Κωνσταντίνος Σύρμος

Σε βλέπω που με ένταση το στόμα ανοιγοκλείνεις και τα χέρια σου κινείς σαν μαέστρος θυμωμένος μα δεν ακούω τι λες, δεν ξέρω αν με βρίζεις σε μια εικόνα της μνήμης υπάρχεις κλεισμένος Σαν ταύρος τυφλός που δεν ξέχασε το κόκκινο ορμούσες σε όλα αψηφώντας τον κίνδυνο δεν ξέρω αν ήταν φτιαχτό ή κάτι ανθρώπινο ή ήσουν κάτι εύθραυστο μαζί και χαλύβδινο Κάτι παράξενες βροχές στα μάτια σου ξεσπούσαν τις σκούπιζε το χέρι σου, δερμάτινο σφουγγάρι ο άγγελος κι ο δαίμονας συγχρόνως σου μιλούσαν το μυαλό σου ήθελε από τους δυο  ένας   να πάρει Σαν θεατρίνος χαιρετώ, που τέλειωσε τον ρόλο σαν θεατής χειροκροτώ την όμορφη ερμηνεία Και στον καθρέφτη μου μπροστά χαμογελώ με δόλο αφού στην αντανάκλαση αξίζει όλη η μνεία

Υπογραμμίζω μόνο πια τα ναι, τα μην, τα δεν την θλίψη μου βάζω σκοπιά να με φυλά απ' το μηδέν Ονειρεύομαι, φοβάμαι, το θαμπό στο διαυγές χαίρομαι όπως λυπάμαι αφήνομαι στις αρπαγές Λύσε την και άφησέ την την σιωπή σου να μιλήσει αφού στα τόσα λόγιά σου δεν βρέθηκε η λύση Σκίσε την και κόλλησέ την την ψυχή που 'χει ραγίσει κι εκεί πάνω στην ένωση την έρημο κάνε την βρύση

Δρομάκι φωτισμένο μονάχος περιμένω Διαφανή ομίχλη κάπου να πάω δείχνει Πυξίδα χωρίς δείχτες ονείρων άδειες νύχτες Δώρο μου σκονισμένο μένεις μισανοιγμένο Τσιγάρο αναμμένο καίγεσαι ξεχασμένο Ζωής μου χρόνε κλέφτη άβροχη μπόρα πέφτει Αλάτι στην πληγή μου ξεράθηκε η γη μου Στιγμή πικρή κι αγνή μου Ήσουν ποτέ δική μου;

Εγώ ο κάποιος φρέσκος και σάπιος διώχνω όσο διώχνομαι σπρώχνω και σπρώχνομαι κορμιά σαν ντόμινο άγγιγμα επώδυνο Σαν πύργος τράπουλας οι άνθρωποι στέκουμε Κυρτός επάνω σου όπως εσύ στον άλλο γλιστράς και πέφτουμε μα φρένο δεν θα βάλω Εγώ ο κάποιος πλήρης και άδειος γάζες στο τραύμα μου όλοι στο διάβα μου ποιος θα μας σώσει ασταμάτητη πτώση

Έτσι απλά μία μέρα η αδειοσύνη μου, το βουητό της, θα πάψει Θα πάω έναν περίπατο στην πόλη θα μου τραβήξουν το βλέμμα τα μάτια της ή τα μαλλιά της Κι όλη αυτή η μοναξιά όλη αυτή η λύπη που την άγγιζα σαν να 'ταν σώμα Θα φύγει και δεν θα ξανάρθει ίσως στην αρχή μου λείψει σαν το αίμα στα χέρια του φονιά Μα θα ξεφύγω έτσι δεν είναι; Δεν θέλω να σκοτώσω ξανά

Κάποιος με κοιτάει ξαπλωμένο το κεφάλι σαν ανοιγμένο μπουκάλι γερμένο στο πλάι Τρέχει, κυλά η ουσία του κινήτρου απουσία μια αποτυχημένη θυσία Χύνονται οι νευρώνες σκέψεις μοβ ανεμώνες αυτοφυείς και μόνες Κάποιος με κοιτάει σαν χώμα είναι γήινος ένας λυγμός πειθήνιος το μάγουλο μ' ακουμπάει Κωφάλαλη επιθυμία δάχτυλα κινείς με βία σχηματίζεις την τρικυμία Το σώμα λουσμένο το μυαλό ξεθυμαίνω κι όλο βρώμικος μένω Κάποιος με κοιτάει το φως μου λέει σβήσε τον ρωτάω ποιος είσαι; εσύ ποιος είσαι; απαντάει

