Τα δυο φεγγάρια

του Κωνσταντίνου Σύρμου

Νοέμβρης 2.2017

Έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι, τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά. Αν και αραιά, τα φώτα των δρόμων και των καταστημάτων σχημάτιζαν μια συνεχής γραμμή λάμψης, παράλληλη με την φρενήρης πορεία τους. Αυτήν την λάμψη είχε εκείνη στο κέντρο των ματιών της κι αυτός εκείνη την ίδια λάμψη στην αριστερή άκρη του βλέμματός του. Είπαν τόσο σκληρά λόγια ο ένας στον άλλον που έμοιαζαν ασυγχώρητα. Ήταν φανερό πως δεν πήγαινε άλλο πια.

«Θα κρατήσω τα παιδιά φυσικά. Ας τολμήσει να μου φέρει αντίρρηση»!

«Επιτέλους! Θα γλυτώσω από την γκρίνια και την μουρμούρα της».

Όλα εκείνο το βράδυ είχαν ειπωθεί δίχως λέξεις. Τα παιδιά βρισκόντουσαν στο πίσω κάθισμα. γι’ αυτό και θα τα κουβέντιαζαν στο σπίτι, ουρλιάζοντας ψιθυριστά. Γύρισε το κεφάλι της μπροστά, ήθελε να του πει «Τρέχεις», μα δεν το ‘πε γιατί η ξεχειλισμένη από σύννεφα νύχτα της τράβηξε την προσοχή. Ειδικά το ευδιάκριτο χρώμα της, ένα παράξενο ξεφτισμένο μαύρο που, της φάνηκε σαν να ‘χε γαντζωθεί πάνω στο παρμπρίζ και να το έσπρωχνε. «Τα παιδιά»! Αυτό μονάχα πρόλαβαν κι οι δύο μαζί να φωνάξουν πριν τους συνθλίψουν τα δυο φεγγάρια που ξαφνικά είδαν να ‘ρχονται καταπάνω τους.