- Το Δεντρήλατο -

Κάποτε μου 'πε ένας σοφός μια ιστορία
ο τόπος κι ο χρόνος δεν έχουν σημασία
Για ένα αγόρι και το ποδήλατό του
που δεν του άρεσε, δεν το 'νιωθε δικό του

Σε μία βόλτα του αργά μέσα στο δάσος
κάπου τ' ακούμπησε και έφυγε τρεχάτος
πίσω δεν γύρισε ποτέ να το γυρέψει
είπε σε όλους πως του το είχαν κλέψει

Αυτό σαν ξύπνησε κύκλους άρχισε να κάνει
να μην πιαστεί, να μη σκουριάσει, μη πεθάνει
γύρω - γύρω, έναν κορμό είχε για κέντρο
"Φτάνει με ζάλισες!" του φώναξε το δέντρο

Και το ποδήλατο, του είπε θυμωμένο
"εγώ δεν είμαι στην γη επάνω καρφωμένο"
τότε ταυτόχρονα σχεδόν, θυμάται 'κλάψαν
για όσα δεν είχαν, δεν θα 'χουν, όσα 'χάσαν

Από τότε. περάσαν χρόνια και χρόνια
το δέντρο μάδησε και χάλασε η κόρνα
Το ποδήλατο που 'χε επιτέλους έναν φίλο
μέ έναν σάλτο του, βαθιά εχώθηκε στο ξύλο

Έτσι μου 'πε ο σοφός, πως γίναν ένα
δέντρο και ποδήλατο για πάντα ενωμένα