους ζωγραφίζει Πίσω απ΄ τα μάτια μου ζει ένα παιδί Τις εικόνες αυτές σαν παράθυρο κοιτάζει Πίσω απ’ τα μάτια μου ζει ένα τέρας Ζωγραφίζει στους τοίχους την νύχτα Του κόσμου για ζωή την μεγάλη δίψα Στην δύση της τελευταίας του ημέρας

Έτσι όπως φύσηξε ο άνεμος για μια στιγμή ένιωσα των μαλλιών σου το τίναγμα ολόγυρα μου που να 'σαι τώρα ομορφιά μου ποιος οίκος να σε φροντίζει ποια όνειρα να ταξιδεύουν τον ύπνο σου ποιο άγγιγμα την ηδονή σου να αγγίζει ποια φιλιά να συντροφεύουν το δείπνο σου Γιατί νύχτα μου χώθηκες σε λυπηρά ποτάμια που κύλησαν επάνω μας  σαν δάχτυλα στο πιάνο μας της θλίψης παίζοντας τον ήχο Γιατί νύχτα μου κρύφτηκες σε άνεμους τρελούς και στης θύμησης σου το κλουβί σε βρίσκω πια ακίνητη, βουβή ζωγραφισμένη σ έναν τοίχο Την βροχή που λιμνάζει στο κορμί μου νιώθω την καρδιά μου λίγο λίγο να σκουριάζει το όνομα σου άσκοπα ουρλιάζει δεν θα βρει η φωνή της την ακοή σου ο χτύπος της δεν θα νιώσει την παλάμη σου δεν θα γαληνέψει πια με την φωνή σου δεν θα εκραγεί ζητώντας κι άλλο χάδι σου...

Κρύβω μέσα στην ειρωνεία μου τον φόβο και την σαθρή ετοιμόρροπη καρδιά μου και στην ικανότητα να χειρίζομαι τον λόγο κρύβω τον τρόμο που καίει τα όνειρα μου Κρύβω τον πόνο, το κλάμα, το μένος μια ψυχή που όλα αυτά την κελεύουν ένας ελεύθερος μα μαζί και δεμένος ζητιάνος που από 'κείνον ζητιανεύουν Κρύβω μέσα μου την ψεύτικη μου ευκαιρία τον ήρωα που τίποτα ποτέ δεν έχει σώσει ένα θύμα που ακόμα περιμένει  σωτηρία δίχως να θέλει κανείς να το γλυτώσει Κρύβω πως ψάχνω με προσπάθειες απέλπιδες όταν την νύχτα μου σκίζω, τον ουρανό γρατζουνόντας να βρω το γαλάζιο που φλύαρα μου έδινες όταν γαλήνευα τα μάτια σου κοιτώντας

Ειν' ένα ψέμα ντυμένο με σμόκιν η αλήθεια που μάταια πιστεύεις η θάλασσα αυτή δεν ηρεμεί κι εσύ με χάρτινο καράβι ταξιδεύεις Ειν' ένα ψέμα ντυμένο με σμόκιν η ζωή που απεγνωσμένα γυρεύεις το τραγούδι έχει τελειώσει κι εσύ ακόμα με πάθος χορεύεις Είμαι κι εγώ ένα καλοντυμένο ψέμα ένας πρίγκιπας που με φαντασία έπλασες πάντα δικός σου, ο ιδανικός σου που αλήθειες ποτέ να μην λέει τον έφτιαξες

Τυφλά πουλιά μεθυσμένα από τις ηδονές από τα ουρλιαχτά και τις φωνές σε τραβούν με συμπαθητικά γδαρσίματα  που αφήνουν σημάδια φονικά  να στολίζουν την πνοή σου τα ίχνη και την άχνα σου κ’ εγώ κρυμμένος εκεί στα σπλάχνα σου ταξιδεύω στην σιωπή σου Τυφλά πουλιά κόκκινα απ' το αίμα μας καθώς βουτούσαν μες το ψέμα μας να τραφούν μας ένωσαν μας χώρισαν  μας έκλεψαν μας δώρισαν το πέταγμα και την πτώση τους κι όταν τα κοίταξα, είδα κατάματα στα κορμιά τους τα δικά μας τραύματα τα πρόσωπα μας στην όψη τους

Όλοι έξω γιορτάζουν χαμόγελα, στολές και μακιγιάζ ένα πολύχρωμο ανθρώπινο κολάζ να μπω μέσα του κι εμένα φωνάζουν μα εγώ μόνο δυο μαύρα δάκρυα έχω που δεν θυμάμαι πότε τα ζωγράφισα ίσως από πάντα να ήταν εκεί και δίχως δύναμη πια να κρυφτώ να φανούν τα άφησα κι αν με ρωτήσουν τι έχω ντυθεί ίσως θλίψη ή πίκρα τους πω κι ας ξέρω θα χαλάσει την γιορτή μα δύναμη δεν έχω πια να κρυφτώ την μέρα που όλοι θα 'ναι κάτι άλλο εγώ θα διαλέξω να τους φανερωθώ γιατί έτσι πάλι θα κρυφτώ όλοι θα νομίζουν πως κάτι ντύθηκα κι εγώ