Δαίμονας κρυφός κρυβόταν απ' το φως και σε στιγμές αδύναμες που για αγάπη πείναγες Ερχόταν δοτικός τα χάδια του σαν χίμαιρες για δώρα τα ερμήνευες αποδοχής εθισμός Αδιέξοδο εσωτερικό βαρύ σαν πέτρα αερικό χτυπά το πήλινο μυαλό σου και στον λαβύρινθο εντός σου λάθος δρόμο παίρνεις για σωστό Δαίμονας κρυφός ένας άλλος σου εαυτός μια κόλαση που φύλαγες γι' αυτήν ποτέ δεν μίλαγες μα βάθαινε διαρκώς τα νύχια σου με τρύπησαν τα δάχτυλα όπως γλίστρησαν αόρατος ο γκρεμός

Όλοι μου φαίνεστε αόρατοι με εμποδίζετε με την αφάνειά σας θέλω να προχωρήσω κι όλο τρακάρω στον όγκο σας Δεν βλέπω που είστε πείτε κάτι, έστω βήξτε Να ξέρω πως αληθινά υπήρξε ένας λόγος που δεν ξέφυγα Γιατί τα φώτα φτιάχτηκαν να σβήνουν; πού κοιτάς αν όχι μέσα μου; Εσύ τους διαπέρασες δραπέτευσες, ξεπέρασες Γιατί όταν φιλούν τα μάτια κλείνουν; Μου μιλάς, μα όχι μαζί μου Δεν τους έμοιαζες Εσύ μου ταίριαζες Αν κάποιος σε σκουντήσει στον ώμο μην του πεις "δεν σε θυμάμαι" ή "θύμισέ μου ποιος είσαι, δεν έχω χρόνο" Μην είμαι εκείνος φοβάμαι Μην είμαι εγώ.

Οι στιγμές μικραίνουν μόλις συμβούν Ένα τούνελ ασκέπαστο που ολοσκότεινο μένει Με κάτι μάγια με δένουν με παρακινούν με το πρόσωπο ανέκφραστο και την ψυχή διαλυμένη Τα χέρια μου τρέμουν σα να κρατούν το μέλλον του κόσμου και καταρρέουν Τα όνειρα τι σημαίνουν που με ξυπνούν ποιον στηρίζει ο λαιμός μου οι σκέψεις του με καίουν Κάποτε ήμουν απλώς ένα παιδί Κάποτε θα 'μαι άλλος ένας γέρος και θα αναπολώ το δικό μας θέρος περιμένοντας να έρθει η βροχή.

Χάνω την ανάγκη για εκτόνωση την χαρά της χτίσης την έξαψη του πλησιάσματος Το τέλμα μου σε διόγκωση απανθρακωμένες λύσεις σχέδια πρόχειρου πειράματος Εισπνέω την απομόνωση Άχρηστη του μυαλού η γόμωση σε εκπνέω με απόγνωση Χάνω το όριο των ορίων μου την ορμή των ιδεών την βαρύτητα του ηθικού Στρέφομαι και εναντίον μου γέφυρες των χεριών ενώσεις με αστοχία υλικού

Με αφορμή αυτό το μοναδικό τραγούδι του Ιρλανδού τραγουδοποιού Hozier, δοκίμασα μια μετάφραση/ερμηνεία για να δώσω το νόημα στην ελληνική γλώσσα των καταπληκτικών αυτών στίχων. Έτσι ώστε να μπορούμε να καταλάβουμε την μεγαλοπρέπεια που κρύβουν αυτά τα λόγια. Δεν είμαι μεταφραστής, ούτε δεινός γνώστης των αγγλικών, δεν μετέφερα λέξη προς λέξη την μετάφραση. Ο σκοπός είναι να κατανοήσουμε στην γλώσσα μας, με τις εκφράσεις μας, την αλήθεια αυτού του αριστουργηματικού ποιήματος. Το τραγούδι μιλά για την αγάπη, την ανιδιοτελή και άνευ όρων ή κανόνων συνύπαρξη δύο ανθρώπων, για αυτούς που την δαιμονοποιούν, για αυτούς που την αναζητούν. Για τον ρατσισμό, την ερωτική πράξη, την θρησκεία. (κάτω από το clip βρίσκονται τα λόγια) Η αγάπη μου έχει χιούμορ σε μια κηδεία θα γελάσει Κανείς δεν την εγκρίνει έπρεπε να την έχω λατρέψει νωρίτερα Αν οι θεός αληθινά μιλούσε από αυτήν θα έβγαινε η κάθε του λέξη Μα η κάθε Κυριακή Του γίνεται πιο πικρή φρέσκο δηλητήριο κάθε βδομάδα &quo

