Tik-tok & Tικ-τοκ

Φωτογραφία: Reuters

«Μα οι διαδηλώσεις δεν αλλάζουν τα πράγματα. Εσύ θα γίνεις ο ήρωας ή η ηρωίδα; Εσύ θα σώσεις τον κόσμο; Άσε εκεί τα κορόιδα να νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Τίποτα δεν κάνουν, μόνο μας ταλαιπωρούν και μας καθυστερούν από τις δουλείες μας! Άκου που σου λέω, που να τρέχεις τώρα να φωνάζεις, να τρως ξύλο, δακρυγόνα, προσαγωγές, ενδεχομένως και να πεθάνεις. Κάτσε σπίτι, συμμορφώσου, συμβιβάσου, προσαρμόσου. Δες κάποιο σόου στην τηλεόραση να διασκεδάσεις, σχολίασε στο facebook, αγόρασε κάτι online, ξεχάσου λίγο στο tik-tok. Μια ζωή την έχουμε».

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο τικ-τοκ, αυτό του χρόνου, της διάρκειας που αφιερώνεις για κάθε τι που επιλέγεις να ξοδέψεις τον χρόνο σου. Ο χρόνος προέρχεται από το αιώνιο ερώτημα για την νοηματοδότηση της ζωής, το οποίο είναι μία φιλοσοφική εφεύρεση προωθούμενη από όσους συμφέρει να μην έχει κανείς την απάντηση. Να ξοδεύεσαι από εδώ και από εκεί εξαιτίας αυτής της μάταιας αναζήτησης. Να ακυρώνεις την πίστη σε εσένα χαρίζοντας την σε κάποιον Θεό που σε δασκάλεψαν ή σε αντικείμενα (χρήματα), που χωρίς αυτά δεν μπορείς να αποκτήσεις άλλα αντικείμενα, αυτά που - και πάλι σε δασκάλεψαν να πιστεύεις - ότι τα έχεις ανάγκη.

Ο κόσμος οδηγείται στον απόλυτο ατομικισμό, γιατί ο ένας δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, δεν μπορεί να αντιδράσει, δεν μπορεί να αναλύσει τη σκέψη και τις ιδέες του συνομιλώντας με τον εαυτό του. Δεν μπορεί να αλλάξει γνώμη, δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί. Ο κάθε άνθρωπος νιώθει πλέον ως ένα ξεχωριστό είδος και η δική του ζωή εκλαμβάνεται από τον ίδιο ως το προσωπικό του μονοπάτι που, φυσικά, πρέπει να κάνει τα πάντα για να ξεχάσει πως το μονοπάτι αυτό κάποτε τελειώνει. 

Ας φανταστούμε για μια στιγμή πως όλοι οι άνθρωποι, νεκροί, ζώντες και αγέννητοι, είναι ένα και το αυτό και ότι ο άνθρωπος δεν είναι το δέρμα, το ύψος, το φύλλο, τα γεννητικά όργανα, η όλη του εξωτερική δομή, αλλά μόνο ο εγκέφαλός. Ένα ον δηλαδή, αποτελούμενο από πολλούς εγκεφάλους, που μέσα από τον πολλαπλασιασμό του και τα σώματα που έχει, επιζεί και εξελίσσεται. Τώρα, αν προσθέσουμε στην εξίσωση ότι ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος από την έννοια των αντιθέτων,  αυτό σημαίνει πως, αυτό που πολλαπλασιάζεται, μοιραία αποτελείται από τις ατομικότητες που το απαρτίζουν. Αυτή είναι η αναπόφευκτη πραγματικότητα που μας ορίζει κι έτσι ο κάθε εγκέφαλος ατομικά πολέμα πάντοτε το σύνολό του, νομίζοντας πως αυτός ο ένας είναι το είδος.

Να λοιπόν η δύναμή σου για να αλλάξουν όλα, η ομάδα, η συνεργασία, η ενοποίηση. Να λοιπόν η αθανασία σου, να το χαμένο νόημα της ύπαρξής σου, να η αιωνιότητά σου, η ίδια η ζωή σου και ο τρόπος που τη βίωσες.