- Ο Κλώνος -

Συμβαίνει τότε που δεν σε βλέπει κανείς
όλα αυτά που
σε κανέναν δεν ομολογείς
φυσούν ζωή σε
αυτόν που θα 'θελες να είσαι
κι ένας κλώνος σου
ολόιδιος κι ανόμοιος
δημιουργείται διάφανος μα
έχει οντότητα, κρατά ένα όπλο
που το λέει πραγματικότητα

Ξεκινά να φωνάζει
σε δείχνει
σε φτύνει
για όσα δεν είπες
δεν έκανες
δεν απαίτησες
όσα κατάπιες
όσα γκρέμισες
όσα δεν έχτισες
σε όσους έσκυψες
ανέχθηκες
έγλειψες

Εσύ τον ρωτάς
με θυμό
με ποιο δικαίωμα σε κρίνει
σαν ένοχος στην αρχή
ρίχνεις σ' αυτόν την ευθύνη
Μετά του μιλάς
με την προσποιητή σου αθωότητα
που τόσες φορές
στο παρελθόν σε ξελάσπωσε
Του δίνεις ρούχα
και λεφτά, του λες "Αφέσου,
αφού το βολέψου
είν' ευκολότερο απ' το σκέψου.
Πες ψέματα
το χέρι σου παντού άπλωσε.
Πίστευε και μη ερεύνα
του μυαλού σου πες του"

Και ο κλώνος
λυπημένος
ξαφνικά αποσυντίθεται
και με το σώμα
το παλιό ξανά αναμιγνύεται
Η ζωή, πως του
ξεγλιστρά νιώθει
αφοπλίζεται
η συνείδηση σβήνει
η σκέψη προγραμματίζεται
κι ικανοποιημένος
σκέφτεσαι  και ευτυχής
Συμβαίνει τότε που δεν σε βλέπει κανείς