Αν η ζωή είναι το αντίθετο του θανάτου τότε γιατί μιλούν για την μεταθανάτια ζωή; Πως αυτά τα δυο μπορούν να συνυπάρξουν; Μην μας λέτε, σε εμάς τους ζωντανούς Για το υπέρτατο μετά Με τόσους άξιους νεκρούς, με τέτοιους τόπους μαγικούς που μας προσμένουν θα αναρωτηθούμε, γιατί οι ίδιοι ζείτε ακόμη; Αν κάπου πας ομορφότερα από εδώ γιατί με φάρμακα καθυστερείς το ταξίδι; Ξοδεύεις την ζωή για μια επόμενη που θα 'σαι σαν αστροναύτης χαμένος στο σύμπαν.

Κάποτε μου 'πε ένας σοφός μια ιστορία ο τόπος κι ο χρόνος δεν έχουν σημασία Για ένα αγόρι και το ποδήλατό του που δεν του άρεσε, δεν το 'νιωθε δικό του Σε μία βόλτα του αργά μέσα στο δάσος κάπου τ' ακούμπησε και έφυγε τρεχάτος πίσω δεν γύρισε ποτέ να το γυρέψει είπε σε όλους πως του το είχαν κλέψει Αυτό σαν ξύπνησε κύκλους άρχισε να κάνει να μην πιαστεί, να μη σκουριάσει, μη πεθάνει γύρω - γύρω, έναν κορμό είχε για κέντρο "Φτάνει με ζάλισες!" του φώναξε το δέντρο Και το ποδήλατο, του είπε θυμωμένο "εγώ δεν είμαι στην γη επάνω καρφωμένο" τότε ταυτόχρονα σχεδόν, θυμάται 'κλάψαν για όσα δεν είχαν, δεν θα 'χουν, όσα 'χάσαν Από τότε. περάσαν χρόνια και χρόνια το δέντρο μάδησε και χάλασε η κόρνα Το ποδήλατο που 'χε επιτέλους έναν φίλο μέ έναν σάλτο του, βαθιά εχώθηκε στο ξύλο Έτσι μου 'πε ο σοφός, πως γίναν ένα δέντρο και ποδήλατο για πάντα ενωμένα

Χιλιάδες κινήσεις λέξεις, εικόνες, μυήσεις   γονιών μιμήσεις κάτι να καπνίσεις κάτι να ζήσεις αν τα πάντα άντεχες κρίσεις αναπάντεχες χάπια ν' αρχίσεις εκεί που τρως μην φτύσεις όσους σε φτύνουν μην ταΐσεις το μυαλό μη χάσεις ακίνητες εκφράσεις ανάρμοστες πράξεις σκοτάδια ή λάμψεις ενδιάμεσα υπάρχεις Το δέρμα κρυώνει το χάδι πριόνι από βασίλισσα πιόνι από πρίγκιπας βατράχι προδομένη η μάχη αν κάτι υπάρχει δεν βρέθηκε ακόμη Συνεχής απαιτήσεις πιέσεις, κανόνες, αθροίσεις μισθών συγκρίσεις κοίτα να κερδίσεις πρώτος να πηδήξεις από ταράτσα ή ένα σώμα οργασμό να βρεις ή χώμα μην αγαπάς ό, τι γαμήσεις μην το γαμάς ό,τι αγαπήσεις πιες να γεμίσεις ξέρνα ν' αδειάσεις περνάνε οι φάσεις αθέατες συσπάσεις κράτα μην σπάσεις σκάσε κι ας σκάσεις

