Κωνσταντίνος Σύρμος

ΝΥΧΤΑ Το πρωί όταν άνοιξα τα μάτια μου οι κουρτίνες είχαν πετρώσει έμοιαζαν με τσιμεντένιο ακορντεόν Ο καθρέφτης είχε πέσει κάτω σπασμένος Τα ανοιγμένα φύλλα της ντουλάπας κρέμονταν σαν μισοσκισμένες σελίδες βιβλίου κι όλα τα ρούχα τσαλακωμένα, φορεμένα Το συρτάρι του κομοδίνου έχασκε όπως ένα στόμα ανοιχτό Η φωτογραφία είχε βγει απ’ την κορνίζα μα το τζάμι παρέμενε άθικτο και το σεντόνι βρισκόταν στρωμένο κάτω από το κρεβάτι Οι παντόφλες πλάι πλάι στην πόρτα πιεσμένες σαν ακόμη να κουβαλούν ένα σώμα Το φως ανοικτό είχα ξεχάσει να το σβήσω πριν κοιμηθώ και η νύχτα εξαγριωμένη δεν βρήκε μέρος για να κρυφτεί ΕΡΑΣΤΕΣ Διασχίζοντας τους κόσμους στην ανοχή του σκοταδιού| άπλωσε το χέρι της Πάντα ένα τελευταίο χάδι μετά από κάθε τελευταίο οι εραστές αναζητούν Μπορείτε να προμηθευτείτε την ποιητική συλλογή «Εμφάνεια», πατώντας ΕΔΩ Ανθολογήσεις/Κριτικές: ΕΔΩ __________________________________________________________________________ Μπορείτε να διαβάσετε δωρεάν το «Μπλε Τετράδιο», πατώντας  ΕΔΩ

Φανταστείτε ένα δέντρο, τον κορμό, τα φύλλα, τους καρπούς του και όλα τα κλαδιά του. Τώρα σκεφτείτε αυτό το δέντρο κομμένο κατά μήκος, από πάνω ως κάτω βαθιά μέχρι τις ρίζες του, ακριβώς στη μέση. Ας κρατήσουμε αυτή την εικόνα κι ας την αναλύσουμε, προσπαθώντας να ενώσουμε και να εξαφανίσουμε το σχίσμα αυτού του δέντρου πλησιάζοντας ο ένας τον άλλος, όχι παραγεμίζοντας με μίσος και μένος το κενό ανάμεσά μας. ΠΛΕΥΡΕΣ Στη δεξιά πλευρά του δέντρου βρίσκουμε την εξής θέση: «Ο κορονοϊος είναι μία επικίνδυνη και θανατηφόρα ασθένεια. Βρισκόμαστε σε μια πανδημική έξαρση που μπορεί να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και ήδη το έχει κάνει. Ο τρόπος να καταπολεμηθεί αυτή η πανδημία είναι η «επιστήμη» και η επιστήμη λέει: “μάσκες για όλον τον πληθυσμό, κλείσιμο σχολείων και λοκντάουν με τη μορφή αναγκαίας επιβολής. Δηλαδή, το κράτος είναι υποχρεωμένο να επιβάλλει αυτά τα μέτρα αυτά τα μέτρα για το κοινό καλό. Επίσης: “εμβόλια για όλον τον πληθυσμό ως μέσο πρόληψης και διαβατήρια εμβολί

Στην φωτογραφία που παραθέτω, είναι η δήλωση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, κορυφαίου χορευτή, χορογράφου και σκηνοθέτη, σε συνέντευξή του στον ιστότοπο iefimerida. Έσπευσαν ανάπηροι ακτιβιστές, καλλιτέχνες, άλλοι, πολέμαρχοι των δικαιωμάτων και λοιποί, να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν για την χρησιμοποίηση με μειονεκτική έννοια της λέξης «ανάπηρο». Ως άνθρωπος με κινητικά προβλήματα κι εγώ, ως ανάπηρος, να πω ότι πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε τι είμαστε. Λέγοντας ανάπηρη την κοινωνία χρησιμοποιούμε τον όρο οι ίδιοι οι ανάπηροι με αρνητικό πρόσημο ως προς την κοινωνία και τα μέλη της, για τη μη ισότιμή μας συμπερίληψη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αυτοαποκαλούμαστε ανάπηροι για να προσδώσουμε ακριβώς την αρνητική θέση που έχουμε τεθεί από το ιατρικό μοντέλο και την εκάστοτε κοινωνικοπολιτική θέασή μας. Αν ψάχνουμε αφορμές για να αναδείξουμε τη μαχητικότητά μας και την αδικία που υφιστάμεθα, τότε θα βρούμε αμέτρητες και ουσιαστικές. Έχω αρχίσει να απεχθάνομαι αυτή την αστυνόμευση των

