Κωνσταντίνος Σύρμος

Ο Δαυίδ Ναχμίας είναι μία ιδιαίτερη μορφή στην ελληνική μουσική. Υπηρετεί και ζωντανεύει ξανά και ξανά, μέσα από τις μουσικές του παραστάσεις, τα τραγούδια μιας άλλης εποχής. Αξεπέραστοι καλλιτέχνες όπως ο Αττίκ, δηλώνουν παρών και μας ταξιδεύουν μελαγχολικά, ερωτικά και στοχαστικά, μέσα από το πιάνο και τις ενορχηστρώσεις του Δαυίδ Ναχμία. Στην συνέντευξη που μου παραχώρησε, μιλήσαμε για τις καλλιτεχνικές ποιότητες της εποχής του μεσοπολέμου, την ανιδιοτέλεια των τότε δημιουργών και τις αντιθέσεις με την μουσική του σήμερα. Ήταν τιμή μου η συζήτηση με έναν άνθρωπο υψηλής αισθητικής, που παράλληλα δεν φιλτράρει τα λόγια του. Στα τραγούδια εποχής που ονομάζουμε «ελαφρό» τραγούδι, βρίσκει ο ακροατής βαθιά φιλοσοφημένους στίχους, που ασχολούνται με θέματα όπως ο θάνατος, ο έρωτας και ο χρόνος. Πως «μιλούν» οι στίχοι αυτοί σε εσάς; Θα ξεκινήσω με μία φράση του Καβάφη: «Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν». Ξέρετε, από τότε που η γραμματική θυμάται τον εαυτό της, τα επίθετα επιθέτονται

Η Μαριάννα Κουμαριανού δεν είναι μια συμβατική ποιήτρια. Η αυθόρμητη συμβολικότητα των λέξεών της και η ποικιλία ερμηνειών που γεννιούνται στην ανάγνωση των ποιημάτων της, την κατατάσσουν ως μία ιδιόμορφη – με την συναρπαστική έννοια του επιθέτου – περίπτωση στην ελληνική ποίηση. Γεννήθηκε στο Κάρντιφ της Ουαλίας και έχει σπουδάσει παιδαγωγικά, μουσική και εργάζεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ο «Τόπος στη γαλήνη» εκδ. θράκα, είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και ακολουθεί μετά από τα 4 παιδικά βιβλία που έχει συγγράψει. Με το πρώτο της βιβλίο «Η συντροφιά του λόφου» (εκδ. Παρρησία, 2013) έχει βραβευτεί ως πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (Ibby). Πρόσφατα εκδόθηκε ακόμη ένα βιβλίο της με τίτλο «Η θέση της καρδιάς», εκδ. Πατάκης. Η οπτική μου για την ποιητική συλλογή «Τόπος στη γαλήνη»: Κατά τους Σαμάνους, κάθε άνθρωπος έχει ένα πνεύμα-προστάτη και οδηγητή, το οποίο παρουσιάζεται με την μορφή κάποιου ζώου. Το κοτσύφι σημαίνει γι’ αυτο

«…Της ζωής απόκληροι κι’ απελπισμένοι, με μια αγωνία προσμένουν θλιβερή το θάνατο, στον πόνο τους δοσμένοι. Το βλέμμα τους νοσταλγικό ιστορεί πως κάποτες υπήρξανε καιροί που γι’ αυτούς η χαρά δεν ήταν ξένη. Όμως μια μοίρα πρόσταξε σκληρή στους ζωντανούς να ζούνε πεθαμένοι…»             – Η μπαλάντα των φθισικών (που ζούνε στα Σανατόρια) –         Η ποιήτρια Ανθούλα Σταθοπούλου – Βαφοπούλου, μιλούσε γράφοντας για τον έρωτα και τον θάνατο, όχι με τρόπο φιλοσοφικό ή φιλοσοφημένο, μα με μία ωμή ρομαντικότητα σαν να συνομιλεί με έναν μοιραίο εραστή, που όσο κι αν του αντισταθεί, όσο κι αν τον πολεμήσει, στο τέλος θα ενδώσει στην κατασπάραξή της από εκείνον. Μόλις στα 27 της χρόνια, το 1935, πέθανε από φθίση (φυματίωση). Διαβάζοντάς την, απορροφήθηκα απ’ την σκοτεινή μελαγχολία και την βαθύτερη θλίψη σε πολλά από τα  γραπτά της, τα οποία και γράφτηκαν με την σκιά του επικείμενου τέλους να την τυλίγει. Πρόλαβε να κυκλοφορήσει το 1932 την πρώτη και τελευ

