Κωνσταντίνος Σύρμος

Μια μετάφραση/ερμηνεία για να δώσω το νόημα στην ελληνική γλώσσα του ξεχωριστού αυτού ποιήματος/τραγουδιού, από τον Matt Elliott. (κάτω από το clip βρίσκονται τα λόγια) Η ξαφνική συνειδητοποίηση, ότι δεν είναι όλα αυτό που δείχνουν, αναδύεται κάπως μεγεθυντικά. Μετατρέπεται από δάκρυ σε τοίχο μετά σε κραυγή και ύστερα σε ουρλιαχτό. Ένας δίχως τέλος, σπασμένος, ανιαρός μονόλογος Ο πόνος μπορεί να εξαναγκάσει το χέρι, να σαλέψει το μυαλό. Οι εικόνες κηλιδώνουν κάθε φορά την ικανότητα κρίσης, τότε γυρίζω και βλέπω ένα ναυάγιο σκορπισμένο στον δρόμο. Οι εικόνες και ο πόνος που ποτέ δεν θα γνωρίσεις Οι εικόνες και ο πόνος, που ήμουν ο κατάλληλος να σε προφυλάξω από τον τρόμο τους Κάποια πράγματα προορίζονται για 'σένα, για 'σένα μόνο. Και έριξα κι άλλο λάδι στην φωτιά, προσπάθησα να βρω απαντήσεις στην πυρά της. Στην αρχή οι φλόγες δίνουν θαλπωρή, μα ο καπνός μπαίνει στα μάτια. Υπάρχουν τόσα πολλά σε κάποιον να κάψει και τώρα με βρίσκω να χορεύω γύρω από

Φιλιά θολά στα εξωπραγματικά σου στόματα τα μπηγμένα στην θέση των ματιών σου. Δυο νηστικά βρέφη. Σε ένα κουτάλι από δέρμα και μύες που αποσυντίθεται κι επανενώνεται, ακουμπώ μινιατούρες θανάτου. Σε ταΐζω με όσα διαρκούν δευτερόλεπτα με έρωτες, αστραπές, νίκες. Για να ξεγελαστείς και να πιστέψεις πως η ζωή θα διαρκέσει πολύ. Σαν αδέσποτο που το καλούν να έρθει για ένα χάδι, μα το κλοτσούν Γυάλινοι φοίνικες κόκκοι νερού, καμηλάλογα να τρέχουν. Και πουθενά μια κόλαση, έστω μικρή την μορφή σου να χτίσω στην άμμο

Σαν τις βδέλλες έχουν προσκολληθεί στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, αυτά τα δημοσιογραφικά και γραφικά εκτρώματα της νέας γενιάς των δημοσιογράφων. Ένα πλυντήριο ξεπλύματος της Χρυσής Αυγής ο λόγος τους,  φερέφωνα των συμφερόντων τού καναλιού και των εκάστοτε πολιτικών αρχηγών που σχετίζονται.  Τι, με θεωρείται υπερβολικό;  Για να δούμε, είμαι; Γι' αυτήν την βδέλλα της ενημέρωσης, τον Μπογδάνο, τα ρατσιστικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής θα μπορούσαν να είναι προάγγελοι μιας επανάστασης σαν του 1821... εμμέσως πλην σαφώς...   ____________________________________________  Πάμε τώρα στην έτερη βδέλλα/δημοσιογράφο, τον Πιτταρά. Για να δούμε τι δήλωσε, με τον Μπογδάνο να "ψιλοσυμφωνεί": Να πέσει λέει "μαύρο" σε Facebook/Twitter, για τα σχόλια επικρότησης των χρηστών προς την βομβιστική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο. Η δουλειά ενός αληθινού δημοσιογράφου και όχι αυτής της τυχάρπαστης μαριονέτας, θα ήταν να αναλύσει αυτήν την τάση του κόσμου. Να αναδ