“«Μην κάνετε άλλα παιδιά, ας σβήσουμε. Εμείς που πατούμε τώρα τη γη, οι τελευταίοι μπορούμε να γίνουμε, οι εκλεκτοί να βρεθούμε του είδους. Η όρασή μας να δει το τελευταίο χυμένο αίμα. Να χτίσουμε για μας κι όχι για τον επόμενο. Να είμαστε κάποτε όλοι μεγάλοι μα κι όλοι μικροί, να είμαστε εμείς τα παιδιά που δεν θα γεννάμε. Να μείνει ο πολιτισμός, τα έργα, τα κτήρια μας, να γίνουν η νέα φύση που θα υποδεχτεί το μετά-τον-άνθρωπο. Ας σταματήσουν εδώ οι εφευρέτες τις ανακαλύψεις, ανακαλύπτοντας τη μη ανακάλυψη. Ας σταματήσουν εδώ οι ποιητές να γράφουν, ας περπατούν, ας τρώνε, ας κοιμούνται απαγγέλοντας ποιήματα. Μην γνωρίσετε άλλους πλανήτες και βαθύτερους βυθούς, μη μάθετε τη γρηγοράδα της γλώσσας ενός βατράχου ή τον ακριβή βαθμό ευφυΐας του χιμπαντζή. Μην εξηγήσετε το κάθε όνειρο, μην αντιστοιχήσετε άλλους συμβολισμούς. Μην θεραπεύεστε. Γεράστε, πονέστε, κλάψτε, ουρλιάξτε. Πείτε την αλήθεια. Απολαύστε το υπαρκτό. Το προσεχώς τωρινό. Βγάλτε τα μάτια του Θεού, αντιστρέψτε τους ρόλους, α

  Τα παιδικά μου χρόνια… Ήταν ξέγνοιαστα, ήρεμα, όμορφα. Δεν ένιωσα μειονεκτικά ή την αίσθηση ότι ντρέπεται κανείς από την οικογένειά μου για εμένα (όντας γεννημένος με κινητική αναπηρία), ούτε ότι υστερώ σε κάτι από τα δύο μεγαλύτερά μου αδέλφια και κατ’ επέκταση από οποιονδήποτε άλλον. Συμπεριλαμβανόμουν σε όλες τις οικογενειακές δραστηριότητες και γι’ αυτό – επειδή μεγάλωσα με αυτή την ισότιμη όσο και αυτονόητη συμπερίληψη – οτιδήποτε απέχει από αυτή την αντίληψη στη σημερινή κοινωνία, με βρίσκει κάθετα και πάντοτε εναντίον.   Το πρόσωπο στη ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα… Δεν υπάρχει ένα πρόσωπο, υπάρχει κάθε πρόσωπο που συνυπήρξα μαζί του με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και με επηρέασαν ως εκείνο το σημείο, που όλους αυτούς τους επηρεασμούς ξεκίνησα να τους αναλύω και να τους αξιολογώ.     Μου αρέσει να περνώ ώρες… Γράφοντας, διαβάζοντας. Μαθαίνοντας μία ευρεία γκάμα πληροφοριών: από νέες τεχνολογίες, τέχνες, κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, διεθνή πολιτική κ.α. Επίσης, αναζητώ

