Τα μάτια του Θεού

“«Μην κάνετε άλλα παιδιά, ας σβήσουμε. Εμείς που πατούμε τώρα τη γη, οι τελευταίοι μπορούμε να γίνουμε, οι εκλεκτοί να βρεθούμε του είδους. Η όρασή μας να δει το τελευταίο χυμένο αίμα. Να χτίσουμε για μας κι όχι για τον επόμενο. Να είμαστε κάποτε όλοι μεγάλοι μα κι όλοι μικροί, να είμαστε εμείς τα παιδιά που δεν θα γεννάμε. Να μείνει ο πολιτισμός, τα έργα, τα κτήρια μας, να γίνουν η νέα φύση που θα υποδεχτεί το μετά-τον-άνθρωπο. Ας σταματήσουν εδώ οι εφευρέτες τις ανακαλύψεις, ανακαλύπτοντας τη μη ανακάλυψη. Ας σταματήσουν εδώ οι ποιητές να γράφουν, ας περπατούν, ας τρώνε, ας κοιμούνται απαγγέλοντας ποιήματα. Μην γνωρίσετε άλλους πλανήτες και βαθύτερους βυθούς, μη μάθετε τη γρηγοράδα της γλώσσας ενός βατράχου ή τον ακριβή βαθμό ευφυΐας του χιμπαντζή. Μην εξηγήσετε το κάθε όνειρο, μην αντιστοιχήσετε άλλους συμβολισμούς. Μην θεραπεύεστε. Γεράστε, πονέστε, κλάψτε, ουρλιάξτε. Πείτε την αλήθεια. Απολαύστε το υπαρκτό. Το προσεχώς τωρινό. Βγάλτε τα μάτια του Θεού, αντιστρέψτε τους ρόλους, αφήστε τον τυφλό και να πιστεύει σε εσάς».

Δεν πρόλαβε να πει μια λέξη παραπάνω, το πλήθος του επιτέθηκε, τον ξέσκισαν με τα νύχια τους, τον τρύπησαν με τα μάτια τους, Έφαγαν τα ρούχα του, τα βιβλία του τα σανδάλια του, τη σάρκα του όλη. Τίποτα δεν έμεινε από αυτόν, ούτε καν όσα είπε. Αμέσως μετά κανείς δεν θυμόταν τον σωματότυπο, το φύλο ή κάποιο χαρακτηριστικό του ανθρώπου που μίλησε έτσι. Απορούσαν μάλιστα σαστισμένοι, τι στο καλό γυρεύαν στην πλατεία όλοι μαζεμένοι”.

«Γιατί διάλεξες αυτό το ακατανόητο τέλος στην ιστορία σου;», τη ρώτησε κοιτώντας το χαρτί. «Ακατανόητο; Καθόλου. Είναι απολύτως κατανοητό», του είπε και συνέχισε τη φράση της με απάθεια: «Απέτυχαν, γεννηθήκαμε».

Κωνσταντίνος Σύρμος