Οι Αλχημιστές, είναι το μουσικό συγκρότημα που εδώ και χρόνια ανακατεύει μελωδίες, σμίγει διαφορετικά μουσικά είδη και όργανα, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο το δικό του ξεχωριστό ηχόχρωμα, που δεν εντάσσεται σε φόρμες. Έχουν στο ενεργητικό τους σημαντικές συνεργασίες, όπως αυτές με τους Σταμάτη Μεσημέρη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Βασίλη Καρρά κ.α. Στη συνέντευξη που είχα την χαρά να μου παραχωρήσουν, μιλήσαμε για τα νέα τους τραγούδια, τις εμπειρίες τους στον χώρο της μουσικής, τις συνεργασίες τους με γνωστά ονόματα της μουσικής, τη φιλοσοφία ζωής που τους ενώνει, αλλά και για τα επόμενα μουσικά τους βήματα. Το χαρακτηριστικό γνώρισμά σας ως μπάντα, είναι το μείγμα των διαφορετικών μουσικών ειδών και το ποικίλο ρεπερτοριακό ύφος. Πως οι Αλχημιστές αντιλαμβάνονται τη μουσική; Η μουσική για μας είναι ένας βασικός τρόπος έκφρασης, ένα μέσο για να ονειρευόμαστε και να κρατάμε ζωντανά τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις μας. Είναι «τόπος» που δεν χωράνε ταμπέλες, και γι’ αυτόν τον λ

Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος, είναι ένας νέος τραγουδιστής με ήδη σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό του, όπως εκείνη με τον Νότη Μαυρουδή. Στο ρεπερτόριό του κυριαρχεί πλέον το ποιοτικό, λαϊκό τραγούδι. Το χαρακτηριστικό της ποιότητας δεν αφορά μόνο τα κομμάτια που ερμηνεύει, αλλά και τον χαρακτήρα του. Το συναίσθημα και η λυρικότητα της φωνής του, τον κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα στο πανομοιότυπο ηχητικό κράμα των νέων ερμηνευτών. Μιλήσαμε για την προσωπική του πορεία, τις απόψεις του επάνω στον χώρο της μουσικής και τους κοινωνικούς του προβληματισμούς, εκπλήσσοντάς με ευχάριστα, με το θάρρος και την δυναμικότητα των λόγων του. Πως αισθάνεσαι για το νέο σου μουσικό-καλλιτεχνικό βήμα με τίτλο: «Τα αντίθετα μαζί» σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη και μουσική του Χρίστου Θεοδώρου και τι προσδοκάς από αυτό; Πάντα προσδοκώ να δίνω στον κόσμο όμορφα τραγούδια, που να μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά του. Αυτό όμως συμβαίνει, μόνο όταν πρώτα αγγίξουν τη δική μου καρδιά και όταν ανταποκρίνοντ

Ο Γιώργος Σπάνιας αν και νέος στην ηλικία, είναι ένας έμπειρος ηθοποιός. Έχει ήδη πρωταγωνιστήσει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και ταινίες του κινηματογράφου, ενώ παράλληλα διδάσκει στο δικό του εργαστήρι υποκριτικής. Ο ίδιος αποποιείται τον τίτλο του «δασκάλου» και προτιμά εκείνον του «εισηγητή». Είναι απόφοιτος  της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και της Σχολής Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου. Αφοπλιστικός, με πηγαίο χιούμορ και σαρκασμό, απαντά στη συζήτησή μας για την ηθοποιία, την κοινωνία αλλά και την προ των πυλών παράσταση «Ελιγμοί» στην οποία και θα πρωταγωνιστεί. Οι παραστάσεις αρχίζουν την Δευτέρα 5 Νοεμβρίου στη «Θεατρική Σκηνή Αθηναΐς». Από την στιγμή που ο ηθοποιός αναλαμβάνει έναν ρόλο, τι είναι εκείνο που καλείται να πράξει; Ο ηθοποιός καλείται να ερμηνεύσει, να εξηγήσει τη διαδρομή ενός χαρακτήρα που έχει κατασκευάσει ο συγγραφέας. Μέσα από την αισθητική, την τεχνική και το καλλιεργημένο του ένστικτο. Έχεις πρωταγωνιστήσει σε αρκετές τ

Αναφέρει ο Σεφέρης για τον Δημήτρη Αντωνίου: «Τους στίχους του τους σημείωνε πάνω στο κουτί των σιγαρέτων του. Τους ξαναδούλευε άπειρες φορές μες στο μυαλό του. Κι έπειτα, πολύ αργότερα, όταν έφτανε στο λιμάνι, τους αντέγραφε. Θυμάμαι την πρώτη φόρα που μου έδειξε την καμπίνα του. Σε μια γωνία ήταν στοιβαγμένα άπειρα αδειανά κουτιά σιγαρέτων, ήταν τα χειρόγραφά του, που τα ονόμαζε «οι μποτίλιες μου στο πέλαγος». Κυκλωμένος από την απεραντοσύνη της θάλασσας, ο καπετάνιος-ποιητής Δημήτρης Αντωνίου, δημιουργούσε τα εξομολογητικά ποιήματά του. Tα λόγια γίνονταν η στεριά και όλα τα χρώματα, εκείνα που επισκίαζε το υγρό γαλάζιο όσο βρισκόταν εν πλω. Ίσως γι’ αυτό κάθε που έδενε σε λιμάνι ήταν λιγομίλητος και σιωπηλά στοχαστικός, σαν οι άνθρωποι, τα σπίτια κι ό,τι άλλο συναντούσε, να φάνταζαν ως κάτι άγνωστο και ξένο. Μιαν άλλου είδους θάλασσα, επικίνδυνη και πονηρή έτοιμη να τον κατασπαράξει έτσι όπως ήταν γυμνός, δίχως καράβι κάτω από τα πόδια του. Ταξίδευε για σαράντα χρόνια κι η τόση