Συμβαίνει τότε που δεν σε βλέπει κανείς όλα αυτά που σε κανέναν δεν ομολογείς φυσούν ζωή σε αυτόν που θα 'θελες να είσαι κι ένας κλώνος σου ολόιδιος κι ανόμοιος δημιουργείται διάφανος μα έχει οντότητα, κρατά ένα όπλο που το λέει πραγματικότητα Ξεκινά να φωνάζει σε δείχνει σε φτύνει για όσα δεν είπες δεν έκανες δεν απαίτησες όσα κατάπιες όσα γκρέμισες όσα δεν έχτισες σε όσους έσκυψες ανέχθηκες έγλειψες Εσύ τον ρωτάς με θυμό με ποιο δικαίωμα σε κρίνει σαν ένοχος στην αρχή ρίχνεις σ' αυτόν την ευθύνη Μετά του μιλάς με την προσποιητή σου αθωότητα που τόσες φορές στο παρελθόν σε ξελάσπωσε Του δίνεις ρούχα και λεφτά, του λες "Αφέσου, αφού το βολέψου είν' ευκολότερο απ' το σκέψου. Πες ψέματα το χέρι σου παντού άπλωσε. Πίστευε και μη ερεύνα του μυαλού σου πες του" Και ο κλώνος λυπημένος ξαφνικά αποσυντίθεται και με το σώμα το παλιό ξανά αναμιγνύεται Η ζωή, πως του ξεγλιστρά νιώθει αφοπλίζεται η συνείδηση σβήνει η σκ

Στο κομοδίνο μου υπάρχει ένα βάζο έχει μέσα νερό από πάνω ως κάτω μα μέσα λουλούδια ποτέ δεν του βάζω κι αναρωτιέμαι, άδειο είναι ή γεμάτο; Έγραψα ασυναίσθητα σε σειρές το κεφαλαίο ήτα ενωμένα γράμματα, όρθιες σχημάτισαν σκάλες λες να έχει κάποιον σκοπό η κάθε μου ήττα μια έξοδος κρυμμένη πίσω απ’ τις αιθάλες; Ύστερα σκέφτομαι πως είμαι ένας διακόπτης μιας λάμπας καμένης που καταλάθος πατήθηκε Ένας κλόουν που την στολή του δεν ντύθηκε και όλοι του λεν είσαι του γέλιου προδότης Απελπισμένος δίνω μια και σπάει το βάζο σβήνω τα γράμματα και την σελίδα σκίζω δεν ανοίγω το φως, καλύτερα έτσι κοιτάζω ντύνομαι βιαστικά, στο τσίρκο πάλι γυρίζω

Τυφλή η πλώρη, παράταιρα τα χέρια μακιγιαρισμένη θλίψη με νευρικά γέλια Σιγουριές που μεθοδικά αντιφάσκουν Οι αλήθειες θολές, τα ψέματα πάσχουν Τα μαύρα του χέρια το ρολόι κουνάει κρατώ σημειώσεις της ζωή που περνάει Μιλά ο αντίλαλος όλων όσων δεν είπα του λέω "χτύπα", κι  απαντάει "χτύπα" Μόνο αυτό που τ' άδεια μου ρούχα γεμίζει να 'μαι άραγε; η σκέψη αυτή με τσακίζει Ρωτώ σαν σε καθρέφτη, εμπρός μου τον τοίχο Γιατί δεν λερώνεσαι με λάσπη όταν βήχω; Αφού είμαι από χώμα, αφού είμαι από νερό Αν αυτά ζουν αιώνια, γιατί τον θάνατο εγώ καρτερώ.

Κάτι ψέλλισα πίσω από τα δόντια μου δίχως να το 'χω σκεφτεί εγώ σε μια γέφυρα με πήγαν τα πόδια μου μα δεν θυμάμαι να τα καθοδηγώ Το μυαλό παίζει μονίμως την τυφλόμυγα παντού βλέπω μα δε ξέρω τι κοιτώ κάποτε μου έταξα ν' ανοίξω μια διώρυγα να φτάσω κάπου τον μικρό μου εαυτό Το απαραίτητο περνά απαρατήρητο όπως πυρετικά στην ζωή μου υπηρετώ ακίνητος να κυνηγώ τ' ακατανίκητο ειρωνευόμενος πως μπορώ να ονειρευτώ

Το σκοτάδι που μοιραστήκαμε τις τσακισμένες μας ευθείες Τις απόκρημνες σκέψεις την ηχώ των υποσχέσεων Τους ιστούς που στροβιλιστήκαμε τις θολές μας επιθυμίες Το Α ως το Ω της λέξης Τα κενά των παρενθέσεων Σαν στερεμένος Νείλος του δρόμου σβηστός στύλος το παρελθόν αναζητώ όπως ο προδότης φίλος Στου κόσμου το χείλος δραματικός σαν Αισχύλος της μνήμης το κόκαλο γλύφω σαν σκύλος