(drawning by EPCross, deviantart.com ) Δεν μετρά το πως ήρθες αλλά ότι ήρθες σκοτεινές οι κηρήθρες και πικρό δίνουν μέλι Δεν μετρά που ανήκει ότι κάπου ανήκει μιας ζωής δεκανίκι ν' αυτονομηθεί θέλει Δεν μετρά που πηγαίνω αρκεί να πηγαίνω ένα αλλόθρησκο φρένο στην ταχύτητα ελπίζει Δεν μετρά πως πιστεύω μόνο να πιστεύω την λογική να νηστεύω γιατί η ελπίδα εθίζει Η νύχτα απήγαγε την λήθη έγιναν τα αστέρια στήθη που η μνήμη τα θηλάζει τίποτα μέσα μου δεν ησυχάζει

(drawning by Culpeo-Fox, deviantart.com ) Σαν άσχημο στην όψη λουλούδι ευωδιάζω σαν τον σχεδόν πνιγμένο είμαι ζωντανός σκουριασμένο στην κόψη μαχαίρι είμαι και σφάζω σαν να 'μουν ο αφέντης του τον εαυτό μου, τον σκλάβο Μια άκαμπτη, τυφλή οχιά κρύβεται μέσα μου βαθιά βυθίζομαι μες τους λυγμούς της για τους χαμένους ελιγμούς της τα μάτια της τα σιωπηλά Ένας πλανήτης σε τροχιά κρύβεται μέσα μου βαθιά δέσμιος μιας μοιραίας απορίας αν κάποτε βγει εκτός πορείας τι υπάρχει εκεί έξω μακριά; Σαν ξύλο ακατέργαστο που το πονά ο γλύπτης σαν το κορμί τ' ανέραστο ψυχή μου υποκύπτεις ανίκανο είμαι ηφαίστειο κι όλο ξερνάω πάγο σαν ξόρκι με μετέτρεψα σε κλόουν από μάγο

(drawning by BradWillner, deviantart.com ) Δεν με κρατά αλυσίδα Δεν φυσά εδώ ελευθερία Δεν γεννήθηκα για να αναπνέω μα αναπνέω για να γεννηθώ κι αν κάποτε θα 'χω μια ευκαιρία δεν θα με δεις να την κυνηγώ Θα πάρω τον χρόνο μου θα πετάξω τα σκουπίδια θα χτίσω τον κόσμο μου θα σωθώ για να χαθώ ξανά Για να κερδίσω και να χάσω τα ίδια Δεν οδηγούμε κάπου Δεν ψάχνω διεξόδους Δεν ελπίζω σε μετενσάρκωση Φάντασμα είμαι σε ενσάρκωση εγώ, εσύ, αυτά, όλα, όλα μια εικόνα της δικής μου φαντασίας Μα είμαι ζωντανός μα προσπαθώ ακόμα ένας θόρυβος σιγανός μια άγραφη μουσική στην φασαρία του μυαλού ενός συνθέτη Δεν ξέρω ποιος είμαι Δεν θέλω κάποιος να γίνω Δεν βγάζω ποτέ άκρη για κανέναν δεν νοιαζόμαστε μια ποινή είναι φίλε η ζωή και το ίδιο κελί όλοι μοιραζόμαστε

(drawning by TheOriginalAbz, deviantart.com ) Έχω εκτεθεί σε διαδρόμους κυκλικούς σε ατελείωτες παρακάμψεις Στα λεπτά που κυλούν σαν δευτερόλεπτα Στα αίτια καθώς απαρνιούνται τα συμβάντα Έχω εκτεθεί στην πρωτοτυπία πριν την μίμηση σε ένα μόνιμο, ουρλιαχτό λύκου Στα φώτα, αυτούς τους εκατομμύρια μηχανικούς ήλιους Στις συνέπειες, εκείνες που θα εφεύρουν το ταξίδι στον χρόνο Ένα ποτάμι ορμητικά λόγια κανένα δεν κατέληξε στην θάλασσα Το φράγμα της υποκρισίας τα σταμάτησε στον λαιμό Αμέτρητο ξοδεύτηκε μελάνι συνδυάστηκαν οι λέξεις σωστά μα δεν βρέθηκαν ικανοί οι αντάξιοι μεταφραστές Ασχήμια είναι τους είπα Η ακαταλαβίστικη ομορφιά