Άρχισαν να ακροβατουν στις γωνιές τους οι κύβοι τα μολύβια να βγάζουν περιβόητους λόγους κι μπότα που το μυρμήγκι έμαθε να συνθλίβει να το κοιτά στους χειρότερους της φόβους Ο δρόμος άρχισε να πονά από τις ατέλειωτες ρόδες οι γέφυρες κουραστηκαν τόπους να ενώνουν μικρά σώματα που μίσησαν τις ψηλές τους γόβες κι τοίχοι απ' τα καρφιά άρχισαν να ματώνουν Τα χαμόγελα, απ' τις άκρες των χειλιών δάκρυζαν τα βότσαλα λαίμαργα κυλούσαν στον λαιμό μα ούτε τότε που τα αδύνατα το δυνατό άγγιζαν ούτε τότε μου είπες ένα αληθινό σ' αγαπώ

Βροχή στην γη, βροχή στο τοπίο άλλοι βρίζουν, άλλοι επιζητούν νερό η βροχή κι γη άδειο δοχείο άλλοι διώχνουν άλλοι αναζητούν Ομπρέλα κρατάς φτιαγμένη για δύο μα μόνη γοργά περπατάς κοιτάς τριγύρω, είσαι στο ίδιο σημείο τυχαίο φίλο σ' αγνώστους ζητάς Το ταξί που περνά σε μουσκεύει δεν σε παίρνει, ούτε καν σε κοιτά τον ουρανό κοιτάς κι συννεφιά χορεύει σήμερα νιώθεις κι ο θεός να σε πουλά Τρέχεις μες στην βροχή, η ομπρέλα κλεισμένη οι στάλες πια διαπερνούν το κορμί μια αφίσα κοιτάς σαν την ψυχή σου σκισμένη που λέει για να ζεις μην ζητάς αφορμή.

Κρατάω για λίγο την ανάσα το ξέρω δείχνω τρομαγμένος αυτό το στέμμα που μου ΄φτιάξαν είν΄ ένας πόνος μεταμορφωμένος Δεν περνά αυτή η επικίνδυνη νύχτα κάποιος του ουρανού τις άκρες κάρφωσε κι στάχτες της επόμενης ζωής μου 'γίναν στόμα που το φεγγάρι δάγκωσε Κι όλα ΄μείναν μισά σαν το φεγγάρι μ΄ αγάπησαν μα χέρι δεν ήρθε να με πάρει Κι όλα ΄μείναν μισά σαν το φεγγάρι είχα φτερά που με 'ρίχναν στο χορτάρι Φοράω και πάλι το χαμόγελο μου μην καταλάβουν ποτέ τι με πονάει μα η θλίψη απ΄ τα μάτια το τινάζει το κάνει ορειβάτη που γλιστράει Έτσι κρέμονται κι θαμπές αντοχές μου απ΄ τα μπορεί, τα ενδεχομένως κ τα ίσως μπορεί αν σ΄ είχα λίγο πάλι κοντά μου να φτάναμε στων αγγέλων το ύψος

Ανάμεσα στα βήματα σου και το έδαφος απαλό ύφασμα να 'μουν Aυτό που τα μάτια σου κοιτάζουν να ' χα ήδη προλάβει να δω Να 'πινα την πρώτη γουλιά του καφέ σου πριν τα χείλη σου προλάβει να κάψει η τριβή που τον αναπτήρα σου θ' ανάψει να 'μουν το πάθος που ζητάς τις εμμονές σου Να 'μουν το μαύρο χρώμα της σκιάς σου η μικρή ρυτίδα του ματιού όταν χαμογελάς κι χαρά του όταν κάτι όμορφο κοιτάς η σιωπή ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς σου Ανάμεσα στην ζωή κ όσα δεν ζω ας ήμουν  κάτι που λίγο σε αφορούσε κι ας μιας πνοής μου έμενε χρόνος όχι δεν είμαι κενός απλώς είμαι μόνος

Με δρόσιζες κάτω από αρχαία δέντρα ζούσα σε ζωγραφιστά από 'σένα κέντρα κύκλων  φεγγαροφωτισμένη μου χλωμή αφέντρα που η ομορφιά σου μονομάχησε με ομορφιά χιλίων κύκνων Νέων αγγέλων χαμόγελα σε τρυγίριζαν και κατακτούσαν την ευθεία των χειλιών σου τους μυρούς σου με ηδονή πλημμύριζαν κινούσαν ρυθμικά το σώμα σου έρμαια των προσταγών σου Τώρα που κείτεσαι εδώ πικρή κι ανήμπορη κι αναμνήσεις λιγοστεύουν τον σφυγμό σου τα βήματα σου θέρισαν άγριοι ανήφοροι σύρθηκες επάνω στην φροντίδα μου έμεινα δούλος σου, έγινα σύντροφος σου Λίγο θάνατο άγγιξα τα μάτια σου κοιτώντας  από μέσα τους έσταζε υγρός γρανίτης οι άνθρωποι έπεσαν απ' την γη αυτοκτονώντας την νύχτα φώτισαν πένθιμα τ' αστέρια ματωμένο κορμί, ματωμένος πλανήτης

