Κωνσταντίνος Σύρμος

(drawing by pbxn109, deviantart.com ) Μην μου σπαταλάς τον χρόνο δεν σου δίνω, θέλω μόνο το πετσί σου όταν κρυώνω την ηδονή να σε μειώνω την ψυχή σου βεβηλώνω σ' έναν γυαλισμένο θρόνο Μην παρακαλάς γι' αλήθεια αυτή ζει σε άδεια σπίτια δύο μάτια έχεις τρύπια μ' εθισμό στα παραμύθια τώρα που κοντά σου ήρθα λέγε μου τ' από συνήθεια Μην ξεγελάς τον εαυτό σου την ηθική σου ξεφορτώσου στον σταυρό μου εσύ καρφώσου είμαι ο παράδεισός σου ο παρακμιακός Θεός σου με την πίστη μαστουρώσου Άλλο λυτρωμό δεν έχω θέλω κάποιον να ελέγχω μέσα μου δεν περιέχω τίποτα που να αντέχω κι όλο μακριά μου τρέχω από εμένα για ν' απέχω

(drawing by PixieCold, deviantart.com ) Ο ήλιος, ο ανεμιστήρας η πείνα το τραπέζι, το πιάτο κάτω η πάλη, ο πόνος, το σημάδι της ζώνης Το "μη!" Το "σε παρακαλώ!" Το "δεν θέλω!" Το "θα το πω στην μαμά!" το κλάμα, το ματωμένο εσώρουχο Η πρώτη φορά το "Εσύ φταις!" το "Μην μιλήσεις!" Το βράδυ το φρενάρισμα το ξεκλείδωμα της εξώπορτας το φιλί στο μάγουλο το φιλί στα χείλη το δείπνο στο τραπέζι το "πως περάσατε τα δυο σας;" Η κάθε επόμενη ίδια μέρα και One fucking happy family

Νίκος Βέλμος – Βογιατζάκης (1890-1930) (επιμέλεια: Βαγγέλης Ψαραδάκης) "Πηγή:  http://www.poiein.gr" Ξένες σκέψεις, ξένες λέξεις, ξένα έργα, ξένα φερσίματα, να με τι παλεύει η ζωή του Έλληνα λογίου και καλλιτέχνη. Καλύτερα, πολύ καλύτερα, ν’ ανήκει κανείς στον κύκλο των αποπατοκαθαριστών, παρά στον καλλιτεχνικό και λογογραφικό κύκλο των Ελλήνων. Εκείνα που λέει κι εκείνα που κάνει δεν λέγονται. Ό,τι κακό κι αν πει κανείς γι’ αυτόν, είναι λίγο. Όσο σκληρά κι αν του φερθεί, έχει δίκιο. Κύκλος που ζει για την εντύπωση, με ιδανικό του το χρήμα, που περιφρονεί τον αφανή και θαυμάζει τον τραπεζίτη, κύκλος που ’χει πάντοτε για γνώμη του τη γνώμη του άλλου, που μεταμελείται μέχρι θανάτου για τα έργα του, κύκλος που όλα τα πουλεί, όλα τα συμβιβάζει, μα και όλα τα εκμεταλλεύεται για τον εαυτό του. Καλύτερα, πολύ καλύτερα, να διαφωνήσει κανείς μ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, παρά μ’ έναν Έλληνα καλλιτέχνη. Δυσφημεί με τέτοιο τρόπο, πιστεύεται τόσο εύκολα όταν βρίζει. Ναι, να

(drawing by beyzayildirim77, deviantart.com ) Πριν νυχτώσει πολύ πριν τα παιδιά μας, μας μοιάσουν πριν ξανά παρελάσουν σαν να ήταν στρατοί Πριν τους κόψουν την γλώσσα πριν η ιστορία τους διδαχθεί πριν να γίνουνε τόξα δίχως βέλη κι ορμή Πριν τους μάθουν να σκύβουν πριν όπως σου κλέψαν τους κλέψουν την σκέψη και την ελέγξουν σαν ρομπότ πριν να γίνουν Αντιστάσου, μυαλό δεν είναι η κοιλιά σου Αντιστάσου, αγκαλιά δεν είναι η δουλειά σου Αντιστάσου, αγάπη δεν είναι τα λεφτά σου Αντιστάσου, η ζωή τους δεν είναι η δικιά σου Αντιστάσου, για έναν κόσμο καλύτερο, για τα παιδιά σου Αντιστάσου

(drawing by agnes-cecile, deviantart.com ) το ξυπνητήρι, στο κρεβάτι καθισμένος το ταξί που δεν έχω καλέσει στην ώρα κοινής ησυχίας κάποιος να ουρλιάξει το τηλεφώνημα κρατώντας το κομμένο καλώδιο να με πιάσει το νόημα που δεν πιάνω να νυχτώσει να σβήσω όλα τα φώτα το επώνυμό μου να φωνάξουν για εκτέλεση κοιτάζοντας τις πατημασιές στο ταβάνι τον ύπνο, το ηρεμιστικό να δράσει Περιμένω... Περιμένω... Σε περιμένω.

