Κωνσταντίνος Σύρμος

Κρύβω μέσα στην ειρωνεία μου τον φόβο και την σαθρή ετοιμόρροπη καρδιά μου και στην ικανότητα να χειρίζομαι τον λόγο κρύβω τον τρόμο που καίει τα όνειρα μου Κρύβω τον πόνο, το κλάμα, το μένος μια ψυχή που όλα αυτά την κελεύουν ένας ελεύθερος μα μαζί και δεμένος ζητιάνος που από 'κείνον ζητιανεύουν Κρύβω μέσα μου την ψεύτικη μου ευκαιρία τον ήρωα που τίποτα ποτέ δεν έχει σώσει ένα θύμα που ακόμα περιμένει  σωτηρία δίχως να θέλει κανείς να το γλυτώσει Κρύβω πως ψάχνω με προσπάθειες απέλπιδες όταν την νύχτα μου σκίζω, τον ουρανό γρατζουνόντας να βρω το γαλάζιο που φλύαρα μου έδινες όταν γαλήνευα τα μάτια σου κοιτώντας

Ειν' ένα ψέμα ντυμένο με σμόκιν η αλήθεια που μάταια πιστεύεις η θάλασσα αυτή δεν ηρεμεί κι εσύ με χάρτινο καράβι ταξιδεύεις Ειν' ένα ψέμα ντυμένο με σμόκιν η ζωή που απεγνωσμένα γυρεύεις το τραγούδι έχει τελειώσει κι εσύ ακόμα με πάθος χορεύεις Είμαι κι εγώ ένα καλοντυμένο ψέμα ένας πρίγκιπας που με φαντασία έπλασες πάντα δικός σου, ο ιδανικός σου που αλήθειες ποτέ να μην λέει τον έφτιαξες

Τυφλά πουλιά μεθυσμένα από τις ηδονές από τα ουρλιαχτά και τις φωνές σε τραβούν με συμπαθητικά γδαρσίματα  που αφήνουν σημάδια φονικά  να στολίζουν την πνοή σου τα ίχνη και την άχνα σου κ’ εγώ κρυμμένος εκεί στα σπλάχνα σου ταξιδεύω στην σιωπή σου Τυφλά πουλιά κόκκινα απ' το αίμα μας καθώς βουτούσαν μες το ψέμα μας να τραφούν μας ένωσαν μας χώρισαν  μας έκλεψαν μας δώρισαν το πέταγμα και την πτώση τους κι όταν τα κοίταξα, είδα κατάματα στα κορμιά τους τα δικά μας τραύματα τα πρόσωπα μας στην όψη τους

Όλοι έξω γιορτάζουν χαμόγελα, στολές και μακιγιάζ ένα πολύχρωμο ανθρώπινο κολάζ να μπω μέσα του κι εμένα φωνάζουν μα εγώ μόνο δυο μαύρα δάκρυα έχω που δεν θυμάμαι πότε τα ζωγράφισα ίσως από πάντα να ήταν εκεί και δίχως δύναμη πια να κρυφτώ να φανούν τα άφησα κι αν με ρωτήσουν τι έχω ντυθεί ίσως θλίψη ή πίκρα τους πω κι ας ξέρω θα χαλάσει την γιορτή μα δύναμη δεν έχω πια να κρυφτώ την μέρα που όλοι θα 'ναι κάτι άλλο εγώ θα διαλέξω να τους φανερωθώ γιατί έτσι πάλι θα κρυφτώ όλοι θα νομίζουν πως κάτι ντύθηκα κι εγώ

Άρχισαν να ακροβατουν στις γωνιές τους οι κύβοι τα μολύβια να βγάζουν περιβόητους λόγους κι μπότα που το μυρμήγκι έμαθε να συνθλίβει να το κοιτά στους χειρότερους της φόβους Ο δρόμος άρχισε να πονά από τις ατέλειωτες ρόδες οι γέφυρες κουραστηκαν τόπους να ενώνουν μικρά σώματα που μίσησαν τις ψηλές τους γόβες κι τοίχοι απ' τα καρφιά άρχισαν να ματώνουν Τα χαμόγελα, απ' τις άκρες των χειλιών δάκρυζαν τα βότσαλα λαίμαργα κυλούσαν στον λαιμό μα ούτε τότε που τα αδύνατα το δυνατό άγγιζαν ούτε τότε μου είπες ένα αληθινό σ' αγαπώ