(drawning by braveyunvagabond, deviantart.com ) Στις αμαρτωλάγιες μου σκέψεις έρχεσαι να με μουσκέψεις Κι απ' των δακρύων σου την ύλη του σκοταδιού έφτιαξα πύλη κι έναν βωμό να με λατρέψεις Θόλωσαν οι διαφάνειες ταράτσες ψάχνω στα υπόγεια Ντροπαλά κάνουμε όργια τα μυαλά γλεντούν με άνοιες άρρωστες από λογική παράνοιες Εσύ μια κούκλα ξεχαρβαλωμένη που πάνω στο ράφι περιμένει ένα παιδί να την διαλέξει κι ας ποτέ να μην την παίξει Εγώ ένα ραγισμένο πιάτο στις στοίβας μ' έβαλαν τον πάτο και ποτέ μαζί δεν τρώνε τόσοι κάποιος κι εμένα να με λερώσει Μια ανεπαίσθητη διάλυση όσα πρέπει να ανεχθείς όλο θα δέχομαι την άρνηση όλο θα αρνείσαι να δεχθείς

(drawing by Kitsuneru, deviantart.com ) Με την απόγνωση του φτωχού σε αναζητώ Κι όποτε σε βρίσκω και σε κοιτάζω. Σαν χορτασμένο μωρό χαμογελώ ακόμη και την πιο σκοτεινή στιγμή κι ύστερα, αποχωρώ. Κλεψύδρα, χωρίς στην μέση κενό ανένωτος. Εσύ με περικλείεις. Εσύ με περιέχεις Κάνω την γη και κάνεις τον ουρανό με παγώνεις, με καις, με βρέχεις κι όσα βουνά θεόρατα κι αν δημιουργώ δεν σε φτάνω, ποτέ.

Πηγή:  entropiaradio του Κωνσταντίνου Σύρμου Μάιος 3.2017 Το σπίτι μου έχει έναν μακρύ τοίχο που κοιτά στα απέναντι σπίτια. Στις άκρες αυτού του τοίχου με κοιτούν δύο τετράγωνα παράθυρα, ένα σε κάθε μεριά. Το πάνω μισό τους έχει μια σιδεριά με πέντε όρθιες μαύρες μπάρες. Όποτε χώνω το κεφάλι μου από κάτω και κοιτώ τον στενό δρόμο, έρχονται στο μυαλό μου διάφορες εικόνες, όπως αυτή ενός μικροσκοπικού ανθρώπου που προσπαθεί να ξεγλιστρήσει μέσα από ένα μάτι και τα μισόκλειστα βλέφαρα αυτού του ματιού τον εμποδίζουν. Ή σαν η σιδεριά να μεταμορφώνεται σε λαιμητόμο, να πέφτει και να μου κόβει το κεφάλι. Ο κάδος ακριβώς από κάτω από το ένα παράθυρο μοιάζει να ανυπομονεί για κάτι τέτοιο. Στην μέση, ανάμεσα στα δυο παρατηρητικά μου παράθυρα υπάρχει το κρεβάτι μου, η κεφαλή του, έχει ξύσει τον σοβά του τοίχου στα σημεία όπου τοίχος και ξύλο ενώνονται. Έχω στρωμένη επάνω στο κρεβάτι μια κουβέρτα χρώματος, ελαφρώς σκούρου φούξια. Πότε – πότε μυρίζει η κλεισούρα μου επάνω της, σαν γλώσσα

