Η ομίχλη



Αν αναρωτιέσαι γιατί χάθηκαν τα ίχνη
γιατί τριγύρω παντού σιωπές
και τίποτα όμορφο δεν δείχνει
φταίει η ομίχλη
που σκεπάζει τις καρδιές

Αν αναρωτιέσαι που ο δρόμος καταλήγει
μα να τον διαβής δεν θες
γιατί μακριά έχουν όλοι φύγει
φταίει η ομίχλη
που τυλίγει τις ψυχές

Αν αναρωτιέσαι αφού σταμάτησε να βρέχει
πως νιώθεις μέσα σου παντού βροχές
κι ότι 'ναι δίπλα σου αιώνες απέχει
η ομίχλη που έχει
φταίει που την νύχτα κλαις

Αν αναρωτιέσαι εγώ εδώ τι γυρεύω
ένα τρένο κι εγώ δίχως ράγες
μα το φιλί σου όταν κλέβω
την μοίρα για λίγο πλανεύω
κι ομίχλη γεμίζει λιακάδες

Μα το φιλί σου όταν κλέβω
την μοίρα για λίγο πλανεύω
κι ομίχλη γεμίζει λιακάδες

Σχόλια

  1. τι όμορφη αίσθηση να γεμίζει η ομίχλη λιακάδες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. απ' την ομίχλη δεν γλυτώνουμε... τουλάχιστον ας βρίσκουμε το φιλί που θα μας δίνει λιακάδες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχεις δίκιο. Από την ομίχλη δεν γλυτώνουμε..... Ας κάνουμε τα φιλιά περισσότερα τότε....
    Πολύ όμορφο!!!!
    Την καλησπέρα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μάλλον αυτά ψάχνουμε όλοι...
    σε ευχαριστώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Σχολιάστε με πάθος!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κύκνειο άσμα...

- Έκθεση -

- Αμαρτωλάγιες σκέψεις -

- Τιποτένιο ποίημα -

Εμφάνεια - Ποιητική Συλλογή (ανθολογήσεις, κριτικές)