Κωνσταντίνος Σύρμος

Χιλιάδες κινήσεις λέξεις, εικόνες, μυήσεις   γονιών μιμήσεις κάτι να καπνίσεις κάτι να ζήσεις αν τα πάντα άντεχες κρίσεις αναπάντεχες χάπια ν' αρχίσεις εκεί που τρως μην φτύσεις όσους σε φτύνουν μην ταΐσεις το μυαλό μη χάσεις ακίνητες εκφράσεις ανάρμοστες πράξεις σκοτάδια ή λάμψεις ενδιάμεσα υπάρχεις Το δέρμα κρυώνει το χάδι πριόνι από βασίλισσα πιόνι από πρίγκιπας βατράχι προδομένη η μάχη αν κάτι υπάρχει δεν βρέθηκε ακόμη Συνεχής απαιτήσεις πιέσεις, κανόνες, αθροίσεις μισθών συγκρίσεις κοίτα να κερδίσεις πρώτος να πηδήξεις από ταράτσα ή ένα σώμα οργασμό να βρεις ή χώμα μην αγαπάς ό, τι γαμήσεις μην το γαμάς ό,τι αγαπήσεις πιες να γεμίσεις ξέρνα ν' αδειάσεις περνάνε οι φάσεις αθέατες συσπάσεις κράτα μην σπάσεις σκάσε κι ας σκάσεις

Συμβαίνει τότε που δεν σε βλέπει κανείς όλα αυτά που σε κανέναν δεν ομολογείς φυσούν ζωή σε αυτόν που θα 'θελες να είσαι κι ένας κλώνος σου ολόιδιος κι ανόμοιος δημιουργείται διάφανος μα έχει οντότητα, κρατά ένα όπλο που το λέει πραγματικότητα Ξεκινά να φωνάζει σε δείχνει σε φτύνει για όσα δεν είπες δεν έκανες δεν απαίτησες όσα κατάπιες όσα γκρέμισες όσα δεν έχτισες σε όσους έσκυψες ανέχθηκες έγλειψες Εσύ τον ρωτάς με θυμό με ποιο δικαίωμα σε κρίνει σαν ένοχος στην αρχή ρίχνεις σ' αυτόν την ευθύνη Μετά του μιλάς με την προσποιητή σου αθωότητα που τόσες φορές στο παρελθόν σε ξελάσπωσε Του δίνεις ρούχα και λεφτά, του λες "Αφέσου, αφού το βολέψου είν' ευκολότερο απ' το σκέψου. Πες ψέματα το χέρι σου παντού άπλωσε. Πίστευε και μη ερεύνα του μυαλού σου πες του" Και ο κλώνος λυπημένος ξαφνικά αποσυντίθεται και με το σώμα το παλιό ξανά αναμιγνύεται Η ζωή, πως του ξεγλιστρά νιώθει αφοπλίζεται η συνείδηση σβήνει η σκ

Στο κομοδίνο μου υπάρχει ένα βάζο έχει μέσα νερό από πάνω ως κάτω μα μέσα λουλούδια ποτέ δεν του βάζω κι αναρωτιέμαι, άδειο είναι ή γεμάτο; Έγραψα ασυναίσθητα σε σειρές το κεφαλαίο ήτα ενωμένα γράμματα, όρθιες σχημάτισαν σκάλες λες να έχει κάποιον σκοπό η κάθε μου ήττα μια έξοδος κρυμμένη πίσω απ’ τις αιθάλες; Ύστερα σκέφτομαι πως είμαι ένας διακόπτης μιας λάμπας καμένης που καταλάθος πατήθηκε Ένας κλόουν που την στολή του δεν ντύθηκε και όλοι του λεν είσαι του γέλιου προδότης Απελπισμένος δίνω μια και σπάει το βάζο σβήνω τα γράμματα και την σελίδα σκίζω δεν ανοίγω το φως, καλύτερα έτσι κοιτάζω ντύνομαι βιαστικά, στο τσίρκο πάλι γυρίζω