Πηγή:  entropiaradio του Κωνσταντίνου Σύρμου Μάρτιος 15.2017 Ο Τσάπλιν ακίνητος στο κάδρο του, αυτό γερμένο δεξιά, τον προκαλούσε να δραπετεύσει γλιστρώντας από την κορνίζα. Το ξύλινο πόδι από το τραπεζάκι του σαλονιού χωμένο στο τζάμι της τηλεόρασης. Κάτω, σχεδόν παντού γυαλιά και γκρίζα σκόνη και καπνός στον αέρα, αν ήσουν εκεί θα πνιγόσουν από τον τόσο καπνό. Κόρνες, φωνές, σειρήνες, από τον δρόμο ακουγόντουσαν, μαζί και ένα απροσδιόριστο βουητό ή κάτι σαν λαχάνιασμα. Ο τοίχος της εξώπορτας μισογκρεμισμένος, σαν κάποιος που έφυγε τρέχοντας, παρατώντας πίσω την ζωή του. Το καλοριφέρ σαν ξεχειλωμένο ακορντεόν. Μουλιασμένο το μεγάλο χαλί στην μέση από το αίμα. Ο μπαμπάς ήταν στην δουλειά του. Το πτώμα της μαμάς ανάσκελα, να κοιτά με σχεδόν ζωντανό βλέμμα προς το λιωμένο κεφάλι του παιδιού, λιωμένο από το κομμάτι της ταράτσας και του πίσω τοίχου που τους πλάκωσε. Ο ήλιος τους ζέσταινε με την ίδια αναισθησία που είχαν και τα δύο πτώματα. Μισή ώρα πριν καθόντουσαν στον καναπέ

του Κωνσταντίνου Σύρμου Σεπτέμβρης 27.2016 Κάθομαι στο παρακμιακό, γεμάτο τσίκνα εστιατόριο που τρώω κάθε μέρα 2 χρόνια τώρα, την ίδια ώρα πάντα, δεν θα σας την πω την ώρα, ούτε θα δώσω στοιχεία για την τοποθεσία αυτού του μέρους. Ο λόγος είναι γιατί αφού τελειώσετε με το διάβασμα αυτής μου της διήγησης, θα θελήσετε να το επισκεφτείτε μα εγώ δεν έχω καμιά όρεξη για συναντήσεις με περίεργους αγνώστους που θα με πρήζουν με τις αδιάκριτές τους ερωτήσεις για τον ποιητή. Η ημέρα ήταν Τρίτη, όπως κάθε Τρίτη παράγγελνα τηγανητά αυγά, και ένα μπιφτέκι χωρίς πατάτες, μαζί με μια μπύρα. Τα μάτια των αυγών μου με κοιτούσαν έτσι όπως τεμάχιζα κι άλεθα το κρέας μες το στόμα μου, ενώ με την σκέψη μου ήδη τα μασούσα και αυτά.  Άλλο ένα βλέμμα όμως ένιωσα να με παρακολουθεί και μάλιστα με έναν ξεδιάντροπο τρόπο. Ήταν από το αντικρινό μου τραπέζι. Εκεί καθόταν ένας ασπρομάλλης κύριος, που δεν έλεγε να σταματήσει να με κοιτά μέσα από κάτι χοντρά μαύρα γυαλιά που καρφωνόντουσαν στους κρ

του Κωνσταντίνου Σύρμου Σεπτέμβρης 13.2016 Είναι τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα, μια φωνή ακούω να μιλά στα αγγλικά ακατάπαυστα από ένα live streaming που έχω για παρέα στον υπολογιστή μου να παίζει. Δεν δίνω σημασία στο τι λέει. Πότε γελά, πότε ουρλιάζει πότε σιωπά για μερικά δευτερόλεπτα. Στα δεξιά μου η τηλεόραση γράφει σε μια ένδειξη που κάθε δευτερόλεπτο αλλάζει θέση επάνω στην οθόνη πως «Δεν υπάρχει σήμα». Το μυαλό μου το βασανίζουν και τα λόγια του Πεσσόα* από το βιβλίο που διάβαζα νωρίτερα, λόγια συχνά ακαταλαβίστικα που με μπερδεύουν και με έλκουν, ξέρω πως πολλές φορές λέει κάτι καταπληκτικό, δεν το κατανοώ το τι λέει, ή το καταλαβαίνω εν μέρει, μα αυτήν την εντύπωση μου δημιουργεί, πως τώρα κάτι πολύ σπουδαίο είπε κι έτσι ταυτίζομαι με το ακατανόητο του λογισμού του. Είμαι μοναχικός, σκέφτομαι τώρα. Σήμερα όμως γιατί έδωσα το τηλέφωνο μου σε κάποια άγνωστη; Και γιατί περίμενα να με πάρει ως τώρα με τόση ανυπομονησία; Αν έπαιρνε θα το έκλεινα, δεν θα της μιλούσ