Κωνσταντίνος Σύρμος

photo: reddit H ισορροπία λεπτή. Οι σκέψεις ενσαρκωμένες, σαν στοιβαγμένα σώματα σε λεωφορείο, δίνουνε αγκωνιές η μία στην άλλη, παλεύουν μεταξύ τους για τα κενά καθίσματα. "Η καλύτερη θέση είναι η όρθια, πλάι στην έξοδο", ψιθυρίζω στην σκέψη μου για 'σένα. Μήπως και μετακινηθείς, μήπως και σε κάποιο τράνταγμα η πόρτα ανοίξει, μήπως μπορέσω και σε σπρώξω έξω. Το κάνω άραγε για να γλυτώσω από εσένα; ή για να γλυτώσεις εσύ;

Απάντησα στο βαθύ μου ερώτημα τα πόδια σφιχτά στην θηλιά το στόμα ραμμένο για πρόσχημα σκούζω σαν πεινασμένη κοιλιά έσπρωξα με το κεφάλι το στήριγμα Πνιγμένα τα βήματα κρέμονται Καταιγίδα από αθέατες όψεις διαμελίστηκα σε τόσους εαυτούς Το μυαλό μου θέλω να στειρώσεις γη να μείνει χωρίς ωκεανούς Να μοιάζω με σκισμένο περιτύλιγμα που οι τομές του δεν φαίνονται Καμιά δεν βρέθηκε επιείκεια το φεγγάρι προβολέας ανάκρισης το μυαλό μένει μ' απλήρωτα ενοίκια στο σώμα αυτό στα όρια κατάχρησης Αδιάκοπο των σειρήνων το σφύριγμα κάποια μέρα για εμένα θα έρχονται

Τα ταξίδια μου πέφτουν στην φαιδρή τους παγίδα και ενώ νιώθω τα έζησα και αφού σε αυτά πήγα Δεν θυμάμαι πού βρέθηκα δεν θυμάμαι τι είδα Τα ταξίδια μου άσκοπα σαν σπιρτόκουτα άδεια που ματαίως καταλύθηκαν δίχως να φέξουν σκοτάδια Οι φυγές μου όλες πνίγηκαν στα βαθιά τους πηγάδια Ποια ομορφιά άραγε θαύμασα, και ποια εκεί με πήγε θάλασσα, Τα μάτια μου ποιο τοπίο δάμασε κι από ό,τι έως τότε είχα δει με απάλλαξε;

Σε κοίταξα κι ήταν τα μάτιά σου απέραντα γεμάτα από άμμο τα σύννεφα χάμω σαν τα ξεφλουδισμένα μας δέρματα αντί για δάχτυλα είχες γάντζους Μοιάζανε τα πόδιά σου με σπασμένο ισθμό και εξοντωμένος κολυμπούσα ανάμεσά τους μονολογούσες έναν αριθμό Σε κοίταξα Σε έμαθα και σε ξέμαθα μέσα σε ένα λεπτό Το άρθρο πριν το όνομά μου, μου είπες Δεν είναι όμικρον, είναι ένα μηδενικό Κι από το συγκεκριμένο χύθηκα στο γενικό όλοι από τότε οι κύκλοι έγιναν τρύπες που σαν ζώο στο τσίρκο μέσα τους πηδώ Σε πέταξα και σε μάζεψα σαν κάτι μισητό μα σαν παιδί μου σε κοίμισα τις νύχτες Είναι η αγάπη μονάχα ένα ελαφρυντικό για να εγκληματείς, και να εγκληματώ με τα χέρια μας σαν τέσσερεις αλήτες πότε εσύ με σκοτώνεις, και πότε εγώ

Με χαϊδεύει η νύχτα με την πολύλογή της αφωνία σιωπηλά καταλαγιάζει της θλίψης μου την αφθονία Μέρος δεν βρίσκω να ανήκω και μου περνάει από τον νου πως μοιάζω με ξελιγωμένο λύκο που ζει στο σώμα του αμνού Μέρος δεν βρίσκω να ανήκω και μου περνά απ' το μυαλό πως καρφωμένος με έναν κρίκο είμαι στην γη όταν πετώ Με ηδονές σαν ωδίνες ψιλόβροχο δεν γίνεσαι μπόρα λιγοστά την ξεγελάς της μοναξιάς μου την πληθώρα

Οι σιωπές μας στην διαπασών τα κορμιά μας πεύκων κορμοί φρεσκοκομμένοι πλάι - πλάι ξαπλωμένοι Δεν ξέχασα πως αγκαλιάζουν σου είπα, δεν ήθελα, είπες ανακουφισμένοι κοιμηθήκαμε σαν ξένοι Ονειρευτήκαμε ότι αγκαλιαστήκαμε ότι υποκύψαμε κι οι δύο τρομαγμένοι ύστερα ξυπνήσαμε

Κομματιασμένα φαντάσματα πέφτουν από τον ουρανό τα μαζεύεις στις χούφτες τα κάνεις μπάλα, μου την πετάς να παίξω μαζί σου κι εγώ, ζητάς Πολτοποιημένα λευκά πλάσματα πατημασιές που φέρνουν σπαραγμό ψυχές, σαν γριές σταχτοπούτες Περιμένουν ακόμη κάλεσμα σε χορό Εγώ να σε χορέψω γιατί δε μπορώ; Σε γκρο πλαν βλέπω τον δικό μου εαυτό σαν άσπρο φως που στον πάγο ιριδίζει Κομματιασμένα φαντάσματα πέφτουν από τον ουρανό Έξω απόψε χιονίζει