Σαν τρελός οδηγώ, δεν ξέρω το που και οι μέρες που περνούν μοιάζουν με φράσεις κλισέ τα αυτιά τις ακούν τα στόματα συμφωνούν κι ζωή με πληρώνει στο γκισέ Δίχως σώμα επάνω, ούτε πνοή να φυσά πως κουνιέται του μυαλού μου η αιώρα τι ώρα θα 'ναι η τελευταία ώρα; για να ντυθώ στα χρυσά σαν το δέντρο εκείνο το νεκρό που τις ρίζες του ανταλλάξαμε με δώρα Φόρεσα ενός άνετου τύπου την στολή με στενεύει στους ώμους σπασμένες οι γέφυρες ανάμεσα στους κόσμους οι κουβέντες σου σε μια άγνωστη γλώσσα μοιάζουν με μαστίγιο που δεν χτυπά με φόρα είπες ότι με αγαπάς; ή ότι με μισείς τώρα;

Κάποτε οι άνθρωποι, θα ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους την νύχτα θα συνδέουν το σώμα τους στην πρίζα ψηφιακό οξυγόνο να γεμίσουν Τα μάτια θα κρατούνε σκεπασμένα με μια ηλεκτρονική καλύπτρα όνειρα να βλέπουν προγραμματισμένα Κάποτε οι άνθρωποι, Με δάχτυλα τρία θα απομείνουν στα δύο τους μια βιδωμένη οθόνη, το τρίτο για να την πατούν Δεν θα τρών και δεν θα πίνουν δεν θα γελάνε, δεν θα αγαπούν μονάχα θα φορτίζουν μόνοι Την σκέψη θα την καταργήσουν, θα έχουν την πληροφορία, περιττές κι οι αναμνήσεις την θέση τους θα πάρουν τα αρχεία Κάποτε θα 'ναι οι άνθρωποι γυαλιστεροί κι αλουμινένιοι Ούτε άσχημοι θα είναι ούτε ωραίοι αυτόματοι και εξελιγμένοι Την σκουριά θα έχουν σαν κακή υγεία Όλοι λευκοί, λείοι και κρύοι σαν τα τωρινά θα μοιάζουνε ψυγεία Κάποτε οι άνθρωποι δεν θα είναι άνθρωποι.

Έχω μια μεγάλη αυλή στην άκρη της δεσπόζει μια Ελιά στο πιο καλοθρεμμένο της κλαδί Έβαλα απόψε την Θηλιά. Δεν μου αφήσατε περιθώριο Λύση, κάποιου άλλου είδους. Κάθε μέρα τρώω καρκίνους Κάθε μέρα πίνω χλώριο Ανέχομαι το ποδοπάτημα σας τα στερεότυπα σας Την εντεχνίλα, την κουλτούρα σας την κριτική, την μουρμούρα σας Κουράστηκα πια από την ζωή μου την ζωή που μου επιβάλλατε να ζω Έστω κι έτσι θα αντιδράσω Στην Ελιά περιμένει η Θηλιά κι αύριο το πρωί, θα σας κρεμάσω.

Δεν ήθελα να γενώ το κελί σου Ω... να ξέρες πόσο κόπιασα να μην γενώ. Να σε δροσίζω, χωρίς τα μαλλιά σου να διαταράσσω. Από πλαστελίνη έκαμα την καρδιά μου κι έφτιαξα το καλούπι σου. Αναλλοίωτη να μένεις, τις νύχτες που την διαπερνάς, σαν σε ανταμώνω Θρυμμάτισα τον βράχο που λέγετε έρωτας κάπου την φύλαξα την σκόνη. Καμιά φορά, θυμάμαι που. Δεν σε βλέπω και ξεχνώ κλαίγοντας. Σήμερα από τον τοίχο έτρεξε αίμα Ω... δεν ήθελα να γενώ το κελί σου. Σε άφησα να γίνεις το δικό μου. Το ταβάνι κάθε μέρα χαμηλώνει. Σύνθλιψε με, πριν έρθει η ώρα Κι ανήμπορος πια, δεν θα ξαναθυμηθώ το που.