(drawning by TALONABRAXAS, deviantart.com ) Ευχαριστημένοι με τίποτα Χαρούμενοι για το τίποτα Ερωτευμένοι με το τίποτα Φτιαγμένοι από το τίποτα Υπάκουοι στο τίποτα Αφέντες του τίποτα Ζωές που δεν αξίζουν τίποτα Ζωές που αξίζουν ένα τίποτα Λόγια που υπόσχονται το τίποτα Λόγια που δεν υπόσχονται τίποτα Εγώ, που είμαι ένα τίποτα Εσύ, που δεν είσαι τίποτα Θα σε κούρασε το τόσο τίποτα μα εμένα αυτό δεν μου λέει τίποτα

(drawing by nutti, deviantart.com ) Να ανατινάζεται η σιωπή μας μόνο με το βλέμμα, σε ανάσες σου ο αέρας να εξαργυρώνεται Η καταιγίδα να εξημερώνεται από μικρές λακκούβες, σου ξεσκίζει τις φτερούγες με το μαχαίρι της η αγάπη μου Κι εσύ πως κλαις προσποιείσαι. Μέχρι να μην ξέρω ποια είσαι θα σε αλλάξω, για να παγιδευτώ ξανά από τον καινούριο σου εαυτό Δημιουργός είναι αυτός που καταστρέφει Ελεύθερος αυτός που παραδίδεται Όλα θα τα μάθω ως να μην τα ξέρω όλα θα τα βρω για να τα χάσω σαν εσένα, για 'σένα, από σένα Τα μάτια μου γέφυρες που κουράστηκαν να ενώνουν Ήρθες μα δεν σε έφερες και θέλοντας σε σ' απαρνιόμουν

Mές απ' τ' ασφαλή μας σπίτια ένα παράξενο περνάει τρένο κάνει στάση στο σαλόνι κι όταν πάνω ανεβαίνω στο πολύχρωμο βαγόνι ένας άλλος κατεβαίνει και την θέση μου την παίρνει Zει εκείνος την ζωή μου ξεματώνει την πληγή μου μένω από 'μένα έξω μέχρι πίσω να επιστρέψω Από τούνελ σαν περνάμε και τα πάντα σκοτεινιάζουν στα τζάμια του τα είδωλα μας μες τον τρόμο τα κοιτάμε με τεράτων τώρα μοιάζουν τα όμορφα τα πρόσωπα μας Απ' τον πανικό του φόβου μέχρι φως ξανά να δούμε μερικοί αυτοκτονούμε άλλοι αφηνόμαστε στην τρέλα σκισμένη το μυαλό ομπρέλα από κάτω πώς να μπούμε; Σαν το τρένο πίσω φτάσει κάτι έχουμε όλοι χάσει πιο μικρή είν' η ψυχή μας σε κάθε αποβίβαση μας

Υπάρχει μια χώρα στυφή και μαγική μια χώρα φυλακή Με καλούν οι σειρήνες της με ρουφάνε σαν βάλτοι είναι σ' εκείνη την λεπτή γραμμή σε όνειρο ανάμεσα και εφιάλτη Υπάρχει μια χώρα λευκή και λογική μια χώρα εχθρική Μια ουδέτερη στροφή παίρνεις κι ο δρόμος σε βγάζει είναι σε 'κείνο το μικρό στενό του ψέματος που αλήθεια μοιάζει Η τηλεόραση δίχως φωνή ούτε μέσα μου κανείς δικάζει οι σιωπές όλες σ' απαρτία η θυσία μου χωρίς λατρεία, θυμήθηκα τις συσπάσεις μετά ήρθαν οι συστάσεις τσιγάρα ξεμείνανε τρία σφίξε με είπες ως να με σπάσεις σπασμένη θα μείνεις στην χώρα της μνήμης

