- Το Που -

Δεν ήθελα να γενώ το κελί σου
Ω... να ξέρες πόσο κόπιασα να μην γενώ.
Να σε δροσίζω, χωρίς τα μαλλιά σου να διαταράσσω.
Από πλαστελίνη έκαμα την καρδιά μου
κι έφτιαξα το καλούπι σου.
Αναλλοίωτη να μένεις,
τις νύχτες που την διαπερνάς, σαν σε ανταμώνω

Θρυμμάτισα τον βράχο που λέγετε έρωτας
κάπου την φύλαξα την σκόνη.
Καμιά φορά, θυμάμαι που.
Δεν σε βλέπω και ξεχνώ κλαίγοντας.

Σήμερα από τον τοίχο έτρεξε αίμα
Ω... δεν ήθελα να γενώ το κελί σου.
Σε άφησα να γίνεις το δικό μου.
Το ταβάνι κάθε μέρα χαμηλώνει.
Σύνθλιψε με, πριν έρθει η ώρα
Κι ανήμπορος πια, δεν θα ξαναθυμηθώ το που.