Μια γυναίκα στο λεωφορείο με κοιτούσε όπως εσύ Στην δουλειά κάποια άλλη μίλαγε με την φωνή σου Εκείνη στην αφίσα είχε την κόκκινή σου τσάντα και ντυμένη ήταν στο στυλ σου Γύρισα κουρασμένος σπίτι σου τηλεφώνησα πριν ξαπλώσω κι άφησα μήνυμα να έρθεις. Μετά το σεξ μου μύρισε τσιγάρο άνοιξα τα μάτια, να πάρω από 'σένα μα δεν βρήκα το πακέτο το στόμα σκέτο τα σωθικά δίχως καπνό και το σώμα; Ένα.

Μουρμουρητά μονολογούνε μέσα στην ησυχία βήματα σέρνονται κι αντηχούν με αγωνία Σηκώνομαι, κι απ' το παράθυρο κοιτάζω παιδιά ήταν που παίζουν, τις φωνές τούς βάζω Πέφτω βαρύς στην βαθιά μου πολυθρόνα σκοπό σαν να 'χω να μην σηκωθώ για χρόνια Στο σπίτι ρυθμικός του ρολογιού ο ήχος χτυπά σαν να 'τανε της καρδιάς σου ο χτύπος Επάνω του με στεναγμό βάζω το κεφάλι όπως όταν έσκυβα στο δροσερό σου στήθος Μέταλλο ακουμπάώ κρύο, νιώθω το γυαλί το λείο και ένα άψυχο "τικ τακ" μοναχός ακούω πάλι Κλείνω τα μάτια, ώσπου να σκοτεινιάσει κι η φαντασία μου κοντά μου να σε πλάσει Εσένα πλάϊ μου ζεστή να ξανανιώσω Μέσα στο όνειρο ξεχνώ πως σε έχω χάσει και άθελά μου μπλέκω τα δάχτυλά μου έτσι που λες και τα χέρια σου έχω πιάσει 

Στίχοι: Κωνσταντίνος Σύρμος Μουσική: Γιάννης Απόδιακος Ερμηνεία: Γιάννης Απόδιακος Φυσαρμόνικα: Παναγιώτης Χατζηλεωνίδας Χείλη με αγκάθια διψούνε σαν ελάφια Σώμα έχω κέρινο  αφημένο στην έρημο Χαρές σαν λύπες χάδια σαν γύπες μάχη μου άνιση μέλλον σαν ανάμνηση Πόσο, πόσο ακόμα σε θέλω Σαν του παιδιού έχεις το γέλιο Πόσο, πόσο ακόμα σε θέλω Σαν του παιδιού έχεις το γέλιο Όνειρα από στάχια πετάω στα βράχια Σφιχτό το αγκίστρι τυφλός σαν την πίστη Νίκες σαν ήττες μέρες σαν νύχτες σκέψη μου σκλάβα χειμώνες σαν λάβα

Στίχοι: Κωνσταντίνος Σύρμος Μουσική: Γιάννης Απόδιακος Ερμηνεία: Γιάννης Απόδιακος Φυσαρμόνικα: Παναγιώτης Χατζηλεωνίδας Έχω μες την καρδιά έναν κλόουν που κλαίει την ημέρα φοράει φτερά και την νύχτα τα καίει Έχω μες την καρδιά ένα γελαστό σκιάχτρο για μάτια έχει καρφιά και για στόμα ένα άστρο Βλέμματα ρίχνει φλογερά σαν κοιτώ τον καθρέφτη με κοιτάει παγερά λες και βλέπει έναν κλέφτη Ποτέ του δεν χαμογελά με παιχνίδια δεν παίζει κλόουν, σκιάχτρα και παιδιά χαράζει με τα νύχια στο τραπέζι Έχω μες την καρδιά ένα παιδί που αγναντεύει που φοβάται να αγαπά κι όλο αγάπη γυρεύει Δεν διώχνει τα πουλιά κι ας το θωρούν τρομαγμένα τα παίρνει αυτό αγκαλιά στα χέρια τα αχυρένια (Εις μνήμην του Κωνσταντίνου Τ.)

Στίχοι: Κωνσταντίνος Σύρμος Ερμηνεία: Σταύρος Μεσσαριτάκης Μουσική: Σταύρος Μεσσαριτάκης Ενορχήστρωση: Σταύρος Μεσσαριτάκης