Λεμονανθός ευώδιασε στο άχρωμο στενάκι το άρωμα σου άρωμα, χάρισε και στα σπίτια λουλούδια σαν να γίνανε κι γειτονία σαν κήπος περπάτησες ως εμένανε αρχοντικά σαν ίππος γλυκό κρασί 'ταν οι στιγμές, λαίμαργα τις ήπια μα έχασα τα λόγια μου ή την λαλιά μου μήπως; τρύπιος σαν να 'ταν ο λαιμός τα λόγια μου χυθήκαν τον δρόμο τους δεν βρήκαν σε 'σένα να τα πω τα σ' αγαπώ μου κύλησαν απ' το κορμι ως κάτω κι ανθός με  χρώμα άσπρο έσκισε το μπετόν το χέρι σου ακούμπησες επάνω στον λαιμό μου μα το γλυκό το χάδι σου το ένιωσα απών κι άρχισες και ξεθώριαζες γινόσουν σαν ομίχλη άσε μου λίγα ίχνη, δεν μπόρεσα να πω ο άνεμος σε σκόρπισε σε χίλιες κατευθύνσεις λίγο να με κρατήσεις θα μου ήταν αρκετό

Αν  τ' άστρα είχανε μιλιά Και το φεγγάρι βλέμμα θα σου 'λέγαν ματάκια μου πως τους μιλώ για 'σένα Κι αν  τ' άστρα μένουν σιωπηλά κ το φεγγάρι δεν κοιτάζει το ξέρω για 'μένα σου μιλά η σκέψη μου που σ' αγκαλιάζει Αν υπήρχε πιο κοντά από το δέρμα με δέρμα αν υπήρχε πιο πολύ από το δίχως τέρμα τόσο πολύ θα 'θελα να 'σουν εδώ τόσο κοντά, πλάι σου να βρεθώ Αν είχε ο άνεμος πνοή κι ο ήλιος αισθανόταν θα 'σου λέγαν κάθε πρωί "μικρή μου σε σκεφτόταν." Κι αν ανάσα δεν έχει ο άνεμος κι ο ήλιος μόνο σε ζεσταίνει σου λένε τα τραγούδια μου "μικρή μου σε προσμένει"

Κάποτε ήρθε στον ώμο μου ένα τυφλό πουλί με ρώτησε: "αφού δεν βλέπω, τι να τα κάνω τα φτερα;" του είπα πέτα, πέτα μικρό μου μακριά ο ουρανός δεν έχει τοίχους κι εμπόδια αν είχα φτερά κι εγώ, θα έκλεινα τα μάτια κ θα πετούσα! Κάποτε ξανάρθες κοντά μου μου είπες: "ήμουν κάποτε τυφλή τα είχα όλα... μα δεν τα έβλεπα πουθενά μα έκλεισα τα μάτια... κι έκανα την γη ουρανό,  δίχως εμπόδια ή τοίχους, απλώς αφέθηκα, να πετώ τώρα ξέρω πως δεν είσαι μισός, μα ευτυχισμένος."

Δεν χωρούν όσα νιώθω στα ποιήματα μου σαν κομμάτια που περισσέψαν σε παζλ δεν χωράνε κι δρόμοι τα βήματα μου γιατί 'ναι μάταιο να 'σαι του εαυτού σου φυγάς Δεν θέλω να μου λες πως όλα θα φτιάξουν η ελπίδα μας σκοτώνει για να μείνει τελευταία δεν θέλω όλα όσα ζω σε τίποτα ν' αλλάξουν μονάχα στα δύσκολα κρατά μου παρέα Δεν αρκουν οι ανάσες να με συντηρήσουν  το σώμα έγινε της ψυχής μου εχθρός με σκορπω σε στιγμές που θα με διαλύσουν ας πέρναγε ο χρόνος με ταχύτητα φωτός Τίποτα από όσα λέω δικό σου μην κάνεις ο κόσμος σου να 'ναι χρυσάνθεμα και κρίνα στα παραμύθια να ζεις όχι να τα φτιάχνεις και μια γωνιά ύπαρξης βρες μου σ' εκείνα Δεν θέλω να μου λες πως όλα θα φτιάξουν η ελπίδα μας σκοτώνει για να μείνει τελευταία δεν θέλω όλα όσα ζω σε τίποτα ν' αλλάξουν μονάχα στα δύσκολα κρατά μου παρέα