Κωνσταντίνος Σύρμος

Το σκοτάδι που μοιραστήκαμε τις τσακισμένες μας ευθείες Τις απόκρημνες σκέψεις την ηχώ των υποσχέσεων Τους ιστούς που στροβιλιστήκαμε τις θολές μας επιθυμίες Το Α ως το Ω της λέξης Τα κενά των παρενθέσεων Σαν στερεμένος Νείλος του δρόμου σβηστός στύλος το παρελθόν αναζητώ όπως ο προδότης φίλος Στου κόσμου το χείλος δραματικός σαν Αισχύλος της μνήμης το κόκαλο γλύφω σαν σκύλος

Σαν τρελός οδηγώ, δεν ξέρω το που και οι μέρες που περνούν μοιάζουν με φράσεις κλισέ τα αυτιά τις ακούν τα στόματα συμφωνούν κι ζωή με πληρώνει στο γκισέ Δίχως σώμα επάνω, ούτε πνοή να φυσά πως κουνιέται του μυαλού μου η αιώρα τι ώρα θα 'ναι η τελευταία ώρα; για να ντυθώ στα χρυσά σαν το δέντρο εκείνο το νεκρό που τις ρίζες του ανταλλάξαμε με δώρα Φόρεσα ενός άνετου τύπου την στολή με στενεύει στους ώμους σπασμένες οι γέφυρες ανάμεσα στους κόσμους οι κουβέντες σου σε μια άγνωστη γλώσσα μοιάζουν με μαστίγιο που δεν χτυπά με φόρα είπες ότι με αγαπάς; ή ότι με μισείς τώρα;