  Ο Κωνσταντίνος Σύρμος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης όπου και ζει. Ασχολείται με τη συγγραφή και την αρθρογραφία. Το 2012 συμμετείχε στιχουργικά στον δίσκο Σε τόπους που δεν ξέρω ενώ το 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Το μπλε τετράδιο. Η Εμφάνεια είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε; Άλλοτε μπορεί να με ωθούν βιωματικές εμπειρίες, άλλοτε κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, όμως, αυτό ποτέ δεν συμβαίνει συνειδητά. Η στιγμή, δηλαδή, που θα ξεκινήσω να γράφω ένα κείμενο ή ένα ποίημα, έχει ως αφετηρία όλα αυτά που στοιβάζονται από την καθημερινότητα στο υποσυνείδητό μου, χωρίς χρονικούς ή άλλους περιορισμούς. Σε αντίθεση με ό,τι λέγεται συνήθως από τους συγγραφείς, δεν λυτρώνομαι από την γραφή, δεν βρίσκω διέξοδο σε αυτήν. Η γραφή είναι ο τρόπος να εκφράσω τον εαυτό μου, σε ένα επίπεδο όπου οι καθημερινές μας κουβέντες και οι παντός είδους συνδιαλλαγές μας, δεν μπορούν να ακουμπήσουν. Έτσι, κάπως, νιώθω ν

  “Δεν έγραψα ποτέ ποιήματα. / Ότι διαβάζετε, / είναι ο τρόμος της ψυχής μου. / Δοσμένος σε παραλλαγές.” Αυτό βλέπουμε με το που ανοίξουμε την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Σύρμου (το απόσπασμα ανήκει στον Χ.Λάσκαρη, από τη ποιητική του με τίτλο “Ποιήματα”, εκδ.Μπιλιέτο, 1997). Και πράγματι, δεν θα μπορούσε να βρει πιστεύω καλύτερη εισαγωγή για το βιβλίο του. Όλος αυτός ο τρόμος λοιπόν, όλη αυτή η θλίψη διατρέχει αυτή τη ποιητική από την αρχή μέχρι και το τέλος της, με μικρά διαλείμματα ευδιάθετου στίχου ανάμεσα, που όμως δεν μπορούν να ισοσκελίσουν το μεγάλο ποσοστό της αρνητικότητας. Είναι θα έλεγα οι μικρές δόσεις χαράς που χρειάζεται ο καθένας μας για να αντέξει στο μαύρο που του επιφυλάσσει η συνέχεια. Αλλά είναι πραγματικά μαύρο αυτό που έρχεται; Ή μήπως εμείς το χρωματίζουμε; Εννοώ, μήπως εμείς είμαστε αυτοί που αρνούμαστε να δούμε ότι υπάρχει και η φωτεινή πλευρά και επιμένουμε να χρωματίζουμε την ίριδα μαύρη; Θα μου πείτε βέβαια, θ’ αλλάξει τίποτα αν εγώ το δω αλλιώς; Φυσι

Ο άνθρωπος συχνά καταφεύγει στην ποίηση όταν νιώθει την ανάγκη να αποδεσμευτεί από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς του και να δραπετεύσει σε κόσμους περισσότερο ονειρικούς και γαλήνιους. Είτε ως ποιητής είτε ως αναγνώστης, το αποτέλεσμα είναι πάντοτε το ίδιο. Η ποίηση εκπληρώνει την επιθυμία του και τον οδηγεί εκεί που πραγματικά ονειρεύεται η ψυχή του, εκεί όπου η εικόνα ζωντανεύει κι απλώνεται μετατρέποντας τον εαυτό της σε πραγματικότητα.  Σε μια ξεχωριστή νοητή πραγματικότητα οδηγείται ο αναγνώστης διαβάζοντας την πρώτη ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Σύρμου με τίτλο «Εμφάνεια», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Πρόκειται για μια ποίηση άκρως περιγραφική, παρότι ολιγόστιχη, δοσμένη σε ελεύθερο στίχο, γεμάτη εικόνες που δημιουργούν την αίσθηση στον αναγνώστη ότι αποτελούν το πραγματικό περιβάλλον του γράφοντος τη στιγμή της δημιουργίας. Ο ποιητής επιδιώκει να αφεθεί στο χαρτί, να εξομολογηθεί σ’ αυτό, προκειμένου να βρει τη λύτρωση και την εσωτερική γαλήνη.  «Το φως ανοιχ