Βροχή στην γη, βροχή στο τοπίο άλλοι βρίζουν, άλλοι επιζητούν νερό η βροχή κι γη άδειο δοχείο άλλοι διώχνουν άλλοι αναζητούν Ομπρέλα κρατάς φτιαγμένη για δύο μα μόνη γοργά περπατάς κοιτάς τριγύρω, είσαι στο ίδιο σημείο τυχαίο φίλο σ' αγνώστους ζητάς Το ταξί που περνά σε μουσκεύει δεν σε παίρνει, ούτε καν σε κοιτά τον ουρανό κοιτάς κι συννεφιά χορεύει σήμερα νιώθεις κι ο θεός να σε πουλά Τρέχεις μες στην βροχή, η ομπρέλα κλεισμένη οι στάλες πια διαπερνούν το κορμί μια αφίσα κοιτάς σαν την ψυχή σου σκισμένη που λέει για να ζεις μην ζητάς αφορμή.

Κρατάω για λίγο την ανάσα το ξέρω δείχνω τρομαγμένος αυτό το στέμμα που μου ΄φτιάξαν είν΄ ένας πόνος μεταμορφωμένος Δεν περνά αυτή η επικίνδυνη νύχτα κάποιος του ουρανού τις άκρες κάρφωσε κι στάχτες της επόμενης ζωής μου 'γίναν στόμα που το φεγγάρι δάγκωσε Κι όλα ΄μείναν μισά σαν το φεγγάρι μ΄ αγάπησαν μα χέρι δεν ήρθε να με πάρει Κι όλα ΄μείναν μισά σαν το φεγγάρι είχα φτερά που με 'ρίχναν στο χορτάρι Φοράω και πάλι το χαμόγελο μου μην καταλάβουν ποτέ τι με πονάει μα η θλίψη απ΄ τα μάτια το τινάζει το κάνει ορειβάτη που γλιστράει Έτσι κρέμονται κι θαμπές αντοχές μου απ΄ τα μπορεί, τα ενδεχομένως κ τα ίσως μπορεί αν σ΄ είχα λίγο πάλι κοντά μου να φτάναμε στων αγγέλων το ύψος

Ανάμεσα στα βήματα σου και το έδαφος απαλό ύφασμα να 'μουν Aυτό που τα μάτια σου κοιτάζουν να ' χα ήδη προλάβει να δω Να 'πινα την πρώτη γουλιά του καφέ σου πριν τα χείλη σου προλάβει να κάψει η τριβή που τον αναπτήρα σου θ' ανάψει να 'μουν το πάθος που ζητάς τις εμμονές σου Να 'μουν το μαύρο χρώμα της σκιάς σου η μικρή ρυτίδα του ματιού όταν χαμογελάς κι χαρά του όταν κάτι όμορφο κοιτάς η σιωπή ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς σου Ανάμεσα στην ζωή κ όσα δεν ζω ας ήμουν  κάτι που λίγο σε αφορούσε κι ας μιας πνοής μου έμενε χρόνος όχι δεν είμαι κενός απλώς είμαι μόνος

Με δρόσιζες κάτω από αρχαία δέντρα ζούσα σε ζωγραφιστά από 'σένα κέντρα κύκλων  φεγγαροφωτισμένη μου χλωμή αφέντρα που η ομορφιά σου μονομάχησε με ομορφιά χιλίων κύκνων Νέων αγγέλων χαμόγελα σε τρυγίριζαν και κατακτούσαν την ευθεία των χειλιών σου τους μυρούς σου με ηδονή πλημμύριζαν κινούσαν ρυθμικά το σώμα σου έρμαια των προσταγών σου Τώρα που κείτεσαι εδώ πικρή κι ανήμπορη κι αναμνήσεις λιγοστεύουν τον σφυγμό σου τα βήματα σου θέρισαν άγριοι ανήφοροι σύρθηκες επάνω στην φροντίδα μου έμεινα δούλος σου, έγινα σύντροφος σου Λίγο θάνατο άγγιξα τα μάτια σου κοιτώντας  από μέσα τους έσταζε υγρός γρανίτης οι άνθρωποι έπεσαν απ' την γη αυτοκτονώντας την νύχτα φώτισαν πένθιμα τ' αστέρια ματωμένο κορμί, ματωμένος πλανήτης

Λεμονανθός ευώδιασε στο άχρωμο στενάκι το άρωμα σου άρωμα, χάρισε και στα σπίτια λουλούδια σαν να γίνανε κι γειτονία σαν κήπος περπάτησες ως εμένανε αρχοντικά σαν ίππος γλυκό κρασί 'ταν οι στιγμές, λαίμαργα τις ήπια μα έχασα τα λόγια μου ή την λαλιά μου μήπως; τρύπιος σαν να 'ταν ο λαιμός τα λόγια μου χυθήκαν τον δρόμο τους δεν βρήκαν σε 'σένα να τα πω τα σ' αγαπώ μου κύλησαν απ' το κορμι ως κάτω κι ανθός με  χρώμα άσπρο έσκισε το μπετόν το χέρι σου ακούμπησες επάνω στον λαιμό μου μα το γλυκό το χάδι σου το ένιωσα απών κι άρχισες και ξεθώριαζες γινόσουν σαν ομίχλη άσε μου λίγα ίχνη, δεν μπόρεσα να πω ο άνεμος σε σκόρπισε σε χίλιες κατευθύνσεις λίγο να με κρατήσεις θα μου ήταν αρκετό

Αν  τ' άστρα είχανε μιλιά Και το φεγγάρι βλέμμα θα σου 'λέγαν ματάκια μου πως τους μιλώ για 'σένα Κι αν  τ' άστρα μένουν σιωπηλά κ το φεγγάρι δεν κοιτάζει το ξέρω για 'μένα σου μιλά η σκέψη μου που σ' αγκαλιάζει Αν υπήρχε πιο κοντά από το δέρμα με δέρμα αν υπήρχε πιο πολύ από το δίχως τέρμα τόσο πολύ θα 'θελα να 'σουν εδώ τόσο κοντά, πλάι σου να βρεθώ Αν είχε ο άνεμος πνοή κι ο ήλιος αισθανόταν θα 'σου λέγαν κάθε πρωί "μικρή μου σε σκεφτόταν." Κι αν ανάσα δεν έχει ο άνεμος κι ο ήλιος μόνο σε ζεσταίνει σου λένε τα τραγούδια μου "μικρή μου σε προσμένει"

Κάποτε ήρθε στον ώμο μου ένα τυφλό πουλί με ρώτησε: "αφού δεν βλέπω, τι να τα κάνω τα φτερα;" του είπα πέτα, πέτα μικρό μου μακριά ο ουρανός δεν έχει τοίχους κι εμπόδια αν είχα φτερά κι εγώ, θα έκλεινα τα μάτια κ θα πετούσα! Κάποτε ξανάρθες κοντά μου μου είπες: "ήμουν κάποτε τυφλή τα είχα όλα... μα δεν τα έβλεπα πουθενά μα έκλεισα τα μάτια... κι έκανα την γη ουρανό,  δίχως εμπόδια ή τοίχους, απλώς αφέθηκα, να πετώ τώρα ξέρω πως δεν είσαι μισός, μα ευτυχισμένος."

Δεν χωρούν όσα νιώθω στα ποιήματα μου σαν κομμάτια που περισσέψαν σε παζλ δεν χωράνε κι δρόμοι τα βήματα μου γιατί 'ναι μάταιο να 'σαι του εαυτού σου φυγάς Δεν θέλω να μου λες πως όλα θα φτιάξουν η ελπίδα μας σκοτώνει για να μείνει τελευταία δεν θέλω όλα όσα ζω σε τίποτα ν' αλλάξουν μονάχα στα δύσκολα κρατά μου παρέα Δεν αρκουν οι ανάσες να με συντηρήσουν  το σώμα έγινε της ψυχής μου εχθρός με σκορπω σε στιγμές που θα με διαλύσουν ας πέρναγε ο χρόνος με ταχύτητα φωτός Τίποτα από όσα λέω δικό σου μην κάνεις ο κόσμος σου να 'ναι χρυσάνθεμα και κρίνα στα παραμύθια να ζεις όχι να τα φτιάχνεις και μια γωνιά ύπαρξης βρες μου σ' εκείνα Δεν θέλω να μου λες πως όλα θα φτιάξουν η ελπίδα μας σκοτώνει για να μείνει τελευταία δεν θέλω όλα όσα ζω σε τίποτα ν' αλλάξουν μονάχα στα δύσκολα κρατά μου παρέα