Γυάλινοι δρόμοι δυο μάτια διάφανα Οργισμένο τα χτυπά κριάρι ένα ζώο που δεν έχει τι να φάει κάποιος που δεν έχει που να πάει που ό,τι σου μοιάζει το χτυπάει και την ευθεία των βράχων και το απαλό των κάκτων και την υγειά όσων πάσχουν Όλα θα τα έκανε να υπάρχουν Σε ταίριασμα η ανομοιότητα Σε ένωση το ρήγμα Σε ξέσπασμα η ησυχία Σε ολότητα το δείγμα Μια κόλαση η ευτυχία Όλα ανάποδα, ή πανομοιότυπα Σταυρωμένη στέκεις σαν σωτήρας, στο καρφί σου τρίφτηκα, ξηλώθηκε η ύπαρξή μου και ξεφλουδίζεται Το φεγγάρι είναι αβέβαιο, ο χρόνος έπαυσε αποκοιμήθηκε στο τραπέζι Η μέρα καθυστέρησε, το υπνωτικό στο ποτήρι, το άρρωστο βήξιμο πριν την κατάρρευσή του Πέτρες αιχμηρές, η ανάσα ψελλίζει και γυμνά τα θέλω, ο ουρανός τα ψιχαλίζει, το παντζούρι χτυπά ο αέρας σαν δουλικό του, δεν με αφήνει να κοιμηθώ κι η όρεξη του ακόμη ατάιστη Βελούδινος και μανιακός ο κόσμος της αγκαλιάς μας Εμμονικός και ανέφικτος

Στο λέω είδα τις σημαίες να γδύνονται και άκουσα μια ιδέα να ταυτοποιείται την αγάπη να πλήττει τον φόβο να πείθει Στο λέω άκουσα έναν δρόμο να φεύγει και είδα έναν ουρανό να πνίγεται την αμφισβήτηση να απολογείται μια σφαγή να αιτιολογείται Ατάιστα είναι τα σκυλιά μα οι άνθρωποι γαβγίζετε ο έρωτας ηθικοποιείται το λεξικό περιορίζεται γεμίζει με  απραξία η κοιλιά κι ο νους πηθικοποιείται.

Εγώ οι σκηνές που ξηλώνονται το μωρό που ξεβράζεται το δέρμα που ψήνεται ο παγωμένος άστεγος Μια μόνο εποχή υπάρχει, Εσύ. Εσύ λιάζεις, εσύ βρέχεις, φυσάς και ανθείς και αλλάζεις και μπορείς και δεν φωνάζεις και ξέροντας γιατί, απορείς και φτύνεις, διαμαρτύρεσαι, σιωπάς και αγωνιζόμενος παραιτείσαι Τελικά καμιά, καμιά εποχή δεν είσαι

Το πάτωμα έχει ραγίσει λουριά ξεπετάγονται και χέρια που κρατάνε μάτια ανοίγουν την παλάμη με κοιτάνε Ομόρφυνες, σου είπα από το τηλέφωνο και το καλώδιο έγινε φίδι που μου δάγκωσε τον λαιμό η αναγκαιότητά σου με γαμάει Έλα σε εμένα. Βγήκα έξω να μου κοπεί η ανάσα ναι, δεν στο είπα το σπίτι είναι αντιασφυξιογόνος μάσκα περπατάω σπαρταρώντας δεν θα σε συναντήσω Ε; Ένας άντρας κολυμπούσε στο οδόστρωμα από την μέση και κάτω ήταν χωμένος στην άσφαλτο ''Ποια γυρεύω'' με ρώτησε, ''δεν ξέρω'', του είπα και κρύφτηκα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο πήρα την μορφή των κουμπιών και περιμένω να με σχηματίσεις Έλα σε εμένα.

Είναι ψέμα και μαζί αλήθεια η ζωή από μόνη της μία μορφή αυτοκτονίας Η ηλικία δεν ξέρει να βαδίζει προς τα πίσω παρά μόνο γυρίζει το κεφάλι λοξά, κοιτά την πορεία που έχει διανύσει τα μαλλιά της ανεμίζουν την μια στιγμή ανέκφραστή κι ύστερα δαιμονική τα μάτια της υστερικά κλαίνε Και σαν τρένο που ηθελημένα εκτροχιάζεται συνεχίζει τον δρόμο της

Κάθε σήμερα και κάθε απόψε ψάχνω τρόπο να σε κάνω να το βουλώσεις να μην με εκθέτεις Γράφεις, γράφεις, γράφεις... Θέλω να σου σπάσω τα δάχτυλα Θέλω να σου καταργήσω την γλώσσα Να σου μαστιγώσω την σκέψη Μεταμορφώνεσαι σε κάτι που φοβάμαι η αρρώστια, είναι υγεία μου λες το παιδί θα σαπίσει μέσα στο λιοντάρι Αν τα νύχια δεν βγουν, αν κυνόδοντες δεν πέσουν και κοπτήρες Θα στραφείς εναντίον σου τα θηράματα όλα όταν σκοτώσεις Γράφεις με μίσος από αγάπη σκέφτεσαι με αγάπη από μίσος Μόνο με εσένα αισθάνομαι ίσος Γι' αυτό θέλω να καταστραφείς Γιατί αν νικήσεις φοβάμαι πως στην ελπίδα θα πιστέψω ίσως.

Τα πεζοδρόμια είναι φίδια που κυκλώνουν τα σπίτια Εγώ σε μια τρύπα στην μεγάλη πόλη ή εγώ μια τρύπα αυτής της πόλης Χιλιάδες κόσμοι πάνω σε ρόδες Μην κατεβάζεις το τζάμι λόγια που πάνε χαράμι πολλά έχουμε να πούμε ακόμη Σου ζητάω ένα συγγνώμη για όσα δεν πρόκειται να κάνω Ζήτησε μου κι εσύ για όσα δεν θα μου ζητήσεις Η βροχή πέφτει γεμάτη απαιτήσεις τα λουλούδια βρωμάνε τα χρώματα δραπετεύουν τα τζάμια πάλλονται σαν απλωμένα ρούχα η μουσική αυτοπεριορίζεται ένα μωρό ξυρίζεται στον καθρέπτη της ζωής του Θέλω να πέσω στο πηγάδι της φωνής σου και να ανασηκώνομαι με κάθε λέξη Ποιος δαίμονας σε έχει από εμένα κλέψει Ποιος μάντης το είχε προβλέψει Ποιο μάνταλο το χέρι μου δεν έχει στρέψει Πέθανε η σκέψη, από την πολλή σκέψη Και ξέμεινε η πράξη, μόνη να πράξει

Σώσε με χρησιμοποίησέ με, φύγε και τριγύρισέ με υπέφερε, ευχαρίστησέ με Φόρα με αντικατέστησέ με κρύψου, επανέφερέ με φώτισε και επισκίασέ με Λιώσε με παραμόρφωσέ με πέτα, ενταφίασέ με γέμισε και αφαίρεσέ με Κράτα με μετουσίωσέ με σκόρπα και επανένωσέ με κάλυψε, απογύμνωσέ με Σώσε με, Λιώσε με Φόρα με, Κράτα με Σαν ποτέ αγάπα με Σαν ποτέ να μην τελειώσαμε

Λάτρεις εμείς της πρωτιάς των δαφνών και του βραβείου στόχοι και πόθοι ολόκληρου του βίου Κυνηγοί του υψηλότερου βάθρου του επαίνου συγγενών, φίλων αγνώστων μέχρι ως και του Δημάρχου. Πως ο καθένας θα επιθυμούσε να φτάσει τελευταίος να μπορούσε παραχωρώντας πρόθυμα και την σειρά του στης ζωής την διαδρομή, ως το νήμα του θανάτου

Μια μετάφραση/ερμηνεία για να δώσω το νόημα στην ελληνική γλώσσα στο εμβληματικό τραγούδι του John Lennon, που θα έπρεπε κατά την γνώμη μου να ακούμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ από παιδιά μήπως και καλυτερεύσει ο κόσμος μας. Έχουμε μάθει πως η γη που πατάμε μας ανήκει επειδή την πατάμε, γι' αυτό για ό,τι θέλουμε να αποκτήσουμε πατάμε τους άλλους για να το κερδίσουμε. (κάτω από το clip βρίσκονται τα λόγια) Φαντάσου πως δεν υπάρχει παράδεισος Είναι εύκολο αν το προσπαθήσεις Καμιά κόλαση κάτω από τα πόδια μας Από πάνω μας μόνο ουρανός Φαντάσου όλους τους ανθρώπους Να ζουν για το σήμερα Φαντάσου να μην υπάρχουν χώρες Δεν είναι δύσκολο να το κάνεις Τίποτα που να αξίζει να σκοτώσεις ή να πεθάνεις γι' αυτό Ούτε θρησκείες να υπάρχουν Να ζεις την ζωή σου εν ειρήνη, Εσύ... Μπορεί να με πεις ονειροπόλο μα δεν είμαι ο μόνος Ελπίζω μια μέρα να γίνεις κι εσύ κι όλος ο κόσμος να γίνει ένα Φαντάσου να μην έχουμε ιδιοκτησίες Αναρωτιέμαι εάν μπορείς Κανείς να μην πε