- Μονάχος -

Μουρμουρητά μονολογούνε μέσα στην ησυχία
βήματα σέρνονται κι αντηχούν με αγωνία
Σηκώνομαι, κι απ' το παράθυρο κοιτάζω
παιδιά ήταν που παίζουν, τις φωνές τούς βάζω
Πέφτω βαρύς στην βαθιά μου πολυθρόνα
σκοπό σαν να 'χω να μην σηκωθώ για χρόνια

Στο σπίτι ρυθμικός του ρολογιού ο ήχος
χτυπά σαν να 'τανε της καρδιάς σου ο χτύπος
Επάνω του με στεναγμό βάζω το κεφάλι
όπως όταν έσκυβα στο δροσερό σου στήθος
Μέταλλο ακουμπάώ κρύο, νιώθω το γυαλί το λείο
και ένα άψυχο "τικ τακ" μοναχός ακούω πάλι

Κλείνω τα μάτια, ώσπου να σκοτεινιάσει
κι η φαντασία μου κοντά μου να σε πλάσει
Εσένα πλάϊ μου ζεστή να ξανανιώσω
Μέσα στο όνειρο ξεχνώ πως σε έχω χάσει
και άθελά μου μπλέκω τα δάχτυλά μου
έτσι που λες και τα χέρια